Η Πεντάμορφη και τα Τέρατα

Κεφάλαιο 23

Η κραυγή έφυγε από το στόμα του χωρίς να το συνηδειτοποιήσει. Δεν ακούστηκε σαν άνθρωπος αλλά σαν αγρίμι που το λάβωσαν και δεν μπορούσε να κινηθεί. Ο κόσμος γύρω του άρχισε να θολώνει. Τα πάντα γύρναγαν. Το στομάχι του είχε μουδιάσει. Ένιωθε ότι δεν μπορούσε να μιλήσει. Έτρεμε ολόκληρος. "Κάθριν" προσπάθησε να φωνάξει. Δεν βγήκε τίποτα από το στόμα του. Τα μάτια του είχαν κοκκινήσει. Το στήθος του πόναγε. Άυχα δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλα του.

Ο Λούσιους δίπλα του είχε κοκαλώσει. Τα μάτια του είχαν κολλήσει πάνω στο άψυχο κορμί της Κάθριν που κρεμόταν από τις αλυσίδες. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι έγινε εκείνη την στιγμή. Δεν ήθελε να καταλάβει. Το έδαφος έφυγε από τα πόδια του. Έπεσε στα γόνατα. Έκρυψε το κεφάλι του στα χέρια του. "Όχι" ψέλλισε τόσο αδύναμα που δεν το άκουσε κανείς. Μόνο τότε συνηδειτοποίησε ότι τα χέρια δεν τους κράταγαν πλέον.

"Δεν θα τις χρειαστούμε άλλο αυτές" μουρμούρησε η Άτη και κουνώντας το χέρι της στο αέρα οι αλυσίδες άνοιξαν. Το κορμί της Κάθριν χτύπησε στο έδαφος με έναν δυνατό γδούπο. Η Σκύλλα έριξε μια ανύσηχη ματιά στην Άτη. "Δεν χρειαζόταν να την σκοτώσουμε" είπε αρκετά σιγά για να μην ακούσουν τα αγόρια. "Ήταν απλά ένα βάρος" της απάντησε η Άτη. Σήκωσε τα χέρια της στο ύψος των ώμων της και άρχισε να περιστρέφει τους καρπούς της σε αντίθετη τροχιά μεταξύ τους. Το αίμα που από το έδαφος άρχισε να αιωρείται και να μαζεύεται σε μια μεγάλη μπάλα. "Που το θες αυτό" ρώτησε την Σκύλλα. Αφού της έδειξε το καζάνι μπροστά της, άφησε το αίμα να κυλήσει μέσα του.

Ο Τζούλιους άρχισε να ανακτά την ψυχραιμία του. Κάτι σκοτεινό πέρασε από τα μάτια του. Δεν έκανε τον πόνο στην άκρη, αντιθέτως τον άφησε να τον κατακλήσει. Ένιωθε την δύναμη να μαζεύεται σε κάθε γωνιά του σώματος του. Ίσιωσε την πλάτη του. Γύρισε το κεφάλι του στο πλάι και κοίταξε τις δυο κοπέλες που είχαν γυρίσει και τον κοίταζαν παραξενεμένες. "Νομίζετε ότι μόνο εσείς έχετε κόλπα στο μανίκι σας;" η φωνή που βγήκε από το στόμα του δεν ταίριαζε στην συνηθισμένη του χροιά. Ήταν πιο βαριά και έκρυβε πίσω κάτι το διαβολικό. Η Άτη δεν έδειξε να ξαφνιάζεται, αντίθετα από την Σκύλλα που είχε ζαρώσει στην θέση της. "Άργησες" του είπε ήρεμα η Άτη.

Ο Λούσιους σήκωσε το κεφάλι του και είδε τον αδερφό του να στέκεται σαν τοίχος μπροστά του. Άκουσε την φωνή του. Είδε την στάση του σώματος. "Όχι" ψέλλισε "Τζούλιους μη". Ο Τζούλιους όμως δεν του έδωσε σημασία. "Τζούλιους όχι" είπε πιο δυνατά. Ο Τζούλιους γύρισε ελαφρά το κεφάλι του προς το μέρος του αδερφού του. Τα μάτια του έβγαζαν φωτιές και πέρα την πονεμένη έκφραση του ένα χαμόγελο είχε διαστρεβλώσει τα χαρακτηριστικά του. "Μην ανυσηχείς αδερφέ" ήταν το μόνο που είπε και ένιωσε μια δύναμη να τον τραβά βγάζοντας τον από το δωμάτιο. Η πόρτα έκλεισε μπροστά του. Τα μάτια του μεγάλωσαν από τον φόβο. Άρχισε να κοπανάει με βία την πόρτα.