You Belong To Me

~Κεφάλαιο 20~

Γεια σας αγάπες!💜💜

Δεν θα πω πολλά,απλά να είστε έτοιμη για ένα κεφάλαιο όλο εκπλήξεις😏😏😏

(Ακούστε και το τραγούδι μαζί με το κεφάλαιο αν θέλετε😁🤑)

**παιδιά ζητώ συγγνώμη για την αργή διόρθωση απλά πραγματικά είναι φουλ το πρόγραμμα μου. Δεν σας ξεχνάω ποτέ!Απλά συνεχίζω οπότε έχω χρόνο...Καλή ανάγνωση❤❤❤

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Σχεδόν μια εβδομάδα έχει περάσει από την τελευταία φορά που είδα τον Χρήστο,καθώς δεν έχει πατήσει το πόδι του στο σχολείο ούτε για δείγμα αυτές τις μέρες.

Και το γεγονος που μου φαίνεται αρκετά παράξενο είναι ότι δεν έχει κάνει καμία προσπάθεια να επικοινωνήσει μαζί μου.Οχι ότι του είμαι κάτι,αλλά...Στ'αλήθεια δεν ξέρω τι να υποθέσω.

Μπορεί να του έτυχε κάτι...Απλά περίμενα μια διαφορετική αντιμετώπιση από μέρος του μετά από τα λόγια που υποθηκαν την τελευταία φορά που βρεθήκαμε.Μου εκμυστηρεύτηκε κάποια πράγματα και με έκανε να πιστέψω έστω και για μια στιγμή πως θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλοι ή έστω κάτι πλησιέστερο από δύο ανθρώπους με μηδαμινή αίσθηση της συμπάθειας ο ένας για τον άλλο.

Βέβαια,τώρα που το σκέφτομαι το ενδεχόμενο εγώ και ο Χρήστος να είμαστε φίλοι,αρχίζω και καταλαβαίνω πως είχε δίκαιο όταν ο ίδιος μου είχε πει κάποτε ότι ζω σε ένα έναν δικό μου ουτοπικό κόσμο.

'Ζωγράφου,παιδί μου,που ταξιδεύεις;'διακόπτονται ξαφνικά οι σκέψεις μου από την παρατήρηση του καθηγητή της φυσικής.

Ναι,είμαι τόσο τυχερή που έχω τελευταία ώρα φυσική και είναι και Παρασκευή.

'Εμ,π-πουθενα.Συγγνώμη.'λέω και χαμηλώνω το κεφάλι μου,νιώθοντας το κοκκίνισμα να έρχεται.

'Καλώς.'λέει και στρώνει πανω του τα απαίσια γυαλιά που φοράει.

Δεν μπορώ να παραλείψω τα πικρόχολα γελάκια που ακουγονται από το βάθος της αίθουσας.

Γυρίζω το κεφάλι μου ντροπιασμένη στην θέση μου και προσπαθώ να ηρεμήσω τον εαυτο μου και να μην σηκωθώ και φύγω από εδώ μέσα.Δεν θέλω να τους "δώσω" και άλλη τροφή για σχόλια.