4 days a lover, 3 days a friend (Discontinued)

10. Drowning

I hold dear this memory of mine where I met this boy.

I was seven that time and we had to move in to an unfamiliar city I knew I would sooner or later call home.

Of course we had to follow the simple tradition of walking down to the neighbors next door to introduce ourselves to them.

Natatandaan ko pa ang pag-sita sa akin ni mama na ngumiti at tumayo ng maayos pagkaharap sa mga kapit-bahay.

And after a few moments of pressing the doorbell, a couple came into sight.

As I stood there, donning my brightest smile, I said "hello"...

But then I saw something, no more of like someone in the corner of my eye.

A boy peeking behind his parents was what caught my attention.

I could've at least said something or whatsoever,

But then I felt like everything I heard and paid attention to suddenly came to a stop and...

The weird thing was...

...my eyes couldn't leave his face.

He was smiling at me.

Yet there I was, staring at him.

But its sad to say na ang lalaking iyon ang dahilan kung bakit ako nagmumok-mok sa isang sulok ngayon.

°°°°°°°°°°
Hannah's POV

Nasaktan ako sa mga sinabi ni Lucas pero alam ko naman na hindi niya ito sinasadya at dala lang ito ng galit.

...sa akin at sa kanya.

Pero ito ako ngayon,

Nag-iisip ng paraan para makalutas sa isang problemang hindi dapat nangyari kung hindi dahil kay Arthur.

ONE BIG MESS!

Ganito na ako magmula noong malaman ko na engaged na pala si Arthur.

But amidst of all that,

There was Lucas...

He is special to me.

He was the one who wasn't afraid of this beautiful mess,

He was the one who accepted every flaw and insecurity of mine,

And was the one who still loved me in the end.

Kahit na hindi pagmamahal niya ang kinailangan ko noong mga panahon na iyon.

Kaya...

Hindi ko kayang mawala sa akin si Lucas.

At least, alam ko na hindi siya dapat mawala sa akin.

°°°°°°°°°°

Hinahanap ko ngayon si Lucas dito sa campus pero sa dinami-dami ba naman ng mga tao paano ko siya mahahanap?

Pagkatapos ng matagal kong paghahanap kay Lucas sa kung saan- saang mga lugar na maiisip ng utak ko,

Sa wakas! Nakita ko na rin siya sa may hallway!

Palapit akong pumunta sa kinatatayuan ni Lucas at tinawag ang pangalan niya

"Lucas!"

Agad namang napalingon siya at nakita ako.

Nagkatitigan kami ng ilang segundo bago siya sabay umiwas ng tingin at lumingon papalayo sa mga mata ko.

Huh?

Bakit?

Ganun ba talaga ka sama ang loob niya sa akin?

Tumakbo ako papunta sa kanya pero masyadong malaki ang hakbang ng mga paa niya kaya agad akong hiningal.

Maka-ilang "hoy" na ang nasabi ko kay Lucas bago kami umabot sa parking lot ng university ng tsaka tumigil sa paglakad si Lucas.

Hinahabol ko ang paghinga ko bago ko iharap ang katawan ni Lucas sa akin at ibalik ang tingin ko sa kanya.

"Talaga bang hindi mo ako kakausapin?!"

Hindi siya kumibo.

"Pipe ka ba o bingi kasi hindi ko na alam kung na-"

"Ano bang gusto mo Hannah?"

Ano daw?

"Ano?"

"Sabi ko, ano bang gusto mo Hannah? Hinabol mo ako mula doon sa hallway hanggang dito sa parking.
It's clear na may gusto ka mula sa akin."

"Anong gusto ko, tanong mo ba?
Gusto ko na magka-ayusan tayo Lucas. Alam ko na may kasalanan ako sayo pero hindi ko naman inakala na gagawin iyon ni Arthur kahapon."

Still no response.

"Look, I know that I told the truth yesterday and that's up to you whether you would believe me or not. But, I'm saying it again, magkaibigan lang kami ni Arthur and that's it, hanggang doon lang yon. At kung galit ka pa sa akin dahil dun, I'm sorry."

Binaba ko ang ulo ko para iwasan ang tingin ko kay Lucas dahil hindi ko na namalayan na naiiyak na pala ako.

I just hate the feeling of being guilty.

"Hannah, look at me."

Hinawakan ni Lucas ang pisngi ko para magkasing-level ang mata namin at nakatingin sa isa't isa.

"I'm not mad at you anymore. I just don't like anyone else touching you like that and I guess jealousy took over me. So... apology accepted and..."

Pinunasan ni Lucas ng daliri niya ang mga luha sa mata ko.

"...you don't have to cry. I'm sorry too."

Sabay halik sa akin ni Lucas sa pisngi at sumakay na si Lucas sa kotse niya.

Naiwan nalang ako sa parking lot habang pinagmamasdan ang kotse ni Lucas na umaandar papalayo ng papalayo hanggang sa hindi ko na ito nakita.

I was enjoying looking at the tri-colored sky above me until a voice caught my attention.

"Hey, Hannah. Okay ka lang?"