အျပာေရာင္ရင္ခြင္တမ္းခ်င္း..........

က်ေနာ္ အလဲလဲအၿပိဳၿပိဳနဲ႔ ျပန္လည္ခိုဝင္ခဲ့မိတဲ့ ေမေမ့ ရင္ခြင္က သိပ္ကို ေႏြးေထြးပါတယ္ ။ က်ေနာ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံျခားမွာ
ဆက္မေနခ်င္ေတာ့တဲ့ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္
အေၾကာင္းအရင္းကို  ဘယ္သူမွ ေစာဒက
မတက္ၾကတဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ရပါရဲ႕။

လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အခ်စ္အတြက္
(ဪ .. မွားသြားတယ္ ) လူတစ္ေယာက္အတြက္
ဘယ္အတိုင္းအတာေလာက္အထိ ေၾကကြဲပ်က္စီးေပးရမွာမ်ားလဲ ...။ က်ေနာ္ရဲ႕ ၾကည္ႏူးဆြတ္ပ်ံ႕စြာ
နာက်င္စရာေကာင္းလြန္းတဲ့ အတိတ္ကို ခ်န္ထားပစ္လိုက္ပါၿပီ ။
က်ေနာ္တို႔ တစ္စံုတစ္ခုေၾကာင့္
သိပ္နာက်င္သြားမိတဲ့အခါ မ်က္ရည္ေတြမက်မိၾကေတာ့ဘူး
ထင္ပါရဲ႕။ အဲ့ဒီအစား က်ေနာ္တို႔
အရာအားလံုးအေပၚ လ်စ္လ်ဴရႈရင္း
ျပံဳးမိတတ္လာတယ္။
•••
အရယ္အျပံဳးနည္းသြားတဲ့ က်ေနာ့္ကို ေမေမက
သိပ္စိုးရိမ္ေနခဲ့သည္ ။အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္
ဂ႐ုစိုက္ေနသည့္ၾကားထဲက က်ေနာ္က မိုးေရထဲ ညလံုးေပါက္
ထိုင္မိတတ္ျပန္သည္။ သို႔ေသာ္ က်ေနာ္ ေနမေကာင္း မျဖစ္ခ်င္...။
အကယ္၍မ်ား က်ေနာ္ ကိုယ္ပူလြန္သြားသည့္အခါမ်ိဳးမွာ
ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ေနက် နာမ္စားတစ္ခုခုအား ေယာင္ယမ္းတမ္းတမိလွ်င္
ခက္ကုန္ပါလိမ့္မည္..။

က်ေနာ္တေယာက္တည္း အခန္းတံခါးပိတ္ေနသည့္
အခါမ်ိဳးတြင္ေတာ့ အိမ္သားမ်ားထဲမွ
တစ္ေယာက္ေယာက္က မၾကာခဏဆိုသလို
အခန္းအနီးအနားတြင္ မေယာင္မလည္
လာလုပ္ေလ့ရွိ၏။ တစ္ခုခု မိုက္မိုက္မဲမဲ
ဆံုးျဖတ္ပစ္လိုက္မည္ကို စိုးရိမ္ေနသလား မသိ။

( လူတစ္ေယာက္ကို အဆံုးစြန္ထိ ခ်စ္မိသြားၿပီးတဲ့
အျဖစ္မ်ိဳးထက္မ်ား ပိုၿပီး မိုက္မဲတဲ့ လုပ္ရပ္မ်ိဳး
ရွိေသးလို႔လား ေမေမရယ္ )

အဲ့သည္လို ေတြးမိေတာ့ က်ေနာ္ တေယာက္တည္း ေျခာက္ကပ္ကပ္ ရယ္မိျပန္သည္ ....။

•••

" ေမေမ တစ္ခုေလာက္ေတာ့ ေမးခ်င္တယ္
သား အသည္းကြဲလာတာလားဟင္ "

က်ေနာ့္ရဲ႕ စိတ္ဆင္းရဲမႈ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးအေပၚ ဆက္လက္
ၿမိဳသိပ္ၾကည့္ရႈေနႏိုင္စြမ္းရွိပံု မရေတာ့သည့္ ေမေမက
ထုတ္ေမးလာခဲ့သည္ ။က်ေနာ္ ျခံထဲရွိ
ကတ္တလီယာ သစ္ခြမ်ားအား အေၾကာင္းမဲ့
အခ်္န္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေငးေမာေနခဲ့သည့္
ညေနပိုင္း ျဖစ္သည္။