Mira's life

Deel 8.

Emre | tweelingbroer van Mira | Turk | 17 jaar
( we doen gewoon alsof ze kaolo veel op elkaar lijken😂 #schrijfster)

POV Mira

Ik werd wakker in een kamer. Ik zat in de kamer met Melis en omg ik kan het niet geloven... Emre.
Ik stond op, ik voelde me wel nog duizelig. Ik kon niet echt normaal opstaan, dus Emre hielp me. "Gaat het?" Vroeg jij bezorgd. "Emre." Fluisterde ik. We hadden zo'n goede band vroeger. We hebben nooit ruzie gehad en we kwamen altijd voor elkaar op. We konden al onze geheimen aan elkaar vertellen, we hielpen elkaar altijd als het slecht ging met 1 van ons. Hij knuffelde me ineens. Ik was nog steeds in shock. Toen ik weer normaal kon bewegen knuffelde ik hem stevig terug. Melis keek ons aan met tranen in d'r ogen. We hoorden in eens schoten. Melis schrok zo erg, dat ze op de grond viel. Ookal waren er schoten, wallah ik kon mijn lach niet inhouden, hoe zij viel gewoon. Ik had buikpijn gekregen van het lachen, totdat we de schoten dichterbij hoorden komen. Emre deed z'n armen om me heen waardoor mijn gezicht op z'n borstkas kwam. Hij hield me stevig vast, wallah ik heb m'n tweeling zo erg gemist eh. De deur ging in 1 keer open en ik zag dat Youssef in de deuropening stond. Hij had een brede glimlach op zijn gezicht, maar die verdween na een tijdje. Huh? OOH HAHAHAHA. Ik sta in de armen van Emre, maar Youssef weet natuurlijk niet dat hij m'n tweeling is. Ik ging uit de armen van Emre, ik rende naar Youssef en sprong op hem HAHAHAHA. Wajoww ik wou hem laten vallen maar deze mogool is te sterk en heeft me opgevangen. Ik deed m'n armen om zijn nek en knuffelde hem heeeelllllll stevig, alsof hij elk moment kan gaan. Wallah ik heb hem kaolo erg gemist. Hij deed zijn stevige armen om mij heen. Emre hielp Melis met opstaan, want deze hmara lag nog steeds op de grond HAHAHAHA. Hij knuffelde haar. Zo bleven we even staan. Toen kwam Ismail aanrennen. Hij kreeg een glimlach toen hij Melis zag, maar die verdween ook weer toen hij merkte dat ze in de armen van Emre stond. Hahahaha waarom zijn deze boys zo jaloers omgg. Ik zag dat Melis naar Ismail rende en zij sprong ook op hem. Ja nu knuffelen hun ook lol. Youssef liet me los en ik keek hem vragend aan. "Oke ik heb 4 vragen." Zei hij en hij keek naar Emre. "Wie is dat? Waarom is hij hier? Waarom lijkt hij zoveel op je? Waarom had hij zijn armen om je heen?" Vroeg hij en hij keek me vragend aan, bij de laatste vraag werd zijn gezicht serieuzer. "Ewa ik kan deze 4 vragen in 4 woorden beantwoorden. Hij is mijn tweelingbroer." Zei ik, hij keek geschrokken. "Huh heb jij een tweelingbroer?" Vroeg hij vragend. "Ik leg je later alles uit. Ik zag dat Ismail ook mee luisterde. "Emre kom is." Zei ik. Emre kwam en keek me vragend aan. "Ik heb je gemist broerr." Zei ik en ik knuffelde hem. "Ik jou ook zussie." Hoorde ik hem zeggen en hij knuffelde me terug. "Ewa Youssef zeg maar alvast gedag tegen Mira, want je kan nooit meer normaal met haar praten, altijd neemt ze Emre mee. Wallah deze 2 kan je gewoon niet uit elkaar halen." Zei Melis en we moesten allemaal lachen. Toen kwam Soufiane naar binnen. Ik zag dat Ismail en Youssef boos waren, ze maakten vuisten van hun handen. En je zag hun aders gewoon eruit springen. Ik zei allemaal dingen tegen Youssef zodat hij rustiger werd, maar het hielp niet. Ik zag dat Melis Ismail ook rustig probeerde te krijgen. Ik zette mijn hand op Youssef zijn wang en streelde met m'n duim zijn wang. Ik zag dat hij al een stuk rustiger werd, ik keek hem diep ik zijn ogen aan en hij deed dat ook bij mij. "Hij heeft ons geholpen toen ze ons wouden slaan en verkrachten. Hij bracht ook eten naar ons, omdat de anderen ons geen eten gaven. Hij is ook niet hun vriend, maar hij helpt ze voor een reden." Zei ik en ik gaf Youssef snel een kusje op zijn wang, waardoor hij een heeeelllleeee grote grijns kreeg en daardoor zag je zijn mooie witte en rechte tanden. Ik kreeg automatisch ook een glimlach door zijn reactie. Ik keek naar Melis en Ismail en ik zag dat Ismail ook rustiger is geworden. "Ik ben moe." Zei ik ineens. "Yeh slaapkop." Zei Youssef toen. Ik keek hem boos en moe aan ( ja mijn ogen waren half dicht HAHAHA). "Saff kom we gaan." Zei hij toen. We liepen naar buiten en we gingen in de auto zitten. Euh ja Soufiane die kwam ook met ons mee, we hebben het uitgepraat. Ismail ging rijden en Melis zat naast hem, aangezien er achter geen plek is en Melis niet van Ismail op iemands schoot mocht zitten, logisch ook. Ze kon wel op die van Emre, maar Emre is ook helemaal slapjes geworden en is helemaal kapot. Ze dwongen mij om op de schoot van Youssef te zitten, want ik vond het schamend, maar ik weet dat hij het wel leuk vind. Je kon dat gewoon zien aan die grijns van deze hmar. Ik liet mijn hoofd op Youssef's borst rusten en hij streelde met z'n hand m'n haar. Ik viel bijna inslaap, maar toen zei Emre iets. "Hoe gaat het met mama en papa dan?" Vroeg hij. Hij weet nog niet dat ze zijn overleden. Ik voelde de tranen al opkomen, en niet lang daarna voelde ik ze over m'n wangen stromen. Ik denk dat de t-shirt van Youssef nat is geworden, mijn hoofd zit namelijk in zijn t-shirt bedekt. Hij merkte volgens mij dat ik zat te huilen want hij sloeg z'n armen stevig om me heen. "Waarom antwoorden jullie niet?" Zei Emre na een tijdje. Ik zag dat Melis ook zat te huilen, Ismail had zijn hand op haar been gelegd en hij keek haar bezorgd aan. "Wajoww antwoord dan." Zei Emre. "Je ouders zijn overleden Allah y rahmoe." Zei Youssef. "W w watt?" Zei Emre. Ik zat weer normaal en ik knuffelde Emre. "Alles komt goed, alles is met de wil van Allah, ze zijn nu op een betere plek Inshallah." Zei ik. "Inshallah." Hoorde ik hem zacht zeggen. Ik liet hem weer los en gaf hem een kusje op zijn wang. Ik ging weer m'n hoofd op Youssef zijn borst laten rusten en niet lang erna viel ik in slaap. Denkend aan mijn moeder en vader.....