Omweg

deel 28

DISCLAIMER: dit hoofdstuk bevat inhoud van seksuele aard.
-18-jarigen lezen dit op eigen risico.

Romeo keek rond in de kantine van het politiebureau en zocht een plaatsje. Het was lunchtijd en normaal bracht hij die altijd samen met zijn partner door, maar Marion was vandaag vroeger mogen stoppen met werken. Ze moest naar de tandarts. Dus dit was het ideale moment om zijn missie te volbrengen. Gisteren was hij aangesproken door Marion. Ze had het hele relaas gedaan van het gesprek dat ze met Mechels had gehad. Hij wist wat hem te doen stond. Eigenlijk was het simpel: gewoon wat rond vragen. Waar Mechels al die herrie over maakte, begreep hij niet zo goed, maar hij begreep wel dat als er toch een plaats bij de recherche vrij kwam, hij misschien wel de geknipte kandidaat zou zijn. En dan zou hij toch liever met Eva werken dan met Wolfs.
Maar wou hij eigenlijk wel bij de recherche?  Eigenlijk wou hij gewoon dat alles bij het oude bleef. Want hoe leuk recherchewerk ook leek, zijn samenwerking met Marion zou hij hoe dan ook missen.

Hij keek rond, maar zag de bewuste rechercheur die hij zocht niet meteen zitten. Dan maar zijn partner proberen. Hij liep naar Ferdy en vroeg 'Is deze plaats nog vrij?'. Romeo wees naar de lege stoel rechtover Ferdy terwijl de bewuste man al een gebaar maakte dat hij mocht gaan zitten.
'Is jouw partner er niet?' vroeg Romeo om het ijs te breken.
'Nee, die moest uit eten natuurlijk... met één of andere stagiaire van de balie.'
'Ah... ja... dat blonde meisje?'
'Ja, die!' zuchtte Ferdy terwijl hij met zijn ogen rolde.
'En die van jou?' vroeg hij daarna uit beleefdheid aan Romeo.
'Tandarts' verduidelijkte deze.
'Mooi stel zijn wij!' grinnikte Ferdy.
Even werd het stil tussen de heren, maar toen besloot Romeo toch ter zaken te komen.
'Hoe gaat het eigenlijk met Dick? Ik bedoel: met jullie samenwerking. Want hij is nieuw, toch?'
'Ja, helemaal nieuw! Eigenlijk begrijp ik niet waarom ze jou niet gewoon in zijn plaats bij de recherche hebben gezet. Jij hebt toch ook je examens gedaan? Was je niet geslaagd?'
'Jawel en eerlijk gezegd ben ik ook gevraagd, maar ik was toen net bezig met het opvolgen van die Syrië-strijders en ik wou dat graag afwerken. Ach, recherche was ooit wel een droom van me, maar na die hele zaak met Esmée heb ik die droom een beetje opzij geschoven. Sindsdien heb ik niet zoveel zin meer in moorden oplossen en de held uithangen.  En Marion is ook gewoon een hele fijne partner en die laat je ook niet zomaar achter.'
Ferdy knikte begrijpend en zei 'Ach, man, je hebt gelijk. Je moet doen waar je jezelf het beste bij voelt.'
'Dus Dick valt niet mee?' probeerde Romeo nog eens.
'Oh jawel. Sorry, zo bedoelde ik het niet. Het is niet dat Dick geen goede partner is. In tegendeel zelfs: als hij nog een paar jaren ervaring opdoet, wordt hij vast en zeker een betere rechercheur dan ik.'
'Maar...?' vervolgde Romeo die ook wat twijfel in het gezicht van Ferdy had gezien.
'Maar... ja hoe moet ik dat zeggen? Dick is nog zo jong en onbezonnen. Alhoewel, 30 jaar kun je nu ook niet meer jong en onbezonnen noemen. Toen had ik al twee kinderen! Maar hij lijkt anders in elkaar te zitten. Hij doet maar wat en denkt dat heel de wereld zich wel naar zijn goeddunken zal aanpassen. Ik weet eigenlijk niet of ik het naïef, arrogant of gewoonweg dom moet noemen.'
Romeo knikte maar vroeg toch om wat meer verduidelijking.
'Wel...' begon Ferdy 'neem nou nu die gehele situatie met ons koningskoppel...'
'Je bedoelt Wolfs en Van Dongen?' vroeg Romeo terwijl hij het antwoord eigenlijk al wist.
'Ja, iedereen op dit bureau vreest dat die twee nooit meer gaan kunnen samenwerken. Iedereen hoopt vurig dat hij bij zijn eigen partner mag blijven en binnenkort niet gekoppeld wordt aan één van die twee. De ene is bang voor de onbezonnenheid en arrogantie van Wolfs, de
andere krijgt al een beroerte bij het idee van een nijdige en onberekenbare Eva. Iedereen heeft het erover: als maar één van hen terugkomt, moeten wij daarvoor boeten. Alleen Dick niet. Nee, die is zich doodleuk bij Mechels gaan aanbieden als nieuwe partner voor Eva.'
Romeo voelt dat hij nu verbaasd zou moeten reageren en speelt het spel mee.
'Wat? Hij weet niet waar hij aan begint, zeker?'
'Nee! Duidelijk niet! Ik heb hem al gezegd dat dat een zekere vorm van zelfmoord is, zeker als ze nog in ruzie ligt met Wolfs... maar nee, hij wil niet luisteren.'
'Waarom niet?'
'Meneer ziet zijn kans om Eva te versieren. Hij is er vast van overtuigd dat Eva eigenlijk al voor zijn charmes is gezwicht, maar dat ze enkel nog een kleine duwtje richting hem nodig heeft.'
Romeo trekt verbaasd zijn wenkbrauwen op.
'Arme jongen! ' zuchtte Ferdy 'Ik weet het: ik moet het mij niet zo aantrekken, maar eigenlijk is Dick best wel OK, hoor. En hij verdient het echt niet om door Eva als slachtvee te worden behandeld. Want als ze nog steeds boos is over of op Wolfs... dan is dat exact wat er gaat gebeuren.'
'Ja dat denk ik ook wel, ja.' zuchtte nu ook Romeo.
'Mechels zal dat toch inzien, niet?' vroeg Ferdy nu terwijl hij Romeo opeens strak aankeek.
'Ja natuurlijk! Maar ik hoop voor Dick dat hij zijn charmeoffensief nog niet aan de grote klok heeft gehangen. Want als héél het bureau het al weet, is het nog erger om afgemaakt te worden door Eva.'
'Oh, maar dat is al te laat, iedereen van de recherche weet het al. Hij is overal al gaan rondbazuinen dat hij de nieuwe partner van Eva wordt. '"De nieuwe Wolfs" noemt hij zichzelf.'
'Oh nee, als Eva dát hoort!' riep Romeo verschrikt.
'Of Wolfs...' vulde Ferdy aan.
Romeo's blik werd nog angstiger.
'Ik zie dat je mijn bezorgdheid begrijpt...' zei Ferdy met een wanhopig glimlachje.

*********

'Eef, komaan, schiet eens een beetje op' lachte Wolfs met de moed der wanhoop
'Jij was het die persé vandaag naar hier wou komen, hoor!'
'Jaja' mompelde Eva 'maar Wolfs, ik heb het zo koud.'
'Daarom dat we snel een slaapplaats moeten vinden.' bracht die ertegenin.
Wolfs probeerde een slenterende en vermoeide Eva door de smalle straatjes van het dorpje te loodsen. Wat hij al had gevreesd, was waarheid geworden. De pendeldienst lag stil door het stormweer. Bij overmaat van ramp hadden Eva en hij veel te lang in de abdij geschuild, waardoor alle hotels op het eiland nu volgeboekt waren door de vele gestrande toeristen.
In het begin was Eva hierdoor in paniek geweest, maar dat had nu plaats gemaakt voor een gelatenheid.
Wolfs probeerde nog één laatste pension, maar kwam al snel hoofdschuddend weer buiten gelopen.
'Oh jee, Wolfs, hoe kan dat nou?' riep Eva verbaasd uit.
'Nou ja, er zijn hier veel toeristen die plots vastzitten. En wij hebben het daarboven net iets te lang gezellig gehad.' grijnsde hij terwijl hij naar de abdij boven op de rots wees.
Eva rolde met haar ogen en zuchtte 'En nu zullen we dus moeten zien hoe gezellig het is om de nacht op straat door te brengen'
'Nou,' jammerde Wolfs met een pijnlijk gezicht 'ik denk dat mijn rug het slapen op die straatstenen alles behalve gezellig gaat vinden.'
'Jij bent dan ook stokoud.' plaagde Eva hem terwijl er nu toch een lachje afkon. Eigenlijk zag ze de humor van de situatie ook wel in.
'Kijk wie er zichzelf juist zo zielig aan het beklagen was.' plaagde Wolfs haar terug.
'Als jij binnen een aantal jaren zo oud bent als ik, zal je zeker ook wel een aantal lichamelijke kwaaltjes hebben.' voegde hij er nog snel aan toe.
'Als ik zo oud ben als jij nu? Dat duurt nog héél lang, hoor Wolfs. Ik ben nog piepjong en in topconditie!' zei ze gespeeld stoer terwijl ze niet kon verbergen dat ze nu eigenlijk doodmoe was en het ook nog eens vreselijk koud had.
'Haha, zie jou daar staan! In topconditie! Je bedoeld bleek van de vermoeidheid en rillend van de kou!' grijnsde Wolfs terwijl hij besloot zijn arm rond zijn collega te slaan om haar zo wat te kunnen opwarmen.
Wolfs gaf haar een kus op haar kruin en net zoals hij verwacht had, beantwoordde ze zijn bezorgdheid door hem opstandig van haar af te schudden. Wat is ze toch heerlijk eigenwijs!
Lachend schudde hij zijn hoofd om haar reactie. Daarna nam hij haar bij de hand en trok haar mee.
'Kom,' zei hij vastberaden 'we gaan ons geluk bij de plaatselijke bevolking beproeven.'

Het had een tijdje geduurd, maar Wolfs had uiteindelijk iemand gevonden die hen onderdak wou verschaffen. Hij had enkele van de vele souvenirwinkeltjes bezocht in de hoop dat de eigenaars hen misschien het adres van een mogelijke slaapplaats konden geven. Bij de vijfde winkel hadden ze geluk gehad. De eigenaar had hen het adres van Etienne en Marie gegeven. Het was een wat ouder echtpaar dat in een klein huisje aan de rand van het dorp woonde. Etienne was buschauffeur op de pendeldienst, dus die zou nu met dit slechte weer gewoon thuis zitten. De eigenaar van de winkel had hem opgebeld en ze mochten meteen langskomen. Blijkbaar waren de weinige bewoners van dit eiland wel gewoon om, onder deze omstandigheden, gestrande toeristen op te vangen. Marie had hen met een zekere trots een kleine zolderkamer laten zien. Deze moest doorgaan als logeerkamer, maar ondanks de opknappogingen bleef het er eigenlijk wel uitzien als een lege zolder met één schamel bed. Geen echt tweepersoonsbed, maar eerder iets tussen een enkel en een dubbel bed in. Etienne had naar Wolfs geknipoogd en grijnzend gezegd:
'Cette chambre est très romantique, n' est-ce pas?'.
Wolfs had alleen maar schamel kunnen glimlachen om Etienne's invulling van het begrip 'romantisch'. Eva had haar schouders opgehaald en was allang blij dat ze niet in de regen en de kou moest slapen. Daarenboven was Marie ook nog eens zo lief geweest haar voor te stellen om een bad te nemen. Dat zou haar zeker helpen opwarmen. Ze mochten ook de wasmachine en de droogtrommel gebruiken. Terwijl Eva naar de badkamer was getrokken, had Wolfs meteen zijn kleding uitgetrokken en in de wasmachine gepropt. Etienne bezorgde Wolfs een oude sweater en pyjamabroek van hemzelf. Eigenlijk kwam het best goed uit dat ze hier tenminste een aantal vuile kledingstukken mochten wassen. Dat bespaarde hen morgen een aantal uren wachttijd in één of ander wassalon.

Eva lag in bad, met haar kin nog net boven het badschuim.
Ze sloot genietend haar ogen.
Oh, wat is dit heerlijk!
Enkele seconde later werd er zacht op de deur geklopt.
'Eva? Ben je daar?'
'Wolfs?'
'Ja euh... ik kom droge kleding brengen. Marie heeft wat oude kleding van zichzelf gevonden, zodat je iets droogs kan aantrekken als je jezelf hebt opgefrist.'
'Oh ja... goed... leg maar voor de deur.'
'OK, eu... kan je mij jouw natte kleding bezorgen? Ik heb de mijne al in de wasmachine gestopt,dus dan kan ik alles gelijk wassen.'

'Ah ja, natuurlijk, wacht...' stotterde Eva en ze keek of ze diep genoeg in het bad lag. Haar hele lichaam was bedekt door het water en het schuim, dus eigenlijk kon Wolfs wel even binnenkomen.
'Kom maar binnen.' riep ze toch een beetje zenuwachtig.
Wolfs stak zijn hoofd naar binnen en zag meteen hoe Eva's hoofd boven een dikke laag schuim uitstak.
Lachend zei hij: 'Jij bent ook niet zuinig geweest met dat spul.' en hij wees naar de grote bus badschuim die op de rand van het bad stond.
Eva probeerde niet te lachen om zijn grapje en zei: 'Kom je nog binnen of niet? Die tocht van de gang is koud, hoor!'
Wolfs kwam nu de kamer pas echt binnengelopen en sloot de deur achter zich. Vanaf dat moment veranderde de sfeer in de kamer. Wolfs maakte geen flauwe grapjes meer, Eva probeerde niet meer te doen alsof ze zich aan hem irriteerde. De spanning ging eerder de prettige kant op... maar daardoor werd het ook wel wat ongemakkelijk. Wolfs bleef haar een minuut lang aanstaren en toverde steeds meer een verliefde glimlach op zijn lippen. Hij liep naar de rand van het bad waarop hij heel langzaam plaatsnam.
'Eva van Dongen die een bad neemt... je had het dus echt koud.'
Wolfs wist als geen ander dat Eva eigenlijk niet zo hield van een bad, tenzij ze het héél erg koud had en de kilte maar niet uit haar lijf kreeg.
Eva knikte alleen maar bevestigend. Ze was niet in staat om haar ogen van die van haar partner los te maken. Ze was zelfs niet meer in staat om aan iets anders te denken dan aan haar partner. Ze voelde hoe een warme, kriebelende gloed zich weer door haar lichaam verspreidde en ze kon alleen maar hopen dat hij niet meteen door had hoe opwindend ze dit vond. Ik naakt in bad, hij starend vanop de rand. Alleen één laagje schuim dat hem het hele zicht ontneemt. Maar één kleine beweging van mij en ik geef mezelf letterlijk helemaal bloot.
Eva's ogen bleven gevangen in de blauwe ogen van Wolfs. Daardoor had ze niet meteen gezien dat ook hij stilaan tekenen van opwinding begon te vertonen. Hij opende zijn mond een beetje en ademde diep. Zijn hoofd werd rood en hij voelde hoe de losse pyjamabroek van Etienne plots ter hoogte van zijn kruis wel erg begon te spannen. Eva keek naar de groeiende erectie in zijn broek en zonder het te beseffen likte ze opgewonden en verlangend aan haar lippen. Wolfs zag hoe het gebeurde, klemde zijn lippen opnieuw op elkaar en slikte met de moed der wanhoop de brok uit zijn keel. Eva schrok een beetje door deze plotse actie en bewoog. Het schuim in het bad begon meteen heen en weer te dansen en héél eventjes kwamen de roze topjes van haar tepels en de mooie, bolle, perzikroze huid van haar borsten boven het schuim uitsteken. Overmand door deze aanblik schoot Wolfs recht. Als hij zijn verstand nog wou gebruiken, moest het nu zijn. Nog één seconde langer naar dit tafereel kijken, zou betekenen dat hij zichzelf niet meer onder controle zou kunnen houden.
'Ik euh... kwam eigenlijk... ja... euh... jouw vuile kleren dus.' stotterde hij ongemakkelijk terwijl hij zich snel met zijn rug richting Eva draaide. Ook Eva had ondertussen geschrokken haar armen voor haar borsten geslagen. Maar ze was nog te verdoofd door het verlangen om een woord uit te brengen. Wolfs nam vlug de vuile kleren van Eva van de wastafel en liep snel naar de deur. Door zijn onhandigheid vielen er enkele kledingstukken op de grond en Wolfs vloekte binnensmonds terwijl hij deze bij elkaar raapte en zich zo snel mogelijk richting de deur bewoog. Eventjes ving hij nog één blik van Eva op. Hij zag hoe schattig ze bloosde, maar ook hoe lustig haar ogen nog steeds naar hem keken. Hij nam de deurklink, opende de deur en verliet de kamer. Net voor hij de deur sloot, ging hij toch nog een stap terug naar binnen.
Hij ademde diep in en keek haar toch nog even aan.
'Eef... je... je bent zo mooi.' fluisterde hij.