Ο Λυκος Της Λιν - Βιβλιο 2ο

Προλογος

-Εισαι σιγουρος; ρωτησε το ξανθο αγορι με τα πρασινα ματια.

-Ναι. Ποσες φορες πρεπει να σου το πω. απαντησε με πισμα το αγορι απεναντι του με τα μαυρα μαλλια και τα μπλε, στο χρωμα της θαλασσας, ματια.

-Να προσεχεις. Και αν κατι συμβει φωναξε με. ειπε ανησυχο το πρωτο.

-Δεν προκειται να σε φωναξω. Σε εχασα ειδη μια φορα δεν μπορω και δευτερη. ειπε το δευτερο φανερα στεναχωριμενο.

-Ενταξει.

Και ετσι το μαυρομαλλικο αγορι απομακρυνθηκε απ' το σημειο που κρυβονταν, πισω απο κατι θαμνους, και κινησε για το κτηριο μπροστα του.

Εφτασε μπροστα στη σιδερενια πορτα και την ανοιξε με ενα ανατρυχιστικο τριξημο.

Αφου μπηκε στο κτηριο και εκλεισε την πορτα πισω του βρεθηκε στο σκοταδι.

Οταν τα ματια του συνηθησαν και μπορουσε πια να δει καταλαβε πως βρισκοταν σε εναν μακρυ διαδρομο. Στο τελος του βρισκοταν μια σκαλιστη ξυλινη πορτα που ηταν και ο προορισμος του.

Το αγορι με τα μαυρα μαλλια και τα μπλε, στο χρωμα της θαλασσας, ματια προχωρησε διστακτικα στο σκοτεινο διαδρομο.

-Ντερεκ Γκρει. Πως τολμας να ερχεσε εδω; ειπε ενα αλλο αγορι που βγηκε απ' τις σκιες.

-Ξερω οτι δεν εισαι Λυκος και δεν θελω να σε βλαψω. Για αυτο κανε στην ακρη.

-Εγω ομως δεν εχω προβλημα να σε βλαψω. ειπε το αγορι που βγηκε απ' τις σκιες και τον σημαδεψε με ενα πιστολι.

Ο Ντερεκ (ετσι λεγοταν απ' οτι φαινεται το μαυρομαλλικο αγορι) δεν ηταν προετιμασμενος για αυτο.

Κοιταξε εκπληκτος το πιστολι και σιγα σιγα σηκωσε τα χερια του στον αερα φοβισμενος.

-Ετσι μπραβο. Εσυ πρεπει να φοβασε εμενα. φωναξε. Βλεπεις ξερω οτι οι πληγες σου κλεινουν σε δευτερολεπτα, αλλα μια σφαιρα στο κεφαλι, νομιζω θα σε σκοτωσει.

Ο Ντερεκ ξεροκαταπιε και εκανε ενα βημα προς το αγορι με το πιστολι.

-Πισω. φωναξε εκεινο και αυτη τη φορα το πιστολι βρεθηκε να σημαδευει το κεφαλι του. Και τωρα πες μου τι κανεις εδω. ειπε απειλητικα.

-Ψαχνω τον Ολιβερ Στιουαρτ. ειπε ο Ντερεκ. Θελω να του μιλησω. συνεχεισε.

-Τον Ολιβερ Στιουαρτ; ρωτησε παραξενεμενο το αγορι. Πρωτη φορα καποιος σαν εσενα θελει απλως να του μιλησει. Και τι θα του πεις;

-Δεν νομιζω οτι σε αφορα. απαντησε ο Ντερεκ με λιγο θαρρος.

-Απ' τη στιγμη που ειμαι αυτος με το οπλο που σε σημαδευει, ολα με αφορουν. Οποτε, πες μου. ειπε το αγορι κουνοντας επιδηκτικα το οπλο στα χερια του.

Ο Ντερεκ δεν απαντουσε ομως, απλως σκεφτοτανε τι επρεπε να κανει.

Το αγορι που απ' οτι φαινεται δεν ειχε μεγαλη υπομονη οπλισε το πιστολι και ακουμπησε τη σκανδαλη.

-Πες μου. ειπε ξανα.

Ο Ντερεκ δεν μπορουσε να του πει, αν του ελεγε θα κατεστρεφε οτι ειχαν κανει μεχρι τωρα.

Ετσι πηρε μια βαθια ανασα και ετοιμαστηκε να πει τα τελευταια του λογια.

-Οχι. ειπε στο αγορι.

Υστερα ο θορυβος απο εναν πυροβολισμο τοσο δυνατος που εφτασε στα αυτια του ξανθου αγοριου.

Το ξανθο αγορι ευχυθηκε η σφαιρα αυτη να μην κατεληγε στον Ντερεκ ενω την ιδια ωρα το ενα απ' τα δυο αγορια στον σκοτεινο διαδρομο επεφτε νεκρο.

Τα πρασινα ματια του γυαλισαν καθως ενας γκρι λυκος επερνε τη θεση του.

Δεν ηξερε αν αυτος που ειχε πεθανει ηταν ο φιλος του (και ηλπιζε να μην ηταν) αλλα η μυρωδια του θανατου ηταν τοσο εντονη που δεν μπορουσε να κανει αλλιως απ' το να ουρλιαξει στο φεγγαρι για την απωλεια ή ενος ανθρωπου ή ενος Λυκου.

***
Χιλιομετρα μακρια στη σοφιτα ενος σπιτιου κοιμοταν ενα κοριτσι.

Οχι για πολυ ακομα ομως, γιατι το ουρλιαχτο του λυκου ειχε φτασει στα αυτια της.

Η Λιν πεταχτηκε τρομαγμενη απ' το κρεβατι της ελπιζοντας ολα αυτα να ηταν απλα ενα ονειρο.

Ειχε δει ολη τη σκηνη με καποιο τροπο, οταν ακουστηκε ο πυροβολισμος ομως ηταν σαν να χαθηκε η συνδεση.

Το ουρλιαχτο συνεχεισε να ηχει στα αυτια της αναγκελοντας τον θανατο καποιου.

Ομως δεν μπορουσε να ειναι αυτος, αν ειχε πεθανει αυτος θα το ενιωθε.

Ειχε ταραχτει τοσο που δεν προσεξε καν απο ποιον Λυκο ερχοταν το ουρλιαχτο. Απο εναν Λυκο που ηταν αδυνατο να ουρλιαζει εκεινη την στιγμη καθως θεωρουταν νεκρος.

Ενα πραγμα ειχε κολλησει στο μυαλο της ομως: Δεν γινεται να πεθανε αυτος. Γινεται; Οχι. Θα το ενιωθα σιγουρα. Ναι θα το ενιωθα, γιατι θα εσπαγε ο δεσμος. Αλλα το ουρλιαχτο ηταν για αυτον. Δεν ηταν; Κι ομως ηταν. Οχι ολα αυτα ηταν ενα ονειρο. Γυριζαν οι σκεψεις στο μυαλο της.

Και ετσι με τρομο προφερε το ονομα αυτου που νομιζε πως ειχε πεθανει αλλα ηλπιζε με ολη της την καρδια να ειναι ακομα ζωντανος.

-Ντερεκ.

_____
Και αυτο ηταν το πρωτο κεφαλαιο-προλογος του δευτερου βιβλιου.

Ελπιζω να σας αρεσε.

Μεχρι το πρωτο κανονικο κεφαλαιο

Τα λεμε

Bye