I Said I Fell For You At First Sight, I'm Sorry I Lied

Ch.3 P.2

BEAUTIFUL. That was the only word that came to Asha's mind nang makarating sila sa malawak na flower field. Sa bawat paglingon niya ay iba't-ibang uri ng mga bulaklak ang nakikita niya. There must be a hundred different kinds of flowers planted here.

"Wow. I've never seen so many flowers in my life. Paano niyo na-me-maintain ang ganitong kadaming bulaklak?" manghang wika niya.

"There's a botanist working here, at lahat ng nagtatrabaho dito has a way with plants. So, with everyone working together, we get by."

Bumaling siya dito. "And you're the one in charge of this place. That's amazing. You're amazing."

Hindi naman niya inaasahan ang bigla nitong pamumula dahil sa papuring ibinigay niya dito. He looked so adorable na ang tanging naisip lang niya nang mga sandaling 'yon ay yakapin ito. Which of course she didn't do. Baka isipin nito na nababaliw na siya kapag ginawa niya 'yon.

"I'm not amazing, the people I'm working with are."

The fact that he didn't take all the credit for this beautiful place was amazing enough. Pero hindi na lang niya isinatinig ang naisip. Pinakatitigan niya si Niko. So hindi lang pala ito nag-ma-may-ari ng isang magandang ngiti, he was also a very humble man.

"Nasaan nga pala ang mga magulang ni Trishia?" pagbabago niya sa usapan. "I didn't see them here. Are they at work?"

A mask of sadness suddenly filled his face. "They're gone, died at a car accident four years ago."

Agad naman niyang pinagsisihan ang naging tanong. "I'm very sorry."

"Okay lang. It was... a very long time ago," hindi nito naitago ang lungkot sa tinig. Patunay na hanggang ngayon ay apektado pa rin ito sa nangyari. "Kapatid ko ang tatay ni Trishia. After the accident, I became Trishia's legal guardian."

Bahagya naman siyang nagulat dahil sa implikasyon ng sinabi nito. Ibig-sabihin kasi, pagkatapos ng aksidente, ito na ang nag-aruga at nagpalaki kay Trishia. Mas lalo lang tuloy tumindi ang paghanga niya dito dahil sa nalaman. Hindi kasi lahat ay gagawin ang ginawa nito. Ang isakripisyo ang buhay binata nito just to raise a child.

"Then you really are amazing," aniya. "Kahit na kakikilala ko pa lang kay Trishia, I know she's a good kid. You've done one heck of a job raising her. Para sa 'kin, that's pretty amazing."

Sa ikalawang pagkakataon ay muli na naman itong namula. "Swinerte lang siguro ako, mabait naman kasing bata si Trishia. I didn't really do anything special."

Umiling siya. "It's not about being lucky. Hindi naman magiging basta-basta mabait at palakaibigan ang isang bata ng walang impluwensiya ng mga tao sa paligid nila. You're a major factor in her upbringing. That means nagawa mo ng maayos ang parte mo."

Mataman naman siya nitong tinitigan. Bigla tuloy siyang nailang. It felt like his warm gaze was piercing through her. "Salamat," puno ng sinseridad na wika nito.

Binawi niya ang tingin dito. "Look at us, kung mag-usap tayo akala mo matagal na tayong magkakilala," pagbibiro niya just to lighten up the mood.

Napangiti na rin ito. "Oo nga eh. Salamat nga pala ulit dahil pinagbigyan mo si Trishia at sumama ka sa 'min dito. Even though I'm pretty sure that you're busy as it is."

"Sabi ko naman sa 'yo, okay lang. Isa lang naman ang naka-schedule na kailangan kong gawin ngayong araw. And I kind of jilted them. I had no idea where to go. Kaya nga nagpapasalamat ako na nakita niyo ako sa daan."

"Then I actually made a fool of myself by thinking that you're trying to commit suicide," nahihiyang wika nito as if remembering what happened earlier. "I'm really sorry about that."

"Kahit na sino naman yatang makakita sa akin in that state would think na magpapakamatay nga ako," pagbibiro na lang niya, kahit na nga ba muling ipinaalala no'n sa kanya ang dahilan kung bakit nga ba siya nando'n sa gilid ng daan at umiiyak.

Ilang sandali pa siguro ang lumipas bago ito muling nagsalita. "Why were you crying?" As if realizing what he just asked, dali-dali nitong binawi ang tanong. "Pasensiya na. I didn't mean to be so thoughtless. It's just that you looked so sad and you were crying so hard, and--" ito na mismo ang huminto sa pagsasalita. Pinadaanan nito ang kamay sa magulo nitong buhok at bumuntung-hininga. "I'm making a fool of myself, aren't I?"

Umiling naman siya, hindi mapigilang ma-amuse sa inakto nito. "Not at all. Pero kung gusto mong malaman yung sagot sa tanong mo, I'll gladly give it to you. I was crying because I was sad, angry, and hurt. Together, those emotions can certainly make a woman cry rivers," sinubukan niyang magbiro para kahit paano ay mapigilan niyang pumasok sa kanyang isipan ang imahe ni Treyton.

"Did someone hurt you?"

Gusto niyang magsinungaling at sabihin dito na nagbibiro lang siya, but the sincerity and understanding in his brown eyes stopped her from doing that. At natagpuan na lamang niya ang sarili na nagwiwika, "Yes, I was terribly hurt. It hurt so much na pakiramdam ko dahan-dahan nang nababasag ang puso ko."

Isang mapait na ngiti ang sumilay sa labi niya at pinagmasdan na lang niya ang kalangitan. Noon lang niya napansin that the sky was already turning shades of orange and red. Hindi man lang niya napansin na palubog na pala ang araw. She didn't even know how many hours it has been simula nung dumating siya dito sa farm.

"Atasha."

Napapitlag naman siya dahil sa pagtawag ni Niko sa pangalan niya. Not many people call her that. To them, to Treyton, she has always been Asha. At kagaya nang naisip niya kanina, she liked hearing him say her name. Nilingon niya ito. "Yes?"

"Earlier, you asked me if I believe in love at first sight, kung ibang tao siguro ang nagtanong sa 'kin no'n, I would immediately say 'no' but when I saw you, it made me think otherwise." Pumitas ito ng isang tangkay ng wild daisy. Lumapit ito sa kanya and tucked the daisy behind her ear. "Because the moment I laid my eyes on you, I think I fell a little bit in love."

Pakiramdam niya ay parang biglang tumigil ang mundo sa pag-ikot dahil sa mga sinabi nito. Hell, she even felt like her heart stopped beating then. Sa isang iglap ay parang biglang nawala ang lahat ng sakit at lungkot na nadarama niya. And all that mattered was the man in front of her.

Ilang sandali pa ang lumipas nang walang nagsasalita sa kanilang dalawa, both of them staring at each other's eyes. Then his face turned beet red. Bigla na lang itong umupo, putting his head in between his knees. "I think I just said something stupid."

At hindi na niya napigilang pakawalan ang isang malutong na tawa. Umupo siya sa tapat nito at ikinulong ang mukha nito sa mga palad niya. "Thank you, Niko."

Staring at his blushing face, isang bagay ang agad na napagtanto niya.

She just found her sanctuary.