The Lost Princess and the Dragon (EDITED)

Chapter 21.

EDITED:

Makazheia POV,

Nakita ko kung pano namangha si Patrick matapos kaming makapasok at makita niya kung gaano kaganda dito sa loob. can'y blame him the place was so magical and peaceful at thesame time.

"My princess" Tawag sakin ni sapphira at yumuko siya sa harapan ko.

"Yes Sapphira?.'' I asked while smiling at her.

"You find out already princess? " She asked at ramdam kong masaya siya, she's my other half and we share thesame emotions kaya nararamdaman ko ang nararamdaman niya.

"Not that much but i need to read the book hanggang sa matapos ko ito so that i can understand everything." I said in lower voice.

"I understand, princess.'' She said at dumapo ang tingin niya kay patrick na hindi pa rin makapaniwala sa nakikita. '' Ikaw ba ang napili ng libro? Kung ikaw nga nagawa mo ng tama ang iyong tungkulin." Magalang na sabi ni sapphira sakaniya at yumuko din ito sakanya.

"Ginawa ko lamang ang aking tungkulin para sa mahal na prinsesa.'' Nakangiting sabi ni Patrick sakanya.

''Masaya ako na hindi nagkamali ang libro sa pagpili niya sayo, dahil sa iyong katapatan napagbigay linaw mo sakanya kung sino talaga siya.'' Masayang sabi ni sapphira kay
patrick.

"Masaya rin akong nagawa ko ng maayos ang aking tungkulin bilang tagahanap niya.'' Patrick said with a smile on his lips.

''Masyado kang makata hindi mo bagay.'' Sabi ko sakaniya natawa nalamang si sapphira sa sinabi ko.

''Sus ayaw mo lang aminin.'' Aniya inirapan ko lamang siya pero sa loob-loob ko ay masaya ako kahit papano na may isang tao nanamang mapagkakatiwalaan ko at may taong nakakakita kung sino talaga ako.

Nagtagal kami nang ilang minuto nang bigla ko nalang gustong kumanta ng kantang lagi kong kinakanta kapag nasa ganitong payapang lugar ako kaya ginawa ko.

Habang kumakanta ako pansin ko na lamang na natahimik ang dalawa sa likuran ko, i was facing the green healthy talk trees and colorful flowers na nakakadagdag sa ganda ng view.

Yung iba naman ay halatang nalanta na pero nakita ko kung pano bumalik sa dati ang ang mga halamang namatay na naging masigla na ito hindi tulad ng kanina ganun din ang mga bulaklak na nalanta kanina sa tabi.

Umawang ang labi ko habang pinagmamasdan ang mga bulaklak na namumukadkad at ang mga punong parang sinasabayan ako sa pagkanta, palihim akong ngumiti dahil sa nakikita.

''Laging nangyayari yan lalo na kapag kumakanta ka.'' Rinig kong sabi ni patrick sa likuran ko.

''Hindi ko alam.'' Sagot ko sakaniya.

''Hindi mo kasi tinitignan ang paligid mo prinsesa, ang ibang mga nalalantang bulaklak ay kagagawan mo rin yan.'' Aniya sakin kumunot naman ang noo ko na napatingin sakaniya.

''Paano naging ako? Hindi ko naman sila inaano.'' I said defending myself from his accusations, ni minsan hindi ko magawang
pitasin o patayin man lang ang mga halaman at bulaklak sa paligid lalo na't alam kong maganda itong tignan.

Nailing lamang siya sa sinagot ko sakaniya. ''You didn't killed physically but you killed them emotionally.'' Aniya na nakangiting nakatingin sakin. Emotionally? How did that happen? Meron ba non?.

''What do you mean?.'' Nalilitong tanong ko sakaniya.

''Napapansin mo ba? Sa tuwing nakakaramdam ka ng galit at lungkot kumukulog ang kalangitan at umuulan kasabay nun ang pagkamatay ng mga bulaklak at halaman sa paligid, everytime you're crying all the flowers and plants died, akala mo lang nakikisabay lamang ito sa iyong kalungkutan pero isa yun sa kapangyarihan mo, you hurt them emotionally. Kaya zheia wag kanang umiyak at malungkot kung ayaw mong maapektuhan sila ng nararamdaman mo.'' Mahabang paliwanag niya sakin umawang naman ang labi ko sa narinig, he's right napansin ko rin yun sa tuwing umiiyak ako at nagagalit.

Ni wala man lang akong kaalam-alam na ganun pala kasama ang epekto ng nararamdaman ko sa paligid ko. Naalala ko nanaman nung time na namatay si mom and tita sara sobrang galit na galit ako noon na naging dahilan ng pagkidlat sa kalangitan na umabot pa sa puntong may natamaan at namatay ng dahil sakin. Ni wala man lang akong alam.

Ngumiti nalamang ako at tinuloy ang pagkanta ko, tumingin ako sa kalangitan at iniimagine ko na nandun si mom na nakatingin sakin habang nakangiti just like before kapag nakikita niya akong kumakanta.

How i miss her smile, her voice and everything about her, how i wish i could see her and hug her for the last time, but i know it's impossible to wish for because she's already gone at kahit bali-baliktarin man ang mundo hindi ko na siya muling makakasama
pa.

"Your voice are so lovely as ever Princess at gamit ang iyong pagkanta mabubuhay mo at mababalik sa dati ang nga halaman at bulaklak na namatay na.'' Nakangiting sabi ni sapphira sakin, i form a little smile.

Ito ata ang sinasabi sakin ni mom na magagamit ko, because i have a power to bring back their lives.

"Yes and i noticed that too.'' Nakangiting sabi naman ni Patrick.

Ilang minuto din kaming nanatili nang mapag desisyunan naming umalis na. Nagpaalam nako kay patrick matapos kaming lumabas saka kami naghiwalay, mahirap na baka may makaalam.

Dumeretso ako sa dorm at pag bukas ko nun tumambad sakin si ate Sanya, Serina at Sabrina. She's here ngayon ko lang ulit siya nakita palagi kasi siyang nauunang pumasok at umuwi kaya hindi ko siya nakikita.

And to be honest im happy to see her again. Nang makita ako ni sabrina agad siyang lumapit sakin at dinamba ako ng yakap.

"Zheia!" She screamed happily.

Hindi ako sumagot sakanya hanggang sa bumitaw na siya sa yakap.

"Grabe ngayon ko lang ulit kayo nakita" Sabrina.

"Yeah cause your so busy always." I said.

"Kaya nga ei namiss kita zheia hehe kayong dalawa ni Serina" She said and she giggled.

I smiled kahit alam kong hindi naman nila ito nakikita.

"Tara na let's eat namiss ko kayo ei dali na.'' Sabi niya saka niya ako hinila hindi naman ako nainis kasi masaya ako ngayon.

Umupo ako sa upuan at sinabayan silang kumain masayang masaya sila habang kumakain kaya ganun din ako. Sana hindi na matapos ang araw nato.

@Queen.

Till Next Chap.

*Yah! Malapit nang matapos huhu*

VOTE

COMMENT

Next---->

Chapter 22