Omweg

deel 12

Eva werd wakker en voelde het gekriebel van kleine haartjes op haar gezicht. Meteen rook ze zijn geur. Het was een mengeling van douchegel, aftershave, slaap en zweet. Waarschijnlijk zou ieder ander persoon op de aardbol het smerig vinden, maar zij vond het heerlijk. Ze snoof diep in en kreeg meteen een warm en vertrouwd gevoel. En ook weer die kriebels in mijn buik.
Wat zijn die kleine haartjes in mijn gezicht nou toch?
Eva opende haar ogen en moest even wennen aan het beetje zonlicht dat door de gordijnen naar binnen scheen. Toen zag ze dat Wolfs nog steeds op zijn zij lag. Zij had zich in de loop van de nacht waarschijnlijk gedraaid en had haar gezicht dicht tegen zijn borstkas aangedrukt. Het zweet had ervoor gezorgd dat zijn grijze borstharen tegen haar wang plakten.
Wacht even, is dat zweet?
Eva trok haar gezicht terug en voelde voorzichtig aan de natte plek net naast één van Wolfs' tepels.
Oh nee, dat is geen zweet! Ik heb hem onder gekwijld!
Beschaamd veegde ze met haar mouw zijn borst droog. Wolfs merkte duidelijk haar aanrakingen, want hij liet een diepe zucht en een lichte kreun, maar sliep daarna toch gewoon verder.
Geschrokken van de slaperige geluiden keek ze op in zijn gezicht. Hij lag met zijn hoofd wat naar achter gekanteld, zijn mond half open. Een licht snurkend geluid zorgde ervoor dat Eva glimlachend haar hoofd schudde. Eventjes gleden haar ogen naar zijn hand die nog steeds op haar middel lag. Zijn andere hand had hij onder zijn kin gevouwen. De vingers van deze hand waren verweven met enkele van haar haarlokken. Had hij vannacht nou nog door mijn haren gestreeld?
Ook bij deze gedachte kon Eva een gelukzalige glimlach niet onderdrukken.
Daarna zuchtte ze diep. Er borrelde weer een onzeker gevoel in haar op.
Waarom wil ik deze man zo graag bij me? Wat is er zo ontzettend onweerstaanbaar aan hem?
Waarom ben ik al jaren zo hopeloos verliefd?
Ze wist geen enkel antwoord op deze vragen. Het was gewoon zo. Hij had wel veel succes bij vrouwen, dat wel. Ook andere vrouwen moeten hem schijnbaar charmant en knap vinden. Hij was al jaren de meest begeerde vrijgezel van het politiekantoor. Ze was meermaals door andere vrouwen benaderd die zekerheid wilden hebben over zijn relationele staat.
'Dus... jullie hebben echt niets...?' was telkens hun vraag geweest. Steeds had ze ergens een pijnlijke steek in haar hart gevoeld als ze hen het gewenste negatieve antwoord gaf.
Toch had hij, op Sofia na, geen echte avontuurtjes gehad. Laat staan relaties.
Of toch niet dat ik weet. Maar dan had ik het toch gemerkt?
Waarom zou hij eigenlijk nooit met één van die vrouwen een relatie begonnen zijn?
Eva zuchtte nogmaals diep. Plotsklaps dacht ze terug aan hun gesprek enkele dagen geleden in de hotelkamer in Antwerpen.
Zou hij echt daarom nooit... ? Zou hij dan toch verliefd op me zijn?
Ze schudde haar hoofd om het idee van haar af te zetten. Ze vond het nog steeds eng om te geloven. Waarom precies wist ze niet, want eigenlijk hoopte ze ook dat het echt zo was. Ze kon het zich alleen zo moeilijk voorstellen.
Ze kon zich wel voorstellen dat hij in al die jaren van haar was gaan houden, althans toch op een zekere manier. Ergens kon dat niet anders. Als je niet om elkaar geeft, hield je de combinatie huisgenoten en werkpartners zijn gewoon niet vol. Ze waren de hele dag samen. Meestal 7 dagen op 7. Zelfs in het weekend deden ze de meeste dingen gewoon samen. Alsof het normaal was. Geen één van beiden wou het anders hebben. Ook al frustreerden ze elkaar soms mateloos, toch konden ze ook niet zonder elkaar. Nee, als ze niet ergens van elkaar hielden, dan kon er niet zulke band, zulke vriendschap zijn. En ze wist wel dat hij vroeger verliefd op haar was. Toen Frank nog leefde. Maar ze had gedacht dat haar beslissing om met Frank te trouwen en al die jaren daarna, die verliefdheid wel had weggenomen. Alsof je verliefdheid kan wegnemen. Zij kon het in elk geval niet. Dan was dit alles een stuk makkelijker geweest.

Toch kon ze zich niet inbeelden dat hij gisteravond, toen ze samen in bed lagen, ook zo'n geweldig en zalig gevoel had gehad als zij. Ze kon zich niet inbeelden dat hij ook stiekem naar haar zou zitten staren, zoals zij ontelbare keren bij hem gedaan had. Dan zou hij ook altijd zo'n heerlijk warm gevoel krijgen als zij eens eventjes naar hem lachte. Uitzinnige kriebels bij elke knipoog. En dan zou hij zich ook licht en duizelig voelen elke keer ze elkaar na het douchen, enkel gehuld in een handdoek, tegenkwamen op de gang in de Ponti. Dan zou hij in de badkamer misschien ook stiekem aan haar kleding in de wasmand ruiken, gewoon omdat hij haar geur zo lekker vond. Zij "leende" zelfs stiekem zijn overhemden uit de wasmand, om er dan een week lang in te slapen. Zo kon ze hem 's nachts ruiken. Ze rook zo graag zijn lichaamsgeur, zijn aftershave. Misschien miste hij haar 's avonds in bed ook zo. Misschien lag hij dan ook te denken, te hopen dat ze ooit naast hem zou liggen. Misschien keek hij op die momenten ook wel eens naar foto's van hen samen op zijn mobiel. Gewoon om haar gezicht, haar lach nog eens te zien. Dan zou hij ook elke avond denkend aan haar in slaap vallen. Dan zou hij soms ook dromen dat ze samen waren, een gezin hadden. Dan zou hij misschien ook soms die heerlijke droom hebben. De droom dat ze opnieuw met elkaar zouden vrijen... .
Stop, Eva, stop! Dat kan helemaal niet. Hij kan niet verliefd op je zijn. Niet even gek op jou zijn als jij op hem. Toch?
Maar hij had het haar toch écht wel gezegd, daar in die hotelkamer. Hij was heel duidelijk geweest.
'Eva van Dongen... Eva... pff Eef... ik ben verliefd... op jou. Al heel lang... eigenlijk... ja... eigenlijk... altijd al.'
Zijn woorden gonsde door haar hoofd. Verward keek ze naar zijn nog steeds slapende gezicht.
Die man is gewoon verliefd op mij! Echt! Ongelofelijk!
Verbaasd sloeg ze haar hand voor haar mond en liet ze haar voorhoofd opnieuw tegen zijn borst vallen. Ze giechelde en speelde met haar vrije hand door zijn borstharen. Nu voelde ze zich plots zo ongemakkelijk. Ze besefte eindelijk wat hij haar toen had gezegd... .
Oh, wat had hij zich waarschijnlijk, net als ik, in al die jaren ontelbare keren moeten beheersen.
Met als absolute toppunt, gisteravond, in de douche. Oh, dat moet voor hem gênant geweest zijn. Want hij gaat ervan uit dat ik toen al wist dat hij nog steeds verliefd op me is. En hij denkt misschien dat ik hem gisteren in mijn bed uitnodigde om hem nog wat te treiteren en zijn zelfbeheersing uit te testen! Ik moet hem echt vertellen dat ik het toen nog niet begreep.
Hij moet zich nu zo kwetsbaar voelen. Hij heeft al zijn kaarten al lang op tafel gegooid en moet zich ongemakkelijk voelen omdat hij nog helemaal niets van mij weet.
Ik moet hem vertellen dat ook ik hopeloos verliefd op hem ben.
Hoe moeilijk dat ook is, ik kan hem niet veel langer in onwetendheid laten. 
Dat zou gewoon wreed zijn.