Forbidden Love || Martin Garrix

3

Point of view Julia

"Juul, waar zit je toch met je gedachten?" lacht Emma. Met zijn allen zitten we in de aula. Er gaan allemaal gesprekken over tafel waar ik niet naar luister. Ik kan mijn aandacht er gewoon niet bij Houde. Bij elk klein dingetje moet ik denken aan Martijn. Ik kan er gewoon niets aan doen. 

"Joehoe, Julia?" Daan zwaait lachend met zijn hand voor mijn gezicht. 

"Wat?" Het komt er kattiger uit dat de bedoeling is. "Sorry," mompel ik er achteraan. 

"Is er iets? Je bent de afgelopen week zo afgeleid en je kijkt constant naar je telefoon," zegt Emma. 

"Het is niets. Gewoon," mompel ik en haal mijn schouders op. Mooi niet dat ik ze ga vertellen over Martijn. 

"Er is dus wel iets. Vertel het gewoon," zegt Emma. Ik schud mijn hoofd. 

"Ik kan het niet vertellen oké." Ik pak mijn tas en sta op. Zonder nog wat te zeggen loop ik bij het groepje vandaan. Je zou kunnen zeggen dat mijn reactie een beetje overdreven is, wat het ook wel is, maar ik kan er gewoon niet langer bij zitten. Ze zullen door blijven zeuren voor ik tot ik ze een antwoord heb gegeven.  

Ik loop door naar het lokaal, waar ik alvast voor de deur wacht. Pas over een aantal minuten is de pauze voorbij. Ik pak mijn telefoon en bekijk wat Snapchat en Insta Stories. Bij die van Martin twijfel ik of ik ze moet kijken. Ik heb geen zin om mij er nog kloter door de gaan voelen. Toch open ik zijn story. Hij zit in een auto. Hij heeft er een filter van Amsterdam bij gedaan. Fijn. Hij zit lekker in de auto in Amsterdam en ik zit hier. Ik zucht. 

Meer klasgenoten komen aangelopen. De leraars komt ook al aangelopen en maakt het lokaal open. Ik zoek een plekje achterin in de klas. Niemand komt naast mij zitten. Dan niet toch? Ik pak mijn laptop erbij en begin aan de opdracht die op het bord staat. 

***

Halverwege de les is er een korte klop op de deur van het lokaal. Daan, die het dichtste bij zit, moet de deur open doen. Er komt een jongen met blond haar het lokaal binnen lopen. Oh god. Louis van Baar.

"Ik ben opzoek naar Julia van Kerken," zegt hij. De hele klas kijkt naar mij.

"Ja, dat ben ik. Louis, wat kom je doen?" Even kijkt hij mij verbaasd aan. Ik glimlach zwakjes.

"Ik kom je halen. Mam heeft een ongeluk gehad met de auto." Ik doe mijn best om hem geschokt aan te kijken. Dan kijk ik naar de docent.

"Ja, ga maar," zegt ze nog voordat ik wat heb gevraagd. Ik pak vlug mijn tas in. Een aantal klasgenoten wensen mij nog sterkte. Ze zouden eens moeten weten wie deze jongen is.

"Sterkte," zegt mijn docent nog voor ik het lokaal uit loop. Ik blijf van verbazing stil staan.

"Martijn," mompel ik. Hij zet zijn zonnebril af en glimlacht.

"Hi," zegt hij droog.

"Wat doe je hier?" vraag ik verbaasd. Louis begint te lachen.

"Ik. eh..." Martijn krabt even op zijn achterhoofd.

"Laten we dat ergens anders bespreken," zegt Louis en trekt mij en Martijn met zich mee naar beneden. Dit noem ik nog eens een verassing op school. Met zijn drieën lopen we de school uit. We stappen in de auto en Louis rijdt weg.

"Waar gaan we heen?" vraag ik aan Martijn.

"Mijn huis. Charelle zal voorlopig nog niet thuis komen." Ik knik alleen maar. Hij is dus nog steeds met Charelle, niet dat ik anders had verwacht, wel gehoopt. 

De auto stopt met rijden. Martijn en ik stappen uit, maar Louis blijft zitten. 

"Ga je niet mee naar binnen?" vraagt Martijn aan hem. 

"Nee, ik heb nog wat te doen. Ik zie jullie wel weer!" Louis glimlacht. 

"Is goed. Thanks voor de lift, bro." 

"Dank je, Louis!" Ik zwaai nog even naar hem. Louis glimlacht en rijd dan weg. 

"Je woont echt mooi," zeg ik tegen Martijn als we het gebouw naar binnen lopen. 

"Dank je! Het is lekker centraal en die man, John," Martijn wijst naar een man achter een balie, die dus John heet. "Dat is enorm makkelijk. Als ik bijvoorbeeld vergeten ben om mijn deur op slot te doen, geef ik dat aan hem door. Het is geen hotel, maar het is toch wel makkelijk," legt hij uit. 

"Als je hoofd niet vast zou zitten, dan zou je die ook nog vergeten zeker?" Martijn begint te lachen. 

"Negen van de tien keer wel ja." Ik lach met hem mee. We stappen in de lift en gaan naar boven en wel naar de 24ste verdieping. 

"Ben je niet bang dat de fans ontdekken waar je woont en dan allemaal voor het gebouw gaan staan?" vraag ik aan hem.

"Een beetje. Ik ben er wel bang voor, maar sta er niet 24/7 bij stil. Als ik dat zou doen dan zou ik helemaal gek worden. Waarschijnlijk zullen fans wel weten waar ik woon, maar ik heb nog geen horde mensen voor de deur gezien." 

"Beter." Martijn knikt. 

De lift stopt. Martijn stapt als eerste de lift uit. Ik volg hem naar zijn appartement. Hij maakt de deur open en we gaan zijn appartement binnen. 

"Wauw, Martijn," mompel ik. Ik zet mijn tas neer bij de deur en het loop verder het appartement binnen. Het is zo mooi. 

"Dit uitzicht," mompel ik onder de indruk en loop naar het raam toe, het is echt zo mooi! "Dit appartement is echt goals," glimlach ik en draai mij om naar Martijn. Hij komt naast mij staan. 

"Het is zo kaal," zucht hij en doet zijn handen in zijn zakken. 

"Dan maak je het minder kaal." 

"Hoe?" Ik draai mij om en kijk naar het appartement. 

"Misschien wat leuke kunstwerken? Of foto's?" Martijn knikt. 

"Goed idee." Ik glimlach naar hem. "Heb je honger? We kunnen pizza gaan eten? Tenzij je geen pizza lust en wat anders wilt gaan eten..." Martijn klinkt teleurgesteld. Ik kan het niet laten en schiet in de lach. 

"Je klinkt zo teleurgesteld! Natuurlijk lust ik pizza, gekkie." Martijn grinnikt even. Hij pakt de telefoon. 

"Wat voor pizza wil je?" vraagt Martijn. 

"Margarita." Ik ga op de bank zitten. Martijn begint te bellen om de pizza's te bestellen. Nadat hij dat heeft gedaan, komt hij naast mij zitten op de bank. 

"Misschien een onbeleefde vraag, maar ik moet het vragen," begin ik. Martijn kijkt mij een beetje geschrokken aan. "Hoe zit dat tussen jou en Charelle?"