Başımın Belası

Bölüm 78: Aşka Teslim

78. Bölüm

Zeynep'ten

Yine kavurucu bir temmuz sıcağının altında, ağaçların arasından süzülüp tenimi dağlayan rüzgarla ürperiyor tenim..Yılın en sıcak gününde dahi olsak burada asla içimin ısınamayacağını biliyorum yıllardır..Güneş bir lav olup üzerime de yağsa, bir ateş çemberi etrafımı da sarsa dünya üzerinde üşümekten kurtulamayacağım tek yer de olduğumu biliyorum uzun zamandır..

Çünkü mesele tenime değen rüzgar değil de kalbimden bir ömür boyu atamayacağım kimsesizlik..Çünkü mesele tepemde duran güneş değil de parmaklarımın arasından kayıp giden bir avuç toprak..Çünkü buraya adım attığım andan itibaren asıl mesele etrafımda akıp giden hayat değil de yanı başımda hayatımın en acımasız hakikatini yüzüme vuran buz gibi bir mezar taşı..

Emir Güneş..

Bir evlat..Bir abi..Bir hayat..Bir umut..Bir nefes..Bir can..En çokta kardeşinin can içi..Yeri dolmayan, sızısı dinmeyen, kabuk bağlamayan yarası..

Sol elimin parmaklarıyla sanki yüzünü okşarcasına toprağını avuçlarıma alıp parmaklarımın arasından akıtırken sağ elimle mezar taşını okşayıp ısıtmaya çalıştım tenimin sıcağıyla..Gözlerimi tüm dünyaya sırt çevirmişçesine mezar taşına ilmek ilmek işlenmiş isminden alamazken gözlerimden kayıp toprağında can bulan gözyaşlarımda sarıldım abime.Dudaklarımdan dökmeye cesaret bulamadığım hasretimi parmak uçlarımla satır satır toprağına kazırken yaşlarla git gide bulanıklaşan gözlerimle sığındım hayaliyle bile huzur veren kollarına..

Kalbimde biriken ama bir türlü dilimden dökemediğim her bir söz göğsümü sıkıştırdıkça aldığım nefesler git gide güçleşirken yine en çok ihtiyacım olduğu anda sarıldı ellerim sımsıcak bir dokunuşla..Dakikalardır tek kelime dahi edemeden hasretle döktüğüm gözyaşlarımla parlayan gözlerimi bu sımsıcak dokunuşla bir gülümse kaplarken bir düğüm gibi dolanan dilimden döküldü sözcükler en sonunda..

"Abi..Bu defa yalnız gelmedim sana..Bak" deyip elimi kavrayan eliyle toprağı biraz daha okşarken "Onu getirdim sana abi..Canıma can olan adamı getirdim yanına" deyip bakışlarımı yanı başımda benimle birlikte mezar taşının kenarına oturmuş sevdiğim adama çevirdim buruk bir gülümseme eşliğinde..

Rüzgar'ın acımı acısı sayarcasına yaşlarla parlayan kahveleri bir umman olup içimde kor gibi yanan ateşin üzerine dalga dalga savrulurken huzurunda yumduğum gözlerimi aralayıp yeniden abime çevirdim bu defa az önceki hüzne inat burukta olsa bir tebessümle..

"Yarın evleniyoruz abi..Tabi sen bunu zaten biliyorsundur ama ben yine de söylemek istedim.Hani sana küçükken anlattığım beni o çukurdan çekip çıkaran toprak gözlü kahramanım vardı ya..İşte ben onu buldum, onunla evleniyorum..Tabi sen kesin bunu da biliyorsundur ama yine de bilmemezlikten gel şimdilik olur mu?" deyip yaşlarla ıslanan yüzümle hafifçe gülümseyip mezar taşını okşarken gözlerimin önüne gelen o bilmiş gülüşüyle biraz daha büyüdü gülümsemem..