This is my life ✔

:6:

p.o.v Julia

'Justin, ik heb nog een leuke verassing voor je'. Justin zijn hoofdje schiet gelijk mijn kant op, waarna zijn ogen me nieuwsgierig aankijken. 'we gaan over 2 daagjes zwemmen met zijn alle' vertel ik hem.

In zijn ogen is een glinstering te zien en binnen no time zit er een grote glimlach op zijn gezicht. 'jaa, we gaan zwemmen' roept hij enthousiast. 'zullen we naar huis gaan? Finn zal zich wel afvragen waar ik blijf, en je weet hoe ongerust hij kan worden'. Iedereen stemt in en zo lopen we naar huis toe.

'en wat heb je vandaag gedaan tijdens school' vraag ik aan Justin. 'we hebben gepuzzeld en geknutseld' verteld hij. 'wat goed'.

Thuis aangekomen staat de deur op een kier open, wat me gelijk bezorgd maakt. Finn zou de deur never nooit op een kier open zetten. Ik laat Justin zijn hand los en ren met volle vaart naar binnen. Oma zal Justin en Jake wel bij zich houden. Binnen in de gang zie ik nog niks raars. Maar als ik dan de woonkamer in loop valt mijn mond open van verbazing.

Finn zit daar op de bank, helemaal toegetakeld met alle 3 de kleintjes tegen zich aangedrukt, waarvan je ziet dat ze hebben gehuild. 'Finn, wat is er gebeurd' vraag ik gelijk bezorgd. 'papa en mama waren hier. Ik had de keuze, of mezelf laten toetakelen of een van de kleintjes werd meegenomen. Je kan al wel raden wat ik had gekozen, ook zonder me gezien te hebben' zucht Finn.

'omg Finn, het spijt me zo dat ik je alleen heb gelaten. Ik had moeten nadenken. Ik vind het zo erg voor je'. Ik neem hem in mijn armen, en hou hem zo stevig vast. Op de achtergrond hoor ik oma binnen komen met Jake en Justin.

'we zullen je gezicht af doen' stel ik voor waarna ik hem los laat. Maar zodra hij Oma dan ziet staan, staat hij gelijk stil. 'Oma' vraagt hij ongelovig. 'ik ben het echt Finn' antwoord ze. Gelijk na die woorden vliegt Finn op haar af. Hij zegt niks tegen haar, gewoon een stilte. Het enige wat hij doet is zich tegen oma aan knuffelen. 'ga je gezicht eerst maar even af doen jongen, we kunnen zo nog wel even knuffelen' zegt oma, terwijl ze Finn wat van zich af duwt. Finn knikt en loopt dan met mij mee naar de keuken.

Met een doekje haal ik al het bloed weg, en plak wat nodige pleisters op zijn gezicht. 'hoe heb je oma weer gevonden' vraagt Finn aan me als ik klaar ben met de pleisters plakken. 'de juf van Jake heeft haar gevonden. Zij is onze oppasser zodat ik naar school toe kan gaan'. 'je komt toch wel naar mijn school toe'. 'dat moet ik bespreken met de juf van Jake die me daarmee gaat helpen'.

Samen lopen we naar de woonkamer waar oma met Kane in haar armen staat. 'wat een plaatje'. 'onze kleine Kane, nu een half jaar oud'. 'Jake vertelde het'. 'ik zal maar eens naar huis gaan. Opa zal zich zorgen maken als ik te lang blijf. We spreken nog wel een keer af wanneer en hoelaat ik moet oppassen'.

Na die woorden legt ze Kane terug en loopt dan het huis uit. 'ik zal eens gaan koken'. Na dat ik heb gekookt en alles op is, zet ik de tweeling nog even in bad. Al om half 10 lig ik weer in bed om te gaan slapen.

;een heel kort deel, ik weet het. sorry, maar dat komt het beste uit;