Omweg

deel 36

Dag.
Dag Maria.
Dag mama.
Ik... ik weet niet of ik nog tegen jullie durf praten.  Het is te lang geleden.  Misschien dat ik het zelfs niet meer kan. Maar nu ik hier ben, moet ik het gewoon proberen.
Ik ben hier terug. Na al die jaren. Er is ondertussen zoveel gebeurd.
Ik heb het gedaan... waarover we laatst spraken... ik heb het gedaan. En ook al heb ik net op deze plek de moed gevonden, toch hoop ik, mama, dat je niet boos op me bent. Ik heb je nooit willen teleurstellen. Ik hoop dat ik je geen verdriet heb gedaan. Toen ik hier de beslissing nam, dacht ik dat jij het wou. Dat jij me zou helpen en mij en Maurice wou beschermen. Maar in al die jaren heb ik steeds meer het gevoel gekregen dat ik jou pijn heb gedaan. Dat er daarom allemaal vreselijke dingen gebeurden. Dat je Maurice bij me hebt weggehaald. Dat jij hebt gezorgd dat hij naar zorginstelling kon.  Dat hij weg kon, weg van mij.  Dat Frank werd vermoord.  Dat ik zwanger werd en daarna mijn kindje verloor.  Dat ik en Wolfs daarom nooit... .
Ik wou je nooit pijn doen, mama. Nooit. Sinds ik hier laatst was, staat mijn leven zo vaak op de rand van geluk. Maar ik kan er nooit over. Waarom niet, mama? Wat heb ik nou toch verkeerd gedaan?  Waarom kan ik het gewoon niet? Ik durf gewoon niet! Ken je Wolfs, mama?  Er is iets dat je moet weten. Ik hou echt van hem... .

Eva's gedachten stopten abrupt. Ze voelde een hand op haar schouder. Een vertrouwde hand. De hand kneep zachtjes. Er was geen twijfel mogelijk. Ze wist meteen wie nu achter haar op de grond neerhurkte.
'Hé' kwam er schor uit zijn mond.
Eva slikte haar emoties weg en fluisterde terug: 'Hé'.
'Mag ik?' vroeg hij zacht terwijl hij voorzichtig een teken gaf dat hij naast haar wou gaan zitten. Eva knikte zonder hem aan te kijken.
Ze had wel verwacht dat hij uiteindelijk achter haar aan zou komen. Eigenlijk had ze verwacht dat hij haar al lang zou hebben gevonden. Maar diep vanbinnen had ze gehoopt toch nog op deze plek te kunnen komen. Op dit uur. Ze had gehoopt hun ontmoeting te kunnen uitstellen tot het moment nadat ze hier, in het donker van de nacht, had gezeten. Alleen.
Nu zou ze toch alleen maar zijn verontwaardiging over haar heen krijgen. Hij zou haar uitlachen. Hij zou het nooit begrijpen.
Minutenlang bleef Wolfs naast Eva zitten. Zij was diep in gedachten verzonken, maar ook hij voelde niet meteen de drang om veel te zeggen. Sinds hij haar vanavond tijdens de kaarsjesprocessie had gevonden, was hij haar geen moment uit het oog verloren. Ze had met zoveel zorg de oudere, zieke dame teruggebracht naar diens logeerplek. Ze had zo rustig en sereen over het Heiligdom gewandeld. Ze had even aan de grot gezeten. De grot, de plek waar het hier om draaide. De plek, waar volgens het Katholieke geloof , Moeder Maria was verschenen. Hij had haar gevolgd en gezien hoe zij een kaarsje brandde. Toen het buiten helemaal donker werd, had hij haar hierheen zien komen. Ze had plaatsgenomen aan de andere kant van de rivier. Zo dicht mogelijk bij het water. Recht tegenover de grot. Van hieruit kon je de kaarsen in de grot zien branden. In de verte hoorde je nog de religieuze muziek van de laatste eredienst, maar deze werd zachtjes overstemd door het kabbelende water van de bergrivier. Het was hier donker. Alleen de kaarsen van de grot weerspiegelden in het water. Er was geen mens meer te zien. Het was rustig. Vredig.
Hij had het wel aangevoeld. Hij had gevoeld dat dit een belangrijk moment, een belangrijke  plaats voor haar was.  Hij dacht haar iets te zien fluisteren. Net alsof ze met iemand sprak.  Is dat nou bidden?
Toch had hij het niet kunnen laten. Hij had zo'n ontzettende drang gehad om hier deel van uit te maken. Om zich mee te laten nemen in haar beleving. Desnoods zelfs in haar geloof. Ondanks al zijn vooroordelen en zijn scherpe mening, had ook hij dit opeens ervaren als een mooie, wonderlijke plek. Haar zo te zien, was gewoon wonderlijk.