bazen uçmak isterim ❦

10|🕊

Derin bir nefes alıp tam karşımda arkadaşlarıyla sohbet eden Alperen'i izlemeye devam ettim. Onunla konuşmak için doğru zamanı bekliyordum. Bir yanım bunu yapmam gerektiğini söylese de diğer yanım bunun çok anlamsız olduğunu, uğraşmamam gerektiğini söylüyordu.

Gidip ne demeliydim? Bu konuyu ona nasıl açabileceğimi bilmiyordum. Neden ondan şüphelendiğimi de açıklamam gerekecekti.

Bir şeyleri açıklamaktan nefret ediyordum.

Aklımda cevabını bulamadığım bir sürü soru işareti vardı ve ben bu soru işaretlerini gidermek için hiçbir şey yapmıyordum. Keşke bazen, hiç uğraşmadan aklımızda dönüp dolaşan sorunlar kendiliğinden çözülseydi. Çok düşünen, gereksiz düşüncelerde boğulan bir insandım. Aklıma canımı acıtabilecek, uykularımı kaçırabilecek şeyleri çok kolay alıyordum ama onları yollamak hiç kolay olmuyordu. Geldikleri gibi gitmeyi bilmiyorlardı.

Gözlerimi daldığım noktadan çekip irkildim. Düşündüğüm konudan çok sapmıştım.

"Laden, selam."

Alperen'in sesini duyduğumda heyecanla ona döndüm. "Merhaba! Ben de senin yanına gelecektim."

Kaşlarını kaldırdı. "Neden ki?"

"Aklıma takılan bir konu var da..." dedim saçlarımı kulağımın arkasına atarken. "Özet geçecek olursam tanımadığım numaradan biri bana yazıyor ve sen misin diye sormak istiyordum."

Güneşten dolayı mıydı bilmiyorum ama anlık olarak gözleri parladı. "Benden şüphelenmeni gerektirecek özel bir sebebin var mı yoksa tanıdığın kişilere sorup şansını mı deniyorsun?"

Kendi kendimi rezil ediyordum resmen. Yanaklarımın ısındığını hissedince gözlerimi kaçırdım. "Hayır, ne gibi özel bir sebep olabilir ki? Sadece senin konunu açtı. Öyle olunca da şüphelendim. Başka kişilerden şüphelenirsem gider onlara da sorarım."

"Anladım ama bahsettiğin kişi ben değilim... Arkadaşlarım bekliyor, seni görünce selam vermek istemiştim."

Gülümsedim. "Teşekkür ederim, sonra görüşürüz."

"Bu arada... Bence herkese sormamalısın. Bulsan bile o kişi istemediği sürece kendini belli etmeyecektir." Gülümseyip göz kırptı. "Görüşürüz."

🫂