Ο Λυκος Της Λιν - Βιβλιο 2ο

Ο Αριθμος 24

-Ζωντανος; ειπε καποιος που εμφανιστηκε απο πισω μας.

Το προσωπο του ηταν καλυμμενο με την κουκουλα του φουτερ του αλλα και παλι μπορουσα να αναγνωρισω τη φωνη του.

-Ααρον! αναφωνησα.

Ηταν ο Ααρον ολοζωντανος και στεκοταν μπροστα μου.

Ετρεξα να τον αγκαλιασω. Εκεινος ξαφνιαστηκε αρκετα αλλα με αγκαλιασε κι αυτος.

-Τοσο πολυ σου ελειψα; ειπε με εναν αστειο τονο στη φωνη του.

Του εδωσα μια χαλαρη μπουνια στο μπρατσο και γελασα.

-Βασικα, ειναι που νομιζα πως ησουν νεκρος. ειπα.

-Ελα μην λεμε τετοια λυπητερα τωρα. Ειναι τα γενεθλια σου. ειπε.

Ετσι συνεχισαμε να περπαταμε αρκετα χαρουμενοι, μεχρι που φτασαμε στο σχολειο.

-Σας αφηνω εδω τωρα. ειπε ο Ααρον.

-Τι, γιατι; ρωτησα.

-Ισως γιατι υποτηθεται πως δεν ζω, οποτε πως θες να εμαφανιστω δημοσια; ειπε εκεινος.

-Καλα, ενταξει. ειπα.

Τον χεραιτησαμε και μπηκαμε στο σχολειο ενω αυτος εφευγε φορωντας καλυτερα την κουκουλα στο κεφαλι του.

***
Το κουδινι χτηπυσε και επισημανε πως η τεταρτη ωρα αρχιζε. Ο Ντερεκ πηγε προς μια αιθουσα στο βαθος του διαδρομου ενω εγω με την Τζειν κινηθηκαμε προς τα γηπεδα αφου ειχαμε γυμναστικη.

Μπηκαμε στα αποδητηρια και καπου στα 10 κοριτσια ετρεξαν προς το μερος μας.

Η Χειζελ με αγκαλιασε ενω η Αλις ρωτουσε συνεχως αν ημουν καλα.

Αφου της καθησυχασα πως ολα ειναι μια χαρα εβγαλα το σημα του αρχηγου απ' τσεπη μου και το εδωσα στην Χειζελ.

-Δεν νομιζω οτι μου αξιζει. ειπα.

Για λιγο με κοιταξε εκπληκτη.

Η Τζειν που στεκοταν απο πισω μου με σκουντηξε χωρις να το προσεξει κανεις.

-Τι κανεις; ψυθιρησε ωστε μονο εγω να μπορω να την ακουσω.

-Λιν, τι λες; ρωτησε η Χειζελ κοιτωντας με παραξερεμενη.

-Με αυτα που συμβαινουν τελευταια πιστευω πως ειναι καλυτερα να μην ειμαι αρχηγος. ειπα. Παρετουμαι απ' την ομαδα. Συγγνωμη, αλλα ειναι καλυτερα ετσι. Δεν θελω να πληγωσω καμια σας. Οποτε μεχρι να καταλαβω τι συμβαινει, παρετουμαι.