Başımın Belası

Bölüm 77: Sevdanın Külleri

77. Bölüm

Melek'ten

Ailemin mezarı başında daha küçücük bir çocukken döktüğüm her zerresi masum gözyaşlarının karşılığı mıydı şimdi bu aldığım nefesler? Yoksa tepeden tırnağa günaha bulanan katran karası bir kalbin kendi bencilliğinde tükettiği ömrümün hesabı mıydı? Belki de yaşadığım onca kaybedişe inat tek bir an bile isyana sürüklenmeyen benliğimin mükafatıydı..

Cehennem azabıyla geçen o kara günlerde bile tek sığınağım olan rabbime ettiğim duaların karşılık bulmasıydı belki de..Bugün burada bir yanım hala eksik olsa da yeniden anne oluşum, evlat kokusuna hasret kalan kalbimin vuslata erişi, en çokta yaşadığım o karanlık gecelerin yok olup yerine günümü aydınlatan bir güneşin doğması hissediyorum ki dualarımın kabulü, sabrımın geçte olsa gelen mükafatıydı..

Yıllar boyu, belki de ailemi kaybettiğim o ilk kara gecemden beri bana yoldaş olan gözyaşlarım yine kirpiklerimi ıslatıp bana yarenlik etseler de uzun zaman sonra ilk kez kahırdan değil de huzurdan dökülüyordu yanaklarıma..Kalbimde kabuk bağlamasına izin verilmeden her defasında tekrar tekrar kanatılan yaralarımın üzerine sanki şifa olsun istercesine bir melek nefesini üflüyor, yıllar sonra yaralarım kendilerini azat ediyorlardı..

Hissediyordum..Hissettiğim kadar da biliyordum..İyileşiyordum yavaş yavaş..Uzun zaman önce kaybettiğim umudum bana geri geldiğinden beri kapanmaya yüz tutan yaralarım şimdilerde varlıklarını dahi unutturuyorlardı bana..Gidiyordu yüreğimden geçmişin sisli karanlığı..Terkedilmiş eşyaların üzerindeki tozlar gibi kalbimi mesken tutan kara günler dağılıyordu hissettiğim her mutluluğun ardından..

Yıllarca canımdan öte bildiklerimin yokluklarında un ufak olup etrafa saçılan ruhum sanki toparlanıyordu yavaş yavaş..Korksam da, kaybetme korkusuyla kırılan cesaretimle hayal kurmaktan kaçsam da inanmaya başlıyordum içten içe..

Geliyordu çünkü güzel günler..Hayatım boyunca hep tadı damağımda, hayali kursağımda kalacak kadar az yaşadığım mutluluk belki de bu defa sonsuza değin geliyordu bana..

Böyle hissetmeye en büyük dayanağımsa kanlı canlı bir kaç adım ötemde duruyordu şimdi.Canımın bir parçası ilk göz ağrım, öldüğümü sandığım günlerimde bana umut olan diğer parçamı kolları arasına almış yüzünde huzurlu bir ifadeyle uyurken mutlu hissetmekten başka bir duyguyu yakıştıramıyordum kalbime.

Bu eve geldiğimiz günden beri sayamadığım kez abisiyle uyumak için türlü türlü bahaneler öne süren Umut'um dün gece yine abisini ikna etmiş olacak ki ben onu kendi yatağına yatırsam da soluğu burada almıştı.Rüzgar'ın aralık kalan kapısının önünde yarısı yere düşen pikenin içinde dünyanın belki de en güzel resmini bana sunan oğullarıma yanaklarımı ıslatan gözyaşlarıyla bakarken onları uyandırmaktan çekinerek usulca kapılarını kapattım.Gözyaşlarının ardından gelen derin ama ferahlatıcı bir iç çekişle banyoya geçerken hızlı bir şekilde elimi yüzümü yıkayıp odaya geçerek üzerimi değiştirdim.