4 ELEMENT

(bölüm 7) Bilinmeyenler

   Ayak seslerini işitiyordum. -Ölmemiştim .Düğme hayatımı kurtarmıştı-. Gıcırdayan lastik ayakkabılar mermerde kayıyordu. Gözlerimi açmaya niyetim yoktu. Tek istediğim arkadaşlarımın iyi olmasıydı.
   Etrafımı merak ederek gözlerimi açtım. Etraf beyaz önlüklü insanlarla doluydu. Gözlerimi bedenime çevirdim. Belime kadar mavi bir örtü örtülmüştü. Geri kalan -sırtım- bölüm ise kalın beyaz sargıyla sarılmıştı. Asıl merak ettiğim kafamdı. En son demirle dipdibeydim. Sağ elimi kaldırmaya yeltendim fakat aklıma kırık parmaklarım geldi. Vazgeçerek sol elimi kaldırdım. Kolum biraz sızlıyordu. Elim sargının üzerinde geziniyordu.
   Bir kadın yatağa yaklaştı. Sarı saçları, kırmızı gözleri vardı. Bu kadın önlük giymemişti. Gözlerini kıstı ve birşey düşünüyormuş gibi dudağını büzüp kenara çekti.
.."Ayna ister misin? Başını görmek için. İyi görünüyorsun..biraz."
Başını geriye çevirdi.
.."Ayna getirin!"
Önlüklü biri telaşla arkaya doğru koşmaya başladı.
Bu kadın sözü dinlenen biri olmalıydı.
"Arkadaşlarım nerede?"
Umursamadı. Onları görmüşlerdi yani.
"Daha ne kadar yatıcam burda?"
.."Bunu doktorlara sormalısın."
Önlüklü adam aynayı kadına uzattı. Oda bana iyilik yapıyormuş gibi verdi. Şimdiden tiksinmiştim bu kadından.
   Birkaç saat geçmişti. Hayla aynıydı herşey. Birşey hariç, sırtım çok ağrıyordu.
"Daha ne kadar durucam burda!"
Beynime giren feci acı herşeyi zorlaştırıyordu. Artık sabrım kalmamıştı. Tüm bedenim acılar altında eziliyordu. Beynime oksijen gitmiyordu. Sağ elim titriyordu.
   Etrafta birsürü kişi vardı. Fakat kimse benle ilgilenmiyordu. Yanımdaki yatakta yatan hastayla ilgilenen doktora seslendim.
"Hey! Heryerim ağrıyor!  Yardım etsenize."
Doktor bana baktı sonra surat asıp işine geri döndü. Neden böyle yapıyorlardı? Yanımdan geçen doktor bana baktı. Biraz daha yaklaşıp derin bir nefes aldı. Yavaş adımlarla fakat büyük bir istekle bana yaklaşıyordu. Korkmaya başlamıştım. Sağ taraftan gelmeseydi ona su topu atabilirdim..belkide atamazdım. Elimdeki ağrı tarifsizdi.
   Doktor ellerini omuzlarıma koydu ve beni yukarı çekti. Gözlerimi kapattım ve dişlerimi sıkmaya başladım. Kafam çok ağrıyordu. Beni dikkate almayan doktor hızla koşup doktoru durdurmaya çalıştı. Doktor onu kenara fırlattı. Yere düşen adam diz kapağını tutarak yere kıvrıldı. Birkaç kişi daha onu tutmaya çalıştı fakat doktor çok güçlüydü. Kurtulmayı diliyordum..umutsuzca. Yüzüme tükürükler saçarak bağırmaya başladı.
.."Seni öldürücem! Babamı ahhahh"
Sırtımı sıkan elleri yavaşça gevşedi. Yere sırtımın üstüne,çok sert olmayan bir şekilde düştüm.
   Nabzımın yavaşladığını hissettim. Kaburgalarımı delip geçen bir acı inlememe neden oldu. "Ahh.."
Nefes alamıyorum. Sağ elim paramparça olmuş gibiydi.
   Doktor mayışık bir şekilde arkadaşlarının kollarından gevşekçe sarkıyordu. Sol elimi kalbime koydum. Giysimi çekiştiriyordum. Kimse beni dikkate almıyordu. Kapıya bakıyordum bir yandan da can çekişiyordum. İçeri telaşlı adım lı kadın girdi. Bir an için şaşırmıştı. Birşey demeden geriye doğru yürüdü. Beni görmemiş miydi?
   Gerçekten ölecektim. Sol elimi havaya kaldırdım. Yardım istiyordum. Gözlerim kapanıyordu. Son  nefeslerimi alıp veriyordum. Etraf kararmaya başlamıştı. Gözlerimden akan yaşa götürdüm elimi. Parmaklarıma baktığımda göz kapaklarım aşağı kaydı.
......
   Doktor kimsenin olmadığı, loş ışıklı odada üzerime doğru geliyordu. "Ben sana ne yaptım?" Durması için yalvarıyordum. Ama beni korkutan bir hızda üzerime koştu. Ellerini boğazıma yapıştırdı.
"Bırak! Yap..yapma. bı..bırak...ahh"
Nefes almıyordum...almayacaktım da....sonsuza kadar.....
 
   Korkuyla gözlerimi açtım. Nefes nefeseydim. Aldığım hava ihtiyacımı karşılamıyordu. Sol elimi boğazıma götürüp rahatlamaya çalıştım.
   Biraz rahatlayınca etrafıma,arkadaşlarımın olmasını dileyerek baktım. Bir doktor vardı. Karşı yatakta yatan bir hasta vardı ama çok tanıdıktı..çok tanıdıktı. Kısılmış sesimle;
"Robert!"
Şaşırmıştım. Robert ne geziyordu burda? Hücreden kurtulmuştu.
Robert kafasını uzatarak bana baktı. Gayet iyi görünüyordu. Ben ise gözlerimi zor açıyordum.
   Robert önündeki doktoru ittirerek yanıma koştu.
R."Lisa! İnanamıyorum iyisin!"
Pek iyi olduğum söylenemezdi aslında. Ona, şaşıran ifadeyle baktım.
R."Ah şey..ben Mark'ın seni öldürdüğünü sanıyordum.."
"Mark kim?"
Kısa birşeyi bile zor söylüyordum.
R."Mark,senin hitabınla vampir in oğlu."
Bana saldıran kişi miydi Mark? Muhtemelen oydu. "Sizin başkanınız kim?"
Robert düşünceli bir ifadeyle, kararsızca cevap verdi.
R."Bill..Bill Usta."
Bill..
"Beni ona götür."
Sırtımı doğrultmaya kalkıştım.
"Ahhahh..."
Derin bir iç çektim. Sırtım,koca bir kamyon tekerinin altında kalmış gibi ağrıyordu.
Robert bana yardım ederek yatmamı sağladı.
R."En az 2 ay yatman gerek Lisa."
Bu sözleri kalbime birer hançer gibi saplanmıştı. Nefes alamadım. Öksürerek kendime geldim. Aç dolu ses tonumla konuştum.
"2 ay mı? Ne diyosun sen?"
Yaşlar gözlerimden aşağı süzüldü. Çenemden kablolarla damlayan yaşlar yavaş yavaş kayboluyordu. Dolu gözlerimi kapattığımda birkaç yaş daha düştü.
   2 ay çok fazlaydı..yaralarıma göre belki azdı bile ama nasıl dayanacağımı bilmiyordum.
"Robert bana bir defter getir. Mümkünse normal olsun."
Normalden kastım elektronik olmamasıydı. Robert uzaklaştı. Bir süre hıçkırarak ağladım. Saati çalıştırdım. Annem alışveriş yapıyordu. Bu beni mutlu etmişti. Onu böyle görmek şuan görebileceğim en mümkün ve iyi şeydi.
   Robert yavaş adımlarla yanıma geldi.
R."Bulabileceğimin en iyisi bu."
Küçük ama kalın,beyaz renkliydi. Defteri aldım. 2 tane de kalem getirmişti. Bu deftere duygularımı yazacaktım. Robert gidince başladım.
 
   24.10.2017
Bedenime baktıkça ağlayacak gibi oluyorum..halime o kadar çok acıyorum ki..
Şuan nerede olsam daha iyi hissederdim.
  
Gerçekler birleşmiş üzerime doğru
Bir top gibi yuvarlanıyordu. Benim
İse tek yapabildiğim kaçmaktı..
Belki durup yüzleşmeliydim.
Kaçmamalıydım...

Nasıl durabilirdim ki? Şuan hiçbir yakınımdan haberim yokken? Yaşadıklarım çok saçma geliyordu. Durup elimdeki aynaya bakıp beklemeliydim belkide. Güçlü durmaya çalışabilir miydim? Üstelik uzaydayken.
Tek yapmam gereken beklemek,sabretmekti belkide. Ne kadar dayanabilirim hiçbir fikrim yok.

   Kalem göz yaşlarıyla birlikte yere düştü. Yerleşip rahat olmaya çalıştım. Defteri kapatıp yandaki masaya koydum. Gözlerimi kapattım ve 2 ay boyunca uyumayı diledim.

(ARKADAŞLAR LÜTFEN OY ATMAYI UNUTMAYIN!)
(BÖLÜM HAKKINDAKİ YORUMLARINIZI YAZARSANIZ IYI OLUR)