Görkemli Kaybedenler (Boyxboy // Texting)

0.8

1 ay sonra

Masamın üstünde titreyen telefonu hissetmemle başımı kaldırdım. Telefonu kavrayıp arayana baktım. Arden. Saat 9 olmuştu. Siktir arayacağım diyip aramayı unutmuştum. İkimizde mesajlaşmaktan sıkıldığımıza karar verdiğimiz için bir aydır neredeyse her gün telefonda konuşuyorduk.

"Alo." dedim telefonu açıp. Sesim uykulu çıkmıştı.

"Sen aramayınca arayayım dedim, müsait miydin?"

"Evet. Uyuyakalmışım kusura bakma."

"Sorun değil. Bana en son yazacağın kitabı anlatıyordun. Yarım kaldı."

"Sonunda ikiside ölüyor."

"Ya bu yaptığın ayıp. O bir kitap olunca öğrenmeliydim sonunu."

"Olmayacağı için dert etme. Tek bilen sensin hem."

"Ya ne büyük şeref. Bari komutan yaşasaydı."

"Asıl o ölmeliydi. Tam bir şerefsiz."

"O senin karakterin."

"Evet oldukça da bana benziyor. Hakketti yani."

"Salak." Bir kahkaha attı. "Bu kadar kötümser olma."

"Ben mütevazi bir ilham perisiyim. Kurgularım ve paralel evrenlerim kesinlikle benden bağımsız."

"Buna kesinlikle inanmam. Bu klasik yazar yalanıdır."

"Ama ben yazar değilim."

"Buna da inanmam. Elimde olsa imza gününe gelirdim."

"Gelmeni isterdim. İmza gününü kastetmiyorum. Yanıma yani."

"Sen gelemez misin?"

"Gelmemi ister misin?" dedim onun görmeyeceğini bilsem de sırıtarak.

"Manyak mısın? Tabikide isterim. Daha önce evime hiç arkadaşım gelmedi. Annemin ayarladıklarını saymazsam tabi."

"Buraya 1 saat uzaklıktasın. Ama annemden izin koparırsam gelmek isterim. Ailen müsaade ederse tabi."

"Teyzem her şeyi halleder güven bana."

"Teyzeni cidden merak ediyorum."

"Onunla mecburen tanışacaksın. Ayrıca sana sağlık kontrolu yapabilir."

"Ben temizim endişen olmasın."

"Cemre!" diye bağırdı annem. "Seni 10 dakikadır çağırıyorum. Gelir misin?"

"1 dakika anne!" diye bağırdım. "Arkadaşımla konuşuyorum."

Annemse beni duymamış gibi odama geldi.

"Kim bu arkadaşın? Her gün konuşuyorsun. Ver bana telefonu."

"Hayır anne." dedim telefonu kulağımdan uzaklaştırarak. "Lütfen rahat bırak şimdilik."

Elimdeki telefonu sertçe çekip kulağına dayadı.

"Merhaba ben Cemre'nin annesi. Sen kimsin?"

"Anne yapma." diye fısıldadım utanç içinde. Al işte konuşmayacaktı kesin artık benimle.

"Ya öyle mi?" diyerek odadan çıktı annem.

"Anne! Ver telefonu ne olursun."

"Odanda kal. Konuşacağım biraz arkadaşınla."

Yumruğumu sıkarak sandalyeme çöktüm. Sinirden ağlayacaktım.

"Bebeğimize bak seeen." dedi ablam kapıya yaslanmış ablam.

"Sevgiline rezil oldun diye mi ağlıyorsun? Annem muhtemelen söylediğin yalanları söyleyecek ona. Seninle konuşmayacak bir daha."

"O benim sevgilim falan değil. Erkekti o. Arkadaşım." dedim.

"Sanki gay olduğunu bilmiyorum Cemre. Yazık oldu yine yalnız kalacaksın."

"Ben sana ne yaptım?" dedim birden hiddetlenerek.

"Neden böyle davranıyorsun?"

"Doğdun." Sırıttı ve yaslandığı kapıdan ayrılıp gerisin geri uzaklaştı.

Oturduğum sandalyeden kalkıp yatağıma yattım. Gözyaşlarımın akmasına engel olamıyordum. Çok şey istememiştim ben ya. Cidden istememiştim. Böyle olmayı istememiştim.

1 ay öncesinde annemin kontrolünde günlük rutinime uyup geceleri yazı yazmaktan başka bir şey yapmıyordum. Şimdi yüzümü gülümseten bir şey vardı. Onu da şuan kesin kaybetmiştim.

Adım seslerini duymamla kafamı kapıya çevirdim. Annem telefonumu üstüme fırlatıp konuştu.

"Tatlı biriymiş arkadaşın. Bir daha ben çağırdığım anda gel yoksa telefonu vermemek üzere alırım."

"Çağırmadın ki." dedim zayıf çıkan sesimlem

"Duymadıysan sorun ben değilim."

"Ne konuştun onunla?"

"Bir şeyler işte." diyerek omuz silkti. "5 dakika içinde gel ve makinayı boşalt."

Histerik bir kahkaha attım. "Makina mı? Peki."

Bir bakış atıp odadan çıktı. Bacağıma isabet etmiş telefonu komidine koyup yerimden kalktım. Gözümden akan yaşı elimin tersiyle sildim. Muhtemelen tek mutluluk kaynağımı kaybetmiştim ama gidip yılın annesine yardım edecektim. Belki de hakketmiştim ha.

...

Yazamadığımı söylemiştim yazmaya calisinca da böyle bisi oldu

Uzun bir süre hic bir şeye bölüm gelemeyecek muhtemelen haberiniz ola

Neyse sey sizi seviyorum