Flikken Maastricht - In het kort gezegd

De Oceaan - Epiloog

Eva
Ze zeggen dat liefde alles overwint. Ik heb dat vaak gehoord in liedjes, gelezen in boeken en gezien in zoetsappige films. Persoonlijk geloofde ik er nooit zo in. Hoe kan de liefde overwinnen als je alles al bent kwijt geraakt?

Veertien dagen na mijn overdosis ontwaakte ik uit mijn coma. Dat is mij tenminste later verteld. Veertien dagen heb ik op het randje geleefd van de dood. Mijn arts houdt wel van dat soort afgezaagde uitspraken naar het schijnt. 'Hoop doet leven,' was een andere, vreselijke, uitdrukking die hij in de mond had genomen. Daarmee doelde hij op het feit dat zijn team niet had opgegeven en door was blijven gaan met de behandeling. Een schouderklopje aan zichzelf was dat. Ach, ik laat hem maar doen. Hij heeft immers mijn leven gered.

Ze zeggen vaak dat mensen die in een coma liggen, geluid van buitenaf kunnen horen. Aanrakingen kunnen voelen. Ook die stelling heb ik altijd sterk in twijfel getrokken. En het kan ook best zo zijn dat ik de herinneringen die ik denk te hebben gewoon zelf verzonnen heb hoor, maar iets in me zegt dat ik in deze twee weken wel degelijk bepaalde dingen heb waargenomen. Mijn hand die werd vastgehouden, gekriebel in mijn haar, een kus op mijn slaap. Dingen die ik hem heb horen zeggen, waar van één uitspraak in het bijzonder me is bijgebleven: 'ik hou van jou.'

Wolfs is geen moment van mijn zijde geweken. Dat vertelde hij me niet zelf, maar hoorde ik later van Marion. De keren dat zij, Romeo of zelfs Mechels hadden aangeboden het van hem over te nemen, had hij vriendelijk afgeslagen. Eten deed hij in de kamer, douchen in de aangrenzende badkamer. Het is op z'n zachtst gezegd bewonderenswaardig te noemen dat hij me nooit in de steek heeft gelaten. Helemaal na alles wat ik hem heb aangedaan. Ik besef me maar al te goed dat ik bezig was niet alleen mijn eigen leven, maar ook dat van hem kapot te maken.

Tijdens de coma is er een afkickproces opgetreden. Mijn lichaam heeft blijkbaar heftig gereageerd op het gebrek aan heroïne. Van die fysieke verschijnselen heb ik gelukkig niks meegekregen. Die waren al opgehouden toen ik na twee weken ontwaakte.

Het moeilijkste begon echter pas daarna. De geestelijke ontwenningsverschijnselen. Ik was zo gewoon geraakt aan het feit dat ik al mijn emoties en gevoelens kon onderdrukken, dat nu alles drie keer zo hard als normaal binnen kwam. Soms wist ik gewoon echt niet wat ik met al die emoties aan moest. Een paar keer heb ik Wolfs, de artsen en het verplegend personeel in de afkickkliniek gesmeekt om me iets te geven. Zelfs een keer aan de dokter zijn arm getrokken wanneer hij weigerde. Zo wanhopig was ik.

Het was altijd Wolfs geweest die op zulke momenten op me in sprak. Me ervan kon overtuigen dat ik het niet moest doen. Mede door hem vond ik beetje bij beetje de kracht terug. Kon ik mezelf overtuigen dat ik het moest laten. Dat het alles alleen maar weer kapot zou maken.

Begrijp me niet verkeerd, nu zo'n twee maanden later, komt het gevoel echt nog wel eens opzetten. Dan snak ik naar verdoving. Maar ik doe het niet. Ik hou me in, spreek mijn twijfels uit. Soms is dat voldoende. Andere keren kruip ik in Wolfs' armen en laat me door hem beschermen. Dan hoef ik niks te zeggen, en hoeft hij me alleen maar vast te houden. Ik ben er nog lang niet, maar de eerste stappen zijn gemaakt.

Ze zeggen dus dat liefde alles overwint. Ik moet eerlijk bekennen dat ik op mijn eerdere standpunt ben teruggekomen. Ik geloof nu ook dat liefde de gave heeft alles te kunnen overwinnen. In ons geval in ieder geval wel. We hebben het nu beide geaccepteerd. We willen, en kunnen gewoon niet zonder elkaar. Laatst zei ik voor het allereerst: 'ik hou ook van jou,' tegen hem. Nog nooit heb ik iemand zo gelukkig zien kijken als tijdens dat moment.

Wel hebben we afgesproken het rustig aan te doen. Te kijken van dag tot dag. Er is te veel gebeurt waardoor het belangrijk is geworden dat we niks overhaasten. Voorzichtig tasten we het af, wat het nu eigenlijk is dat we hebben samen. De gevoelens die we hebben voor elkaar. Het is alsof we weer helemaal overnieuw beginnen. Elkaar na elf jaar weer helemaal opnieuw moeten leren kennen. Op een bepaalde manier is dat natuurlijk ook zo. En het is goed zo. Voor nu is het goed.

EINDE