The Forbidden Love (One Sick Love Story)

EPILOGUE

˝One day I will leave and never come back.˝

˝If one day I'll die, please don't cry. Look at the star as there no sore. Please have no regret. Please have no guilt. Know that I have forgiven you. Know that I understand you. Know that I thank you. Know that I love you. Always and forever...˝

˝H-hindi ka mamamatay. Mabubuhay ka-tayo. J-just b-believe in God... and don't c-control you f-feelings towards on me 'coz that's your h-happines. That's your h-heart say not your i-ill. So p-please. Don't s-say that a-again. Don't s-say it. It's b-breakung my h-heart into p-pieces...˝

˝We will leave together. So, don't say that again. We will live happily.˝

Akala ko, ako ang mang-iiwan. 'Yon pala'y ako ang iiwan.

Tinatagan ko ang sarili ko para sa kaniya. Tinalikuran ko ang mga magulang ko para sa kagustuhan kong isa akong silahis. Binago ko ang sarili ko dahil nahulog rin ako sa kaniya una pa lang.

Pero heto ako ngayon nangungulila-nangungulila sa kaniyang magaganda at nagkikislapang mga mata, sa kaniyang napakaliit at katamtamang tangos ng ilong, sa kanyang mapupulang labi at sa kaniyang mainit na yakap na hinahanap-hanap ko.

"Kuya, come on. Tama na pagpupuyat. Tomorrow is your operation so, rest-"

She's stop when I turned to her directly, bloodshot in my eyes.

Makikita mo sa mga mata niya ang pag-aalala pero mas lamang ang awa.

"I want to be alone."

"K-kuya..."

Napabaling ako sa kaniya nang marinig ko ang mga hikbi niya.

Nakayakap si Zigred sa kaniyang tagiliran. Inaalo habang hinahaplos ang braso niya. Nakatakip naman ang dalawang kamay niya sa mukha niya.

'Di ako gumalaw sa kinauupuan ko. Tinitignan ko lang bawat taas-baba niyang balikat galing sa kaniyang iyak.

"H-hindi lang naman i-ikaw ang n-nahihirapan dito eh... k-kami rin... l-lalo na ako. S-she left me-us. She l-left me g-guilty... she left me guilty for what I-i've done for her. I-i d-didn't even say a w-word s-sorry to her..."

Paputol-putol na sabi niya dahil sa hikbi niya. May idudugtong pa sana siya kaya lang mas nauuna ang iyak niya sa sasabihin niya.

I was speechless for what she said. I feel her na wala na kong masabi.

"Kaya Kuya, imbis na sayangin mo 'yang sarili mo sa pagmumukmok move on-"

Mukhang natauhan siya sa huling sinabi niya na agad niyang ikinatigil.

"Move on? Naririnig mo ba 'yang sinasabi mo? You know it's hard to forget someone who gave you so much to remember."

I said in greeted teeth but in a low tone voice.

"Memories are memories-"

"Leave."