Forbidden Love || Martin Garrix

23

Point Of View Julia

Het is fijn om weer even terug te zijn in Amsterdam. We hebben net bij mij thuis vlug wat kleding op gehaald voor de vakantie en nu zijn we bij Martijn thuis om zijn spullen op te halen en om te slapen. Morgenochtend vroeg vliegen we namelijk naar Hawaii waar onze vakantie begint.

"Nemen wel een laptop mee? Misschien om Films op te kijken?" vraagt Martijn.Hij komt de woonkamer binnen gelopen en gaat naast mij op de bank zitten. Ik schud mijn hoofd.

"We hadden een deal, Tijn. Allebei geen laptop mee. We hebben alleen jou werktelefoon mee in geval van nood," zeg ik.

"Goed," zucht hij. Ik leun tegen hem aan. Martijn slaat zijn arm om mijn schouder en drukt een kus op mijn slaap.

"Heb je alles al ingepakt?" vraag ik aan Martijn. Hij knikt kort. Verbaasd kijk ik hem aan.?

"Wat?"

"Ik ben onder de indruk! Meneer is nooit zo snel met zijn koffer in pakken!" Martijn lacht even!

"Ik heb er gewoon heel veel zin in!"

"Ik ook," glimlach ik en druk mijn lippen op die van hem. Al snel gaat het over in een hevige zoen. Martijn duwt mij zachtjes achterover op de bank en gaat boven mij hangen. Ik voel zijn hand branden op mijn heup. Ik glimlach tegen zijn lippen aan. Martijn kust mijn wang en gaat door naar mijn nek, waar hij zachtjes aan mijn huid zuigt. Martijn drukt zijn lippen weer op die van mij.

Er wordt aangebeld. Martijn trekt terug. Zijn ogen stralen. Het ziet er zo schattig uit! Hij staat op van de bank en loopt naar de deur. Ik ga rechtop zitten en haal een hand door mijn haar.

"Louis, hey," hoor ik Martijn zeggen, met verbaasdheid in zijn stem.

"Hi, ik ben hier voor Julia. Is ze hier?" Martijn knikt. Louis komt haastig de kamer binnen gelopen. Hij laat zich naast mij op de bank vallen en steekt een foto naar mij toe. Ik pak de foto aan en bekijk hem. Het is een oude foto met een jongetje en een baby'tje in zijn armen. Het jongetje straalt als een trotse broer.

"Wat moet ik hier in?" vraag ik zachtjes.

"Herken jij die baby op de foto?" Ik schud kort mijn hoofd. Louis geeft mij een andere foto. Het is foto van het baby'tje, volgens mij is het een jaar of één. Vaag komt deze foto mij bekend voor. Ik pak mijn telefoon erbij en open mijn galerij, waar ik helemaal naar beneden scroll. Daar staat precies dezelfde foto. Ik kijk naar Louis.

"Louis, ben jij dat jongetje op de foto?" Hij draait de foto om in mijn handen. Op de achterkant staan twee namen en een datum: Louis & Julia, 98. Ik kijk Louis aan, met de tranen in mijn ogen. Bij hem zie ik ook de tranen in zijn ogen staan.

"Dit kan niet," fluister ik. Ik kijk nogmaals naar de foto. Het enige wat ik zie is dat mijn handen trillen. Ik voel een traan over mijn wang rollen. "Dit kan niet," fluister ik nogmaals.

"Het is zo," zegt Louis zachtjes. Ik kijk hem aan. Ik schud mijn hoofd.

"Ik ben net tante geworden. Mijn broer heeft een kind gehad. Sorry," zeg ik. Ik geef de foto terug aan Louis en veeg de tranen van mijn wangen.

"Julia..." Ik schud mijn hoofd. Ik pak mijn telefoon van de tafel en loop naar de deur toe, waar ik vlug mijn schoenen en mijn jas aan trek.

"Waar ga je heen?" Ik draai mij om naar Martijn.

"Naar buiten. Met een uurtje ben ik terug." Ik druk vlug een kus op zijn wang en verlaat dan het appartement. Ik stop mijn handen in mijn zakken en loop naar het busstation, hij komt net aanrijden. Ik stap in en ga naar Amsterdam Centraal. Vanuit daar neem ik de trein naar Utrecht centraal. Ik hoor mijn telefoon afgaan in mijn zak, maar ik reageer er niet op. In plaats daar van zet ik mijn geluid uit en stuur Martijn kort een berichtje.

Gaat iets langer duren. X

Ik stop mijn telefoon weer in mijn zak en stap de trein uit. Ik besluit om te gaan lopen naar huis. Met mijn handen in mijn zakken loop ik het hele tering eind naar huis. Voor het huis sta ik even stil. Het voelt niet meer als thuis. Alles voelt vreemd. Ik loop via de achterdeur naar binnen. Ik loop naar de woonkamer, waar mijn ouders op de bank zitten.

"Hi liefje! Wat leuk dat je weer thuis bent," glimlacht mijn moeder. Ik zucht.

"Ben ik geadopteerd?" vraag ik meteen. Mijn ouders kijken elkaar even aan.

"Hoe weet je dat?" vraagt mijn moeder met een trilling in haar stem. Dat zegt al genoeg. Ik voel de tranen in mijn ogen staan, maar knipper ze weg.

"Mijn broer stond op eens voor de deur. Achternaam is Van Baar, zegt dat iets?" Mijn moeder knikt kort. Ze staat op van de bank en loopt naar boven. Ik kijk naar mijn vader, die niets zegt. Mijn moeder komt weer de kamer binnen met een doos in haar handen.

"Dit is wat we bij jou kregen, toen we kregen," zegt ze en zet de doos op de eettafel neer. Ik haal de deksel van de doos. Er zitten kleertjes in, foto's, een envelop met mijn naam erop en een mapje. Ik pak het mapje en blader hem door. Er zitten verschillende documenten in, van mijn geboorte en van mijn adoptie.

"Waarom hebben ze mij weggedaan?"

"Geen idee, Julia. Vraag dat aan die broer van je." Ik stop de documenten terug in de doos, doe de deksel erop en pak de doos vast. Zonder verder nog wat te zeggen loop ik het huis uit. Ik ga terug naar Utrecht Centraal. Waar ik vanaf daar de trein neem naar Amsterdam Centraal. Vanaf Amsterdam neem ik de bus terug naar Martijn. Voor het gebouw stap ik uit. Louis zijn auto staat er nog steeds. Ik zucht even, maar loop dan toch het gebouw binnen. Met de trappen ga ik omhoog en klop kort op de deur van het appartement van Martijn. De deur gaat meteen open. Martijn kijkt mij bezorgd aan.

"Waar ben je helemaal heen geweest?" vraagt Martijn. Ik zeg niets en loop langs hem heen het appartement binnen. Ik zet de doos neer op de salon tafel en ga op de grond zitten. Ik haal alles uit de doos en leg het op de tafel.

"Louis, komt iets hier van jou bekend voor?" vraag ik aan hem. Hij zucht eventjes, maar komt dan toch naast mij zitten op de grond. Hij kijkt door de foto's heen. Hij pakt een foto en legt zijn foto ernaast.

"Het zijn dezelfde kinderen, Juul." Ik kijk naar Louis.

"Zal ik je dan maar broer noemen?"