Athazagoraphobia ~ Drarry

005

Lieve mam en pap, 

Van mijn deelname aan het toverschooltoernooi weten jullie inmiddels al, wat jullie echter niet weten is dat ongeveer heel de school erop tegen is. Of dit onverwachts is durf ik niet te zeggen, want ergens had ik dit kunnen zien aankomen. Iedereen zou graag de vierde kandidaat zijn, vechten met draken en eeuwige glorie winnen, iedereen zou graag dat moment van eer willen hebben. 

Iedereen behalve ik. 

Het zit namelijk zo dat ik niet weet wat de opdrachten inhouden, of ik dit ga overleven en hoe ik dit overleef. Al deze vragen houden me in de nacht wakker, terwijl ik naar het gesnurk luister van mijn beste vriend die zich ook al tegen me heeft gekeerd. Het is allemaal zo veel en het lijkt in één keer op me af te komen. Ik voel me een ballon, die zo vol zit met lucht dat hij ieder moment kan knappen, alleen wordt de lucht dan vervangen door mijn emoties. Ik verlang nu meer dan ooit te voren naar jullie advies, of naar simpelweg iemand die zijn armen om me heen slaat en me de betekenisloze belofte doet dat alles goed komt. Wat er dan ook gebeurt, ik zou in ieder geval weten dat er iemand is die er voor me is. Iemand op wie ik terug kan vallen, op wie ik kan vertrouwen.

Sirius heeft me afgelopen week wel een bericht terug gestuurd. Volgens deze brief heeft hij in het noorden van het land een plaatsje gevonden waar hij voorlopig kan overnachten. Omdat hij een gevluchte en gezochte gevangenen is (die overigens ook nog op de vlucht is met een Hippogrief) kan het niet eenvoudig zijn voor hem om een goede plaats te vinden waar hij niet enkel veilig maar ook goed kan overnachten. Enkele weken geleden schreef hij me dat hij in een grot sliep.

Het geen wat ik wellicht het meeste aan Sirius bewonder is zijn doorzettingsvermogen, afgelopen week had ik het moeilijk om mijn tranen in te houden bij het zien van de buttons die de kinderen op hun jassen droegen. Erop stond: "Potter stinkt," terwijl voor Carlo er een aanmoediging op stond. Haast alle kinderen hadden een button opgespeld gekregen, iets wat ervoor zorgde dat ik wel door de grond wilde zakken. Het is niet eerlijk dat ze mij hiervoor pakken, alsof ik het er zelf al niet zwaar genoeg mee heb. Hier komt ook nog Rita Pulpers bij, die met haar columns niet bepaald helpt. Afgelopen week verscheen ik in de krant met het tragische verhaal dat ik iedere avond in mijn bed huil omdat ik jullie zo mis. Het feit dat ze zo onbeschaamd en zonder spijt omgaat met mijn leven vind ik werkelijk waar schandelijk. Natuurlijk mis ik jullie -sommige dagen meer dan anderen- dan nog heeft zij het recht niet om zoiets over mij en indirect jullie te schrijven. Ook heb ik deze woorden nooit tegen haar uitgesproken, ze heeft ze zelf verzonnen en verspreid door het land. Door dit alles bewonder ik het doorzettingsvermogen van jou beste vriend des te meer pap. Zelfs na twaalf jaar onschuldig in de gevangenis te hebben gezeten weet hij nog steeds hoe hij moet glimlachen. Zelfs nu, nu hij wederom vlucht voor de daden van Peter Pippeling weet ik zeker dat hij nog steeds zou kunnen glimlachen, simpelweg omdat hij zo is.

Hoe anders zou mijn leven nu geweest zijn als ik door jullie was opgevoed? Of als Sirius nooit naar Azkaban was gestuurd, denken jullie dat hij en Remus me dan hadden willen opvoeden? Had dat mijn persoonlijkheid compleet veranderd? Ik denk om eerlijk te zijn van wel, de manier waarop je bent opgevoed bepaald voor een groot deel hoe uiteindelijk je karakter eruit gaat zien. Denken jullie dat ik een verwend kind was geworden als Sirius me had opgevoed? Of was ik denk je net zoals hem een grappenmaker geworden die altijd wel iets aan het uithalen is?

Soms zou ik willen dat het leven er anders uit zag. Voor mij en voor jullie. Het is niet eerlijk hoeveel schade de heer van het duister heeft aangericht in zowel jullie als mijn leven. Hij heeft letterlijk jullie je leven ontnomen, bij mij scheelde het niet heel veel. Af en toe heb ik het idee dat ondanks dat hij me niet heeft gedood hij toch iets anders met me heeft gedaan. Hij heeft me mijn zorgeloze en liefdevolle jeugd ontnomen, waardoor alles anders is.

Natuurlijk kan ik Voldemort niet de schuld geven van de situatie op Zweinstein op dit moment, zelfs ik weet dat dat onredelijk is. Al zou ik het met alle liefde doen. Soms voelt een rot situatie op een ander afschuiven namelijk beter dan het onder ogen komen en accepteren.

Ik hoop gewoon dat het snel overwaait. En uiteraard dat ik de eerste opdracht overleef.

Heel veel liefs,

Jullie Harry.