Badass

Hoofdstuk 2

Ik word wakker met een pijnlijke hoofdpijn. Ik sta snel op om al mijn spullen bij elkaar te rapen. Ik probeer me zo snel mogelijk klaar te maken voor school en ga zo snel mogelijk weg.

Ik kom nog net op tijd op school aan. Zo snel als ik kan ren ik naar het lokaal. Wiskunde fijn. Daar gaan we weer.
Als ik het lokaal in loop is de enige plek naast Livia.
Met een zucht ga ik naast Livia zitten.
"Hoe gaat het ermee Sanchez?' Zegt Livia met zo'n verschrikkelijke grijns. Ik zou die grijns zo graag van haar gezicht af slaan.
'Huiswerk' roept meneer André door de klas heen.

Oh nee hier gaan we weer.

'Mevrouw Sanchez, waar is je huiswerk?'
Ik krijg geen woorden door mijn keel.
'Je hebt het zeker niet gemaakt? Ga je maar melden.'
Ik wil opstaan maar als ik achter Livia langs loop zet Livia haar voet voor mijn voet. Waardoor ik struikel en val. Ik wil opstaan en weglopen zonder iets te zeggen. Totdat Livia me aanspreekt.
'Nou daar lig je dan he freak!' Tranen springen in mijn ogen ik kan mijn woeden niet meer in me houden.
Ik sta op en trek Livia aan haar haar omhoog.
Voordat ze iets kan doen sla ik haar. Ik wil nog een keer slaan maar meneer André trekt me naar achter. Als ik naar livia kijk zie ik een bloedneus.

'Nu is je mooie gezichtje niet meer zo mooi he?' Spuug ik naar haar.
Livia wil nog iets terug zeggen maar meneer André schreeuwt er doorheen.

'Genoeg!! Beide meekomen!' In stilte lopen we achter meneer André aan.

'Wat dachten jullie wel niet? Ik ga jullie ouders allebei bellen. Mevrouw Jones ga jij maar naar de verpleegster.' Livia keert zich om en loopt de deur uit.
De directeur draait zich nu meer naar mij gericht.

'Mevrouw Sanchez dit is de zoveelste keer. Het spijt me maar het houd nu echt op. Ik moet je helaas schorsen.'Ik zeg verder niks draai me om en ren zowat de deur uit. tranen lopen over mijn wangen. Ik loop zo snel als ik kan naar mijn scooter om naar huis te gaan.

Zodra ik thuis kom laat ik mezelf vallen buiten op de grond.
Tranen stromen over mijn wangen. Met trillende benen sta ik op en loop ik naar binnen. Veel verder kom ik niet want zodra ik in de huiskamer sta laat ik mezelf op de bank vallen.
Zonder dat ik me kan verzetten vallen mijn ogen dicht.

Ik word wakker van het harde geluid van de deurbel.
Als ik de deur open doen staan mijn ouders voor de deur.