Omweg

deel 30

Liefste mensen, dit verhaal was ooit echt zo "alleen voor mezelf" geschreven dat ik mij alvast verontschuldig voor het gênante onderwerp dat ik in dit hoofdstuk omschrijf (in dit geval: het "yoghurtverhaal".).  Ik heb het ooit ook maar ergens gelezen (en er toen met vriendinnen heel erg om gelachen), maar ik zou toch als advies willen geven: don't try this at home. ;-)

'Ik ben hier echt klaar, Wolfs' zuchtte Eva diep terwijl ze vanop de parkeerplaats nog even terugkeek naar het eiland waar ze heel die nacht hadden vastgezeten.
'Ja,' zuchtte hij terwijl hij met zijn handen de regeldruppels opving, 'de wind is dan al wel wat gaan liggen... maar de regen blijft met bakken uit de lucht vallen.'

'Dat bedoel ik niet! Ik wil hier gewoon weg. We zijn hier al te lang. Ik ben klaar. Wat mij betreft kunnen we naar huis.'
'Naar huis?' riep Wolfs verschrikt uit. Dat had hij niet zien aankomen. En dat was ook helemaal niet wat hij wou!
'Ja, naar huis...' zei Eva kordaat '... gewoon weer aan het werk. Denk je dat het jou zou lukken om opnieuw met me te werken?'
'Euh... ja... ja natuurlijk...' stamelde hij 'maar Eef... ik... ik dacht dat jij...'
Wolfs stopte zijn zin.
Heb ik mij dat dan de hele tijd ingebeeld? Heb ik mezelf de hele tijd maar wat wijsgemaakt? Wou ze dan toch niet meer dan dat? Ik had toch echt gezworen dat ook zij hier meer van verwachtte... .
'Dat ik wat?' zei Eva koel. Ze had haar wenkbrauwen vragend opgetrokken en haar armen over elkaar geslagen.
'Dat jij nog een andere doelstelling had. Dat heb je mij toch min of meer gezegd. Tijdens die picknick... op het strand.' stamelde hij hopend dat ze hem nu niet gewoon vierkant zou uitlachen. Hopend dat het niet allemaal één grote grap was.
'En jij had mij enkele uren daarvoor min of meer gezegd dat je daar niet op durfde hopen.'
Ze bleef nog steeds even stoïcijns naar hem staren.
'Ja, maar ik had mij toch bedacht, toen, op het strand.' zei hij met de moed der wanhoop in zijn stem.
Heel even leek Eva na te denken. Maar toch bleef ze die koude, afstandelijke uitstraling hebben. Ijzig kalm ging ze verder:
'Ja, je had je bedacht. Maar weet je het wel zeker? Na alles wat ik gisteravond verteld heb. Weet je het nu nog steeds zeker?'
'Jezus Eef!' schreeuwde hij nu uit. 'jij bent echt onmogelijk, weet je dat! Wat moet ik in godsnaam tegen jou zeggen? Hoe vaak moet ik jou nog de liefde verklaren?  Wanneer gaat alles wat ik jou vertel eindelijk eens tot je doordringen? Ben je eigenlijk wel van plan om mijn liefde ooit te aanvaarden? Of ga je er voor eeuwig een spelletje van maken? Want als dat het geval is, spring je maar op die motor. Dan rijd ik je wel naar huis maar van dan af bekijk je het maar alleen.  Ik ben dat trekken en afstoten van jou echt zo beu.'
Wolfs draaide zich om en liep met grote passen richting zijn motor.
'FLORIS!'
Eva's ijzige stem weerklonk als een gong. Het klonk zo kalm, maar ook zo hard. Zo dwingend.
Geschrokken bleef hij staan.
'Floris...' klonk er nogmaals, nu zachter. De stem had zich verplaats tot net achter zijn rug en ging over in zacht gefluister.
'Als we nu niet naar huis gaan... als ik nu nog met je verder trek, is er geen weg meer terug. Dan gebeurt het onvermijdelijke. Dat moet je beseffen. Als je ooit nog van me weg wil... is dit je allerlaatste kans.'
Eventjes bleef het stil. Langzaam draaide Wolfs zich om. Zijn blik werd gevangen door de blauw-groene ogen van de prachtige vrouw tegenover hem. Secondelang blijven ze elkaar aanstaren.
In zijn hoofd herhaalde hij tientallen keren haar laatste zin.
Weer een keuze die helemaal geen keuze is... . Beseft ze dat dan nog steeds niet?
Wolfs begon ongelovig met zijn hoofd te schudden.  Hij keek in Eva's vragende blik en zuchtte diep.
'Eva, toch. Zie je het dan niet? De allerlaatste kans om er aan te ontsnappen, is al lang geleden aan ons voorbij gegaan. Er is geen weg meer terug... al lang niet meer.'
Eva keek naar de grond. De sterke, ijzige Eva smolt samen tot een onzeker en bang wezentje.
'Maar als JIJ nog van me weg wil...' zei Wolfs nu zelf kordaat '... ga je gang.' Hij gebaarde met zijn handen dat ze vrij was om te gaan.
Eva keek meteen naar hem op. Haar ogen vulde zich met tranen.
'Doe nou niet belachelijk!' zei ze schouderophalend terwijl ze zich opeens bewust werd van hoe stom haar eigen idee wel was geweest. Had ze zojuist nou beweerd dat ze er nog aan konden ontsnappen? Dat ze er nog aan wilden ontsnappen?
Hij heeft gelijk... er is al lang geen weg meer terug.
Wolfs zag hoe het schaamrood op Eva's wangen kwam. Uit haar zenuwachtige houding kon hij opmaken dat ze opeens weer begreep hoe fout ze zat. Spontaan schonk hij haar een zachte glimlach en een knipoog.
'Komaan, gekkerd van me... we rijden lekker naar het zuiden!'