Tussen Venus en Mars | Gestopt

11. Mars.1

'Kristoff, breng die doos met papieren hier even heen, wil je? Die ene links van je. Ja, die.' Reff staat zwaaiend vanaf zijn bureau naar de doos naast me te wijzen. Ik steek mijn duim op, pak de map van tafel die ik zelf nodig had en til de doos op, waarna ik er mee naar Reff loop.
'Je bent geweldig,' zegt hij, als ik hem de doos overhandig. 'En hoe gaat het met jou vandaag?

Het is kwart over acht 's ochtends. Ik ben nog geen kwartier binnen en net als elke morgen heeft Reff me al honderd dingen tegelijk uitgelegd, verteld en laten zien. Dat houdt in dat hij eerst een kort verslag geeft van zijn vrije avond van de dag ervoor, daarna voor de zoveelste keer verteld dat ik écht met koffie moet beginnen 's ochtends en vervolgens laat zien waar hij op het moment aan werkt. En dan barst hij ook nog eens elke ochtend van de energie, alsof hij niet net uit zijn bed is gekomen, maar al uren op is. Het is vreselijk vermoeiend.

'Goed hoor,' zeg ik maar. 'Normaal, denk ik.'
Reff begint te grijnzen. 'Zover ik weet zeg je dat elke ochtend, maar toch fijn om te horen.'

Ik moet toegeven dat hij gelijk heeft, ik zeg ook elke ochtend hetzelfde, gewoon omdat ik niet echt wat anders te zeggen heb.

'Morgen zal ik zeggen dat het geweldig gaat,' beloof ik, terwijl ik richting mijn bureau in de hoek van de grote werkruimte loop.

'Daar hou ik je aan!' roept Reff me lachend na. Ik grinnik en neem dan plaats achter mijn bureau. De map leg ik voor me op tafel. Het is een dikke map en ietwat gehavend. Xavi bewaart al zijn interviews in deze map en het lijkt erop dat hij niet altijd even zorgvuldig is met zijn werk.

Ik sla de map open en begin erdoor te bladeren, op zoek naar het interview dat Xavi gisteren heeft afgenomen bij het hoofd van de Economische afdeling van het HR. Op dit moment verwerk ik vooral de resultaten van de interviews in een samenhangend verhaal. Iemand anders zal de teksten dan drukken. Dit wordt gedaan door een plastic blok te gebruiken waar stempels met letters en woorden in geklikt kunnen worden. Vervolgens wordt er inkt over deze stempels uitgesmeerd en op papier gedrukt. Het kost best veel werk, maar het is altijd beter dan alle oplages met de hand schrijven, iets wat zo'n tweehonderd jaar geleden normaal was om te doen. Nu is het gelukkig makkelijker gemaakt. Sowieso is het een werkje dat niet wordt gedaan op mijn afdeling, dus de kans is klein dat ik het ooit zal moeten doen.

Bladerend door de map dwalen mijn gedachten af naar mijn eerste echte werkdag hier. Ik had mijn nieuwe collega's al een keer eerder ontmoet, maar toch was ik ontzettend zenuwachtig. Nu, twee weken later, moet ik toegeven dat het allemaal ontzettend meeviel. De eerste dagen waren nog een beetje onwennig, maar nu lijkt alles vanzelf te gaan. Al op de eerste dag kwamen er wat jongens naar me toe om een praatje met me te maken. Op de hele afdeling werken zo'n zeventig mensen en op dit moment doen ze allemaal even aardig. Ik heb in ieder geval nog geen nare opmerkingen gehoord, waar ik eerlijk gezegd toch een beetje bang voor was. Nu klinkt dat alleen maar raar in mijn oren. Ik glimlach. Ja, eigenlijk heb ik het hier wel naar mijn zin.

Als ik het interview heb gevonden, begin ik met schrijven. Hoewel Xavi misschien niet altijd even netjes met zijn spullen omgaat, heeft hij zijn antwoorden wel kort en overzichtelijk opgeschreven. Gelukkig maar, want nu kan ik de resultaten veel makker uitwerken. Ik heb weleens aantekeningen gekregen van iemand met een vreselijk slordig handschrift, waardoor ik even lang bezig was met de tekst ontcijferen als een net verhaal schrijven. Nu gaat het schrijven snel en ik ben al halverwege mijn tekst als een klap op mijn schouder me doet opschrikken. Verschrikt kijk ik achter me. Loek kijkt me lachend aan.

'Het is pauze, Kriss, kom je mee naar buiten?'
Mijn blik glijdt naar de klok, vijf over elf. Ik was zo druk bezig dat ik niet eens doorhad dat het al pauze is. Ik werp nog een laatste blik op mijn werk, waarna ik achter Loek aan loop, de werkruimte uit. Op twee mensen na is de kamer helemaal leeg. Ik heb helemaal niet door gehad dat er mensen weggingen.