Ο εφιάλτης

Cb||24

Το θέαμα ήταν αποκρουστικό.

Το πρόσωπο του αγνώστου αντρα είχε μια μεγάλη πληγή ακριβώς στη μέση του μετώπου του, καθώς και πολλες χαρακιές στο υπόλοιπο σώμα του.

"Αυτος ειναι;" Με ρώτησε ο γιατρός κλείνοντας ξανα τη σακούλα.

" Οχι!" Του απάντησα με σιγουριά και κάλυψα αμέσως τα ματια μου, μην μπορώντας να κοιτάζω άλλο.

"Εισαι σίγουρη;" Με ρώτησε και ξανα άνοιξε ελάχιστα την σακούλα, για να μπορέσω να ξανα δω το πρόσωπο.

"Ειμαι σίγουρη! Μαμα πάμε να φύγουμε; " Είπα κοιτάζοντας τη μητέρα μου.

Την τράβηξα απο το χέρι και φύγαμε αμέσως.

[...]

Δευτέρα σήμερα... Η χειρότερη μερα απο όλες.

Ξύπνησα την συνηθισμένη ώρα, 7:55.

Ντύθηκα γρήγορα, έφαγα πρωινό και έφυγα.

Όταν ανοιξα την πόρτα είδα τον Λευτέρη να με περιμένει έξω.

"Έλα πάμε." Ειπε και με πήρα αγκαλιά.

"Δεν έχω όρεξη." Είπα και βγήκα μέσα απο τα χέρια του.

Αργήσαμε να φτάσουμε στο σχολείο.

Κανονικά έπρεπε να μας πάρει μονο 5 λεπτά μας πήρε 15 για να φτάσουμε.

Και γιατι αυτο;

Γιατι πολυ απλά ο Λευτέρης έκανε βλακείες σε όλη την διαδρομή και με πειραζε.

Εγω δεν είχα καμία όρεξη.

Όταν φτάσαμε κανεις δεν ήταν στο προαύλιο.

Ήταν όλοι στις τάξεις τους.

"Λέω να μην πάμε για την πρώτη ώρα. Ούτως ή αλλιώς έχουμε πάρει ήδη απουσία." Μου ειπε με σιγουριά ο Λευτέρης

"Δίκιο εχεις." Του απάντησα.

" Έλα πάμε στην πίσω αυλή να κάτσουμε. " Μου πρότεινε και τον ακολούθησα.

Όταν πήγαμε εκεί αντικρίσαμε ένα ζευγαράκι να κάθεται σε ένα απο τα παγκάκια.

"Έλα πάμε να φύγουμε. Εδώ κάθονται άλλοι." Είπα στο Λευτέρη μόλις καταλαβα ποιο ήταν το ζευγάρι.