Chapter 23

1.5K 23 0
                                    

Chapter 23

"Why did you left me there? I've been looking for you. I thought I'd lost you," tuloy-tuloy niyang sabi, he looked worried, he's gasping for air as he went near me. He was holding a cup of mangoes in his hand.

Nakatingin lang ako sa kanya nang hindi nagsasalita. I can't find the words to say to him.

"Are you okay?"

Tumango ako. "Yeah. Bigla lang sumama iyong pakiramdam ko," pagdadahilan ko.

I was being unreasonable again. I lied on him. I intentionally left him there  because my heart was betraying me and disregarding what I promised myself.

This set up.

It was fun all along... not until I started to feel something for him.

He put his hand on top of my forehead to measure my temperature.

"If you're not feeling well, we can just go home. We can still do this next time." Buo ng pag-aalala ang boses niya kaya mas lalo akong nilukob ng konsensya. We should enjoy this day to distress from work but I'm ruining the moment.

Tahimik lang ako hanggang sa marating namin ang kotse ko na nakaparada. Pinagbuksan niya ako ng pinto at nang masiguro na nakaupo na ako malapit sa driver seat ay tinignan niya ako.

He removed the tie of balloon with cat design on my wrist and put it on the back part of the car.

"Kumain ka na ba?" seryoso niyang tanong at tinapunan ako ng tingin.

Umiling ako. "Hindi pa pero huwag ka na mag-abala."

Nakita ko ang pagbabago ng reaksyon ng mukha niya at dismayado ang mata na tumingin sa'kin.

"Hindi naman ako gutom—"

"Still. You should have inform me. Hindi dapat kita pinakain ng mangga," paninisi niya sa sarili. Napakamot siya sa likod ng ulo at malambing akong tinignan. "Green mango is bad for empty stomach."

Parang may anong kumibot sa puso ko sa naging reaksyon niya. I never expected someone to care for me.

"Just stay there, I will buy soup for us."

"Huwag na," sagot ko.

Hindi siya nakinig dahil lumabas siya ng kotse para bumili at nang pagbalik niya ay may dala na siyang bowl ng ramen na naka-take out. Ipinatong niya yon sa bandang gitna ng seat para hindi matapon.

He sit on the driver seat. He told me that he will drive me home but I refused, in the end, wala din akong nagawa kung hindi pumayag dahil kinuha niya ang susi sa'kin.

"Paano yung kotse mo?" tanong ko. He's with his car when he went here. Sino ang mag-uuwi non kung siya ang magmamaneho ng kotse ko?

"Don't worry about it. Someone will pick it up for me. Magpahinga ka na muna, ako nang bahala dito."

Wala na akong nagawa kung hindi payagan siyang i-pagmaneho ako. Inihilig ko ang ulo sa car seat para ipikit ang mata at sundin ang gusto niya na magpahinga.

I couldn't contain my emotion anymore and I was afraid that I'll be losing it all for him.

"We're here," he said, gently tapping my shoulder, trying to wake me up.

Mabilis niya akong inalalayan pababa ng kotse nang maiparada niya 'yon. He was holding the food that he take out at ang mangga na binili niya para sa'min kanina.

He was guiding my back na para bang matutumba ako anytime.

"I'm okay. Hindi mo naman ako kailangang alalayan." Hindi siya nagsalita at diretso lang tingin habang naglalakad papuntang elevator hanggang sa makababa kami sa unit ko.

Love Me Harder (Contract Series #2)Dove le storie prendono vita. Scoprilo ora