The Wattpad Filipino Block Party 2018

purplenayi's Oneshot Story

Heart on Loan

by purplenayi

Napangiti ako habang pinagmamasdan ang pagkaka-ayos ko sa mesa. Romantic dinner for two with matching candle lights pa. Ilang oras din ang iginugol ko sa pagluluto at pag-aayos ng lahat.

Third year anniversary namin ngayon ng lalaking pinakamamahal ko. Ang take note, birthday ko rin ngayong araw na 'to. Sinagot ko siya sa mismong araw na nagce-celebrate kami ng birthday ko.

Naalala ko pa kung paano kami nagkakilala.

Hapon noon. Pauwi ako mula sa trabaho sakay ng pampublikong bus. Sobrang init ng ulo ko dahil sa mga problema sa opisina. Lahat na nga lang napagbubuntunan ko e. Konting pagkakamali lang sa paligid ko, naiirita na ako.

Sa unang line na tatluhan ako nakaupo, sa tabi ng isle. May nakaupo rin namang babae sa gilid ng bintana pero ayokong tumabi sa kanya dahil baka mapagbuntunan ko pa.

Sumakay siya nang mga oras na 'yun at nakita ang bakanteng upuan sa tabi ko.

"Uhm, Miss? Pwede?" tanong niya sabay turo pa sa pwesto sa gitna namin ni Ateng sa tabi ng bintana.

"Mukha bang may nakaupo? Malamang pwede 'di ba? PUV 'to, di ka na-inform?" Tinaasan ko pa siya ng kilay. Gulat na gulat 'yung expression niya habang nagpapatuloy ako sa pagsasalita. "Konting utak nga! Kung ayaw mong gamitin, ibenta mo na," sabi ko pa.

Hindi napigilang matawa ni Ateng sa tabi ng bintana na ikinairita ko.

"Nakakatawa?" inis na sabi ko pero hindi nakatigin sa babae.

Alam kong sobrang nakakairita ako ng mga oras na 'yun pero wala akong pakialam. Mainit ang ulo ko, makiramay sila.

Mukhang napahiya man, naupo pa rin siya sa pwestong 'yun. Pero hindi siya sumandal na para bang ayaw niyang madikit man lang sa akin. Sa tuwing aksidente pa siyang mapapahilig sa banda ko, itinataas niya ang isang kamay niya na tila ba humihingi ng dispensa. Hindi ko alam kung matatawa ako o ano kaya naman nanahimik na ako. Kumalama na rin ako at medyo nawala ang init ng ulo ko.

Natawa na lang ako sa sarili ko. Hindi ko lang talaga mapigilan na mapailing sa tuwing naaalala ko ang mga pangyayaring 'yun. Tumingin ako sa orasan. Alas-otso na ng gabi.

"Parating na siguro 'yun," bulong ko sa sarili.

Normally, 7 pm pa lang narito na siya. Pero nagsabi siya kaninang may pinamadali ang boss niya kaya mahuhuli siya ng kaunti.

Naupo na muna ako sa sofa ng sala para maghintay.

Sa loob ng tatlong taon, naging masaya ako sa piling niya. Oo, may mga tampuhan na nauuwi sa away at panandaliang hiwalayan pero nalagpasan naming lahat 'yun. Hindi ko nga napansing ganito na pala kami katagal. Parang kailan lang, unang beses kaming nag-usap nang matino.

Dalawang buwan noon matapos ang insidente na nasungitan ko siya ay nagkatabi ulit kami sa bus. Actually, madalas na nakakasabay ko siya. Sa araw na 'yun lang nangyaring nagkatabi kami. Oo, napapansin ko siya palagi. Kapansin-pansin naman kasi talaga siya e. Siya 'yung tipo na hindi man ka-gwapuhan, mapapalingon ka pa rin kapag nakasalubong mo. Ganun kalakas ang dating niya.

Maganda ang mood ko sa mga oras na 'yun. Naka-earphones pa ako habang pinakikinggan ang paborito kong kanta sa araw na 'yun (paiba-iba kasi ako ng paborito araw-araw).

Napansin kong parang nagsasalita siya kaya inalis ko ang isang earphone ko at lumingon sa kanya.

"Huh?" tanong ko.

Ngumiti siya sa akin. "Sabi ko, paborito ko 'yang kanta," aniya sabay turo sa earphone na hawak ko.

Napatigin naman ako roon saka ngumiti. No wonder, nasa-isip ko. Maganda naman kasi talaga 'yung kanta.