Taşıyor Yaşadıkça

11.41

Biz insanlar, ne garip varlıklarız. Çok benziyoruz ama bi o kadar da farklıyız. Gördüklerimiz aynı iken bambaşka bakış açıları ile şekilleniyor gördüklerimiz ve bambaşka noktalara götürebiliyor bizi düşüncelerimiz. Ne garibiz biz, aynı metroya binip, aynı yollarda yürüyüp aynı kafelerde aynı bardaklar ile içiyoruz çaylarımızı. Aynı simitçiden simit alıyor aynı kuşları besliyoruz o simitler ile. Aynı kuaförlere gidiyor yüzlercemiz, aynı anda bulunuyor aynı yerde. Aynı bankalarda sıra bekliyor aynı kaynaklardan sular içiyoruz. Aynı asfaltın üzerinde yürüyoruz , aynı gökyüzünü paylaşıyoruz ya biz.!
Peki ya özümüz? O asfaltın üzerinde yürürken neler geçiyor aklımızdan? O bankaya nasıl gidiyoruz, ne duygularla? Metroya sevdiğimize kavuşmak için mi biniyoruz peki yoksa aldığımız ölüm haberiyle morga yetişmek için mi? Aç mı oturuyoruz aynı banklara, tok mu?
Su ya su! Suyunu rahatça huzurla içerken kimimiz, kimimiz ise hastalığı nedeniyle bir yudumdan fazlasını içemiyorken söylesenize nasıl aynı olmak bu? Bu nasıl benzerlik? Çoğu insanın, eşimin, dostumun ağzından duyduğum cümleyi anımsayacağım dökülüyor cümlelerim. Anımsıyorum ' şu hayatta herkes aynı' deyişlerini ve kızıyorum. Hayır efendim, herkes aynı falan değil! Neye istinaden aynı olabiliyoruz? İçtiğimiz sular, gittiğimiz bankalar, yediğimiz yemekler... Bunlara istinaden mi? Gerçekten mi? Hadi amaa.. Dur bir meydanda kaldır kafanı ve bir bak etrafına, bak insanlara hep bir koşuşturma, bir yerlere yetişme, hep bir ekmek kavgası, mücadele.. Sözde bakınca aynılar değilmi? Hepsi gülebiliyor, öksürebiliyor, yürüyor ve konuşabiliyor. Gülüşün ardına in, konuşmanın içeriğine bak. Gözlerine bi bak ya o insanın. Önce bi onunla yaşa, hayatına dokun. Sen, önce bi onunla yaşa, daha sonra benzer birilerine ve daha sonra kıyasla birileriyle. Biz aynı değiliz! Ve sen : şunu sakın unutma! Bir insanın yaşadıklarının aynısını birebir yaşamadan ona seni anlıyorum bile deme. Anlayamazsın çünkü, anlayamazsın..