KESHTU ISHTE SHKRUAR

12

Ndodheshim ne makine dhe po ktheheshim per ne shtepi. Marko po drejtonte makinen ndersa une po shikoja fotot qe kishim bere.

-Shikoje pak kete te pelqen, i thashe une duke i treguar nje foto.
-Te gjitha qe me ke treguar deri tani me pelqejn, ma ktheu ai me nje buzeqeshje te madhe ne fytyre.
Do beje nje album me keto foto, shtoi ai pas pak.
-Me pelqen ideja, thashe une duke e pare ne sy.

Ndaloi makinen para shtepise dhe sapo do te hapja deren te zbrisja me ndaloi dora e tij, e cila me afroi tek ai dhe pak centimetra na ndanin nga njeri-tjetri.

Po shikoja me imtesi fytyren e tij dhe nje hark i lehte me ishte formuar ne cep te buzes. Vendosi doren ne faqen time ndersa une perkula koken mbi doren e tij. Prekja e tij, afrimiteti me te me benin te ndihesha shume mire. Pak nga pak po e dashuroja ate person. Kisha mbyllur syte dhe po ndieja prekjet e tij ne lekuren time dhe pas disa sekondash buzet e tij ishin perseri aty. Ne fillim preken lehte qafen pastaj vazhdonin rrugen per lart, e ne fund siper buzeve te mia.

U shkeputa nga ai pas nje kohe te shkurter, zbrita nga makina dhe pas meje doli dhe ai. Erdhi pran meje dhe me kapi doren. Hyme brenda ne shtepi dhe kur po kalonim pran sallonit vume re Hayatin dhe Arden.

Shkuam drejt tyre dhe i pershendetem, ne fytyre dukeshin shume te shqetesuar por s'po e kuptonim cfare kishin.
-Ma, cfare ka ndodhur? Pse rrini keshtu?
-Bir, ka ndodhur dicka.
-Cfare?
-Aurora.., tha ajo me lot ne sy.
-Cfare i ka ndodhur Aurores. Fol. Eshte semure? Ku eshte? Fol Hayat, mos me cmend, thashe duke uleritur.
-Nuk e di se ku ndodhet.
-Si nuk e di ma? Po tallesh gje me ne? A s'do kujdeseshe ti sot per te?

Ajo nuk i ktheu pergjigje thjesht qante pa ze. Po me vinte bota rrotull dhe nuk po reflektoja dot me.
-Ma shpjego si ndodhi e gjithe kjo, fola une pas pak.
-Ishim ne nje lokal bashke me miket e mia. Aurora ndodhej ne kendin e lojrave dhe kujdestarja e femijeve po merej me te. Kur shkova ta merja ajo tha qe para pak minutash e mori i ati. U interesova per ate njeri dhe nuk ngjante aspak me Markon, keshtu kuptova qe e kishin rrembyer. Telefonova Arden dhe pastaj policin. Deri tani nuk ka asnje informacion pervec faktit se kametat e siguris e kishin kapur fytyren e tij por nuk e kane verefikuar. Kaq eshte e gjitha.
-Dhe ti na e thua tani?

Marko po cmendej, levizte sa andej-kendej nderkohe mendja ime po punonte me shpejtesi te papershkrueshme.
-E ke videon e kamerave te siguris?
-Po Mars, e kam prit nje sekond, tha ajo dhe shkoi te merte telefonin.

Pashe videon me imtesi dhe dyshimet e mia dolen te verteta.
-E dija, thashe une me ze te ulet. Me jep numrin e policit qe po meret me ceshtjen.
-Ne rregull, tha Hayati dhe fshinte lotet neper faqe.
-Mars, cfare ke ndermend te besh?
-Eja me mua Marko, iu ktheva atij pasi mora numrin.

Dola nga shtepia dhe hipa ne makine. Marko me ndiqte nga pas megjithse i cuditur. Donte te me bente shume pyetje por s'kisha as nerva as kohe ti pergjigjesha.
-Mer ne telefon shefin e burimeve njerzore te kompanis tende dhe pyete per e adresen e Omar Bilgisijar, i thashe Markos dhe ai veproi pa humbur kohe.

Mora ne telefon policin qe po merej me ngjarjen dhe prita pak qe linja te hapej.
-Alo pershendetje.
-Pershendetje si mund t'ju ndihmoj?
-Jam Mars Aslan, mamaja e vajzes se humbur pak ore me pare Aurora Aslan.
-Po, urdheroni po ju degjoj?
-Pashe filmimet e kamerave te sigurise dhe e njoha personin qe ka rrembyer vajzen time.
-Ne rregull me thoni emrin dhe mbiemrin e tij, ju lutem.

Pasi i dhash atij te dhenat mbylla telefonin nderkohe adresa kishte ardhur dhe mora rrugen per ne apartamentin e tij. Hecja me sa shpejtesi te mundesha.

Arrita posht pallatit, zbrita nga makina dhe hyra brenda, shtypa butonin qe ashensori te zbriste posht dhe po prisja. Edhe sekondat po me dukeshin si ore keshtu qe mora shkallet. I ngjisja me vrap dhe fryma po me mbahej.

Marko nderkohe qe e kishte kuptuar situaten pa i dhene une shpjegime, i ishin errur syte. Arritem para deres se tij dhe ai po i gjuante forte por askush nuk kishe ndermend ta hapte. Me shtyu pak me dore dhe i gjuajti deres fort me shkelm deri sa e hodhi ne toke.

Hyme brenda, asnjeri nuk dukej rrotull, ai nuk ishte aty. Kontrolluam cdo cep dhe ne dhomen e tij te gjumit gjetem disa letra. Ai do te largohej baehke me Auroren jashte shtetit sonte. I kishte bere gati te gjitha.
-Si do t'ia bejme Marko?
-Do te vejme ne dijeni policine nderkohe une do te coje njerzit tane ne cdo port detar dhe dogana. Do te kontrollojme ne cdo cep. E vetmja rruge qe mund te perdori eshte ajo detare dhe tokesore. Nuk do te rrezikonte me ajroren nderkohe qe ka dokumenta fallco.
-Kam shume frike, thashe duke u fshehur ne kraharorin e tij.
-Do te beje cdo gje qe ta kthej Auroren tek ne, te premtoj, tha ai duke me shtrenguar fort. Eja ikim, s'kemi kohe per te humbur.

Ndodheshim ne komisariat dhe njerzit tane po mereshin me kontrollin ne porte dhe dogana.
-Sinjali telefonik u gjend. Ndodhet ne port, tha njeri prej policeve i cili ishte duke pare mbi ekranin e kompjuterit te vet.
-Me dergo vendodhjen, tha shefi nderkohe u nisem.

Shkuam ne port dhe po kontrollonim personat. Verifikuam sinjalin dhe derguam zile tek telefoni i atij flliqesires. Zilja degjohej mbas shpines sime. Ai e kishte hedhur telefonin ne nje kosh plerash. Marko shkoi atje dhe i gjuajti koshit me sa force te kishte. U afrova tek ai dhe u mundova ta qetesoja kur papritu diku larg shikoj Omarin dhe Auroren duke hipur ne nje jaht.
-Auror..,thashe me ze te ulet.
Auror..,bertita pastaj me te madhe dhe vrapova per tek ajo.
Marko dhe policia erdhen pas meje.

U afruam tek jahti dhe ndalova, Marko qendronte pas meje dhe policia dha urdher dorzimi per Omarin.
-Omar Bilgisijar, ndalo aty ngrij duart lart dhe leje femijen te lire.

Policet e moren ate ne arrest dhe kur po e conin per tek makina me kaloi para fytyres.
-Flliqsire, te s'mund te jesh kurre babi i saj, bertita une dhe i gjuajta me shpulle.

Ndyresira thjesht qeshte si idjot dhe u largua nga rrezja e shikimit tim. Nje polic tjeter me solli Auroren. E mora ne krahe nderkohe lotet me rreshkisnin pa pushim neper faqe. Marko na perqafoi te dyjave pastaj mori Auroren ne krahet e tij, me njeren dore kapi doren time dhe u nisem drejt shtepise ashtu neper terrin e nates.

Me ne fund makthi mbaroi, me ne fund ajo eshte prane nesh. Keto ore me dukej sikur dikush me kishte shkulur zemren nga vendi dhe kerkoja me doemos ta merja mbrapsht qe te mbijetoja. Tani isha prap me ata, me ata te dy, qe s'do ti lija per asgje ne bote. Do te luftoja qe gjithmon te ishim bashke, pavaresisht cdo gjeje.