Ο εφιάλτης

Cb||2

"Χάρη;" Είπα οταν καταλαβα πως όλο αυτο δεν ειναι οφθαλμαπάτη.

Δεν μπορούσα να το πιστέψω.

Τα χείλη του ήταν καρφωμένα πάνω σε αυτά της Ιωαννας.

Ποτε δεν είχα συμπαθήσει την Ιωάννα. Πάντα προκαλούσε τους άλλους με την συμπεριφορά της και το ντύσιμο της. Ήταν πραγματικά το όνειρο κάθε αγοριού. Τόσο όμορφη, τόσο λεπτή, αλλα παράλληλα τόσο απαίσιος άνθρωπος.

Ήξερε πως ειμαι μαζι με τον Χάρη.

Γιατι το κανει αυτο;

Καθόντουσαν και οι δυο πάνω σε ένα θρανίο και τα χείλη του δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν απο πάνω της.

Μοκις ο Χάρης αντιλήφθηκε την παρουσία μου τράβηξε απότομα τα χείλη του απο τα δικά της.

"Μωρό μου... ναα...σου εξηγήσω... δεεν..." Ειπε ο Χαρης προσπαθώντας να βρει την ανάσα του μετα απο το φιλί.

"Σε παρακαλώ μην θυμώνεις. Έχετε περάσει πολλα μαζι. " Προσπάθησε να τα κανει καλύτερη την κατάσταση η Ιωάννα.

Αλλα δεν κατάφερε τίποτα.

Ίσα ίσα με νευρίασε περισσότερο.

"Σκάσε τσουλακι" Την προσταξα και αμέσως αυτή το έπαιξε προσβεβλημένη.

"Μην της μιλάς έτσι" Ειπε ο Χάρης για την υπερασπιστεί.

"Υπερασπιστου το τσουλακι σου Χάρη. Αλλα εμένα ξεχνάμε!" Του είπα υψώνοντας τον τόνο της φωνής μου.

"Περίμενε να σου εξηγ-"

"Τελειώσαμε! " Είπα, διακοπτοντας τον.

"Δεν ειναι αυτο που νομίζεις" Ειπε ξανα ο Χάρης.

Όλοι λένε την ίδια φθηνή δικαιολογία.

Δηλαδή τι άλλο μπορει να ειναι;

"Άφησε με ήσυχη. Όσο για εσένα Ιωάννα μην τολμήσεις και μου ξανα μιλήσεις. " Συνέχισα νευριασμενη.

Ο Χάρης κατέβηκε απο το θρανίο, που καθόταν.

Ήρθε προς το μέρος μου, πιάνοντας σφικτά το χέρι μου για να μην μπορέσω να φύγω.

Λογικά θα ήθελε να μου πει κάποια δικαιολογία, για να μην πέσει και άλλο στα μάτια μου.

Τραβήχτηκα απότομα.

Είχα στεναχωρηθεί.

Δάκρυα απειλούσαν τα ματια μου.

Προσπάθησα να τα συγκρατήσω.

Δεν πρόκειται να τους δώσω αυτή την ευχάριστη.