De Bucket List

27

Als ik de volgende ochtend wakker word duurt het even voordat ik besef dat de trilling die ik voel niet komt door de kater die ik heb, maar omdat mijn mobiel af gaat. Ik draai me om en grijp naar mijn mobiel maar dan voel ik een pijnscheut door mijn hoofd gaan die wenst dat het die zachte trilling was geweest. Ik drink nooit meer.

Ik ga op de rand van mijn luchtbed zitten en wacht even een paar seconden tot de hoofdpijn wat minder is geworden en ik me goed genoeg voel om op te staan. De hoofdpijn is inderdaad wat afgezakt, maar als ik opsta voel ik mijn maag rondjes draaien als een wasmachine en ik moet snel de deur van het busje open doen om me vast te grijpen aan de deurpost. 

Als ik op het scherm van mijn telefoon kijk moet ik dat nog eens twee keer doen om te geloven dat het toch echt Charlotte is. Waarom zou Charlotte bellen? Dat had ik even niet zien aankomen. Ik kijk om en zie dat Harry nog ligt nog te slapen, dus ik besluit buiten de telefoon op te nemen. 

Ik trek de deur zo zachtjes mogelijk achter me dicht, maar als ik de telefoon dan eindelijk op wil nemen heeft Charlotte al opgehangen. Ik wil haar terug bellen, maar ik hou me in. Als het echt belangrijk was belde ze zelf wel weer. Het geeft me de gelegenheid om toe te geven aan dat verschrikkelijke gevoel in mijn buik en dan kan ik het ook niet meer ophouden. Ik leg mijn hand op mijn mond en loop snel naar de dichtstbijzijnde struikjes waar alle drankjes van gisteravond er in één keer uitkomen. Serieus, waarom drinken er zo veel mensen als dit de gevolgen zijn?! 

Een paar minuten later gaat mijn telefoon weer. Nu neem ik gelijk op. "Ja?" vraag ik een beetje argwanend. 

"Hé hé," zucht Charlotte. "Waar the fuck hang jij uit?" 

"Euh." Even ben ik verbaasd om haar aanvallende toon. "Eigenlijk belde je me net wakker."

"Nee, dit meen je niet," roept Charlotte uit. "Je hebt je verslapen?!"

"Verslapen?" vraag ik maar voordat ik verder kan antwoorden tiert Charlotte alweer verder. "Je had al een halfuur geleden op het vliegveld aanwezig moeten zijn."

"Wat?" vraag ik nog steeds verbaasd. "Het vliegveld?" Past dan dringt het tot me door. 

"Ja, je weet wel, de plek waar je vliegtuig naar huis vertrekt? Met het vliegticket waar je al voor betaald hebt? Je gaat me toch niet serieus vertellen dat je dat helemaal bent vergeten?" 

"Ik ben het vergeten," zeg ik zacht, maar ik weet dat ik lieg. Ik was het niet vergeten. Iedere keer als ik er aan dacht bande ik het alleen gelijk weer uit mijn gedachten omdat ik de gedachte dat ik Harry zou gaan verlaten niet kon verdragen. Ik wilde nog niet dat deze vakantie zou eindigen en de gedachte daar aan maakte me gek. Ik wist alleen echt niet dat de vlucht vandaag was, dus ik loog niet helemaal. "Maar het komt wel goed. Ik boek een ander vliegticket."

Het blijft even stil en dan hoor ik Charlotte zuchten. "Ik kan jou echt niet geloven," puft ze. "Wat zullen je ouders hier wel niet van denken? Je weet dat ze er op gerekend hebben dat we wel gewoon samen terug vliegen."

"Ze hadden er ook op gerekend dat jij me niet zou laten vallen tijdens onze vakantie," kaats ik terug en ik ga snel verder omdat ik geen zin heb om dit 'gezellige' gesprek nog langer te voeren. "Doei Charlotte." Ik sta versteld van mijn eigen lef als ik de telefoon opgooi voordat ze iets terug kan zeggen.

Ik plof neer op het gras en dan hoor ik een stem achter me. "Alles oké?"

"Je bent wakker," constateer ik. "Sorry, ik probeerde nog wel zachtjes te doen."

"Geeft niet. Mijn kater wilde geloof ik ook niet dat ik langer sliep," grijnst Harry en hij komt naast me zitten. "Met wie belde je?"

"Met Charlotte. Ik heb er helemaal niet meer aan gedacht dat ons vliegtuig vandaag gaat. Ik ben nu alleen al te laat, over een uurtje vertrekt hij al."