Siedziałam w swoim domu i rozmyślałam nad tym co się ostatnio stało. O porwaniu, zamknięciu, grze i o ludziach, którzy nadal nam zagrażali. Byłam zbyt wściekła by rozmawiać z Mikem, Sherlockiem, Watsonem czy Moriartym. Wstałam do okna i zaczęłam obserwować ludzi, ludzi, którzy mają normalne życie i normalne problemy. Ludzie, którzy nie wiedzą ile razy mogli by zginąć gdyby nie rząd. Do drzwi zaczął się ktoś dobijać, oczywiście nie miałam ochoty na spotkania towarzyskie. Od momentu, kiedy wyszłam z tego więzienia to nie chciałam wychodzić z domu, wolałam posiedzieć, pomyśleć i być sama ze sobą.
- Erica! - usłyszałam Sebastiana, który znów zaczął pukać.
- Jeju...- wywróciłam oczami i wpuściłam brata. - Co cię tu sprowadza Seb? - uśmiechnęłam się sztucznie.
- Chciałem cię zobaczyć - przytulił mnie niespodziewanie i tak mocno że brakowało mi tlenu.
- Dusisz mnie - jęknełam, ten odsunął się i spojrzał mi w oczy.
- Chciałem cię odwiedzać wtedy i być przy tobie...- nie dałam mu dokończyć.
- ...ale ci nie pozwolono- dopiero w tamtej chwili to sobie uświadomiłam. To była ich wina, nie brata. Spojrzałam mu w oczy i poważnym tonem zaproponowałam pewne wyjście.
- Ucieknijmy z tego miejsca, z Londynu, z Anglii, daleko od tego całego syfu. - popatrzył na mnie szczerze zaskoczony.
- Chcesz uciec?
- Możesz tak to nazwać- pomachał głową i przetarł twarz.
- Nie.- powiedział pewnie- Nie mogę Erica...- zaśmiałam się.
- No tak, czego mogłam się spodziewać po tobie.
- Nie pozwolę ci znów wyjechać, nie stracę cię po raz kolejny. - jego oczy wyrażały smutek i determinację.
- Jestem dorosła, sama podejmuje decyzję.
- Są osoby, które również na to nie pozwolą.
- I co? Zamknięcie mnie?- spojrzałam na niego rozbawiona.
- Zatrzymamy.
- Nawet o tym nie myśl, pożałujesz jeśli komuś powiesz.- rozbawienie przerodziło się we wściekłość.
- Proszę bardzo uciekaj, to robisz najlepiej- poszedł w kierunku wyjścia i ostatni raz na mnie spojrzał- Przemyśl to sobie siostrzyczko. - wyszedł trzaskając drzwiami.
