De Bucket List

12

Het is avond en het begint donker te worden. Hoewel we steeds dichter bij de bewoonde wereld lijken te komen is er in de wijde omtrek niets te zien wat ook maar een beetje lijkt op een discotheek of café. Dat we net een klein winkeltje langs de weg tegen kwamen was al verrassend genoeg. Onze avond bestaat dan ook uit het eten van de kant-en-klare maaltijden die wij daar gekocht hebben. Voor het busje, in twee oude campingstoeltjes, starend naar het nietszeggende uitzicht dat bestaat uit een rijtje bomen. 

"Dus," begin ik als ik mijn eten op heb en me begin te vervelen. "Wat gaan we doen?"

"Slapen," antwoordt Harry droog. "Er valt hier niet echt wat te beleven. Of wou jij een feestje gaan houden bij dat winkeltje van net? Wordt niet echt een nacht om nooit te vergeten gok ik." 

"Nee natuurlijk niet. Maar slapen?" vraag ik verontwaardigd. "En dan zeg je dat ik saai ben? Harry, je hebt geen discotheek nodig om plezier te hebben hoor. Ik dacht eigenlijk meer aan een spelletje."

Harry proest de slok die hij net uit zijn blikje cola heeft genomen weer uit. "Een spelletje?" Hij spreekt het uit alsof het de maaltijd is die hij absoluut niet lust. "Serieus? Ik ga dus echt geen verstoppertje spelen."

"Niet zo'n spel," antwoord ik geïrriteerd. "Maar een spel met vragen. Ik ken er wel één: 20 questions."

"Klinkt geweldig," mompelt Harry sarcastisch. "Wat is het?"

"Een hele goede manier om elkaar te leren kennen. Is het eigenlijk niet raar dat wij nu dag en nacht met elkaar optrekken terwijl we eigenlijk vrijwel niets over elkaar weten?" Terwijl ik het uitspreek besef ik dat het eigenlijk echt best wel vreemd is. We waren met elkaar op reis maar kenden elkaar amper. Ik had het met hem wel eens gehad over Luca, hij kende Charlotte en ik had wel vaker wat over mezelf maar als ik erover nadacht besefte ik dat Harry dat nog nooit had gedaan. Ik wist vrijwel niets van hem.

Harry schudt onverschillig zijn hoofd. "Dat vind ik niet. We leren elkaar toch vanzelf wel kennen, daar heb ik zo'n stom spel niet voor nodig."

"Ik begin wel." Ik negeer zijn gereserveerde houding. Hallo, ik heb nota bena vanochtend met hem naakt gezwommen. Nu past hij zich maar een keer aan.  "Het werkt zo, we stellen elkaar omstebeurt een vraag. De vragen kunnen over alles gaan, van wat zou je doen als je de loterij zou winnen tot wat is je favoriete kleur?"

Harry zucht. "Anna, hier heb ik echt geen zin in. Ik ga slapen."

"Kan niet," zeg ik. "Je moet wel meedoen. Ik heb dit om mijn bucket list staan." Het is niet waar, maar als hij zo irritant ging doen kon ik het ook.

"Ja, ja," Harry begint te lachen. "Ik geloof je niet." 

"Oke, het staat niet op mijn bucket list," geef ik toe en ik werp een strenge blik naar hem. "Maar goed, als jij wil slapen ga je toch lekker slapen."

"Welterusten dan." Harry staat op en draait zich om richting het busje.

"Ben je bang om jezelf open te stellen ofzo?"

Deze opmerking lijkt Harry om te slaan. Hij staat opeens weer stil en kijkt me even aan zonder iets te zeggen. Dan gaat hij weer zitten. "Natuurlijk niet," zegt hij nors. "Maar vooruit, als jij zo ontzettend graag dat domme spel wil spelen doe ik wel mee." 

"Oké." Ik kan het niet laten om even te glimlachen. Ik wist namelijk niet veel van Harry, maar ik wist wel dat hij heel erg eigenwijs was en altijd zijn zin wilde. Dit was me toch mooi gelukt. "Ik begin wel. Als je onzichtbaar was, waar zou je dan heen gaan?"

Harry kijkt even alsof ik chinees praat. "What te fuck, Anna," puft hij. "Wat is dat nou weer voor moeilijke vraag."

"Het is helemaal geen moeilijke vraag," kaats ik terug. "Denk er gewoon even over na."