This is my life ✔

:24:

p.o.v Julia

Ik leg mijn telefoon weer weg en kijk naar Justin die nog steeds met een grote glimlach Kane in zijn armen heeft. 'vind je het leuk lieverd' vraag ik aan hem. Zijn ogen verlaten Kane en kijken me blij aan.

'Jaa, Kane is mijn lieve broertje' antwoord hij glimlachend. aahhww. Sibling goals. 'hallo' wordt er geroepen nadat de deur open gaat.

'Hee Finn' roep ik terug. Finn verschijnt door de deuropening en zet met een zucht zijn tas weg. 'zwaar?' vraag ik hem. 'soms is school vermoeiend. Ik was wat later omdat Niall in paniek op me af kwam stormen'.

'wat was er'. 'je weet wat er was, hij heeft je geapt. Ik snap je reactie echt wel Julia, maar het wordt er zo ook niet beter op. Elk mens maakt fouten ook hij. Ik weet zeker dat je liever weer vrienden met hem wordt dan dat je ruzie met hebt'.

'natuurlijk wil ik dat, maar hij kwetst me wel'. 'jij hem ook'. 'iedereen doet wel een keer domme dingen, ook jij. Hij zegt dat hij gewoon weer vrienden wil zijn en het wil uitpraten'.

'ik niet. Eerst zegt hij dat ik hem met rust moet laten, doe ik dat, wil hij me weer terug. Hij is verwarrend'.

'Denk er gewoon even over na. Niall haat je echt niet, maar hij was gewoon teleurgesteld over hoe het is gelopen omdat hij dacht dat je hem niet vertrouwde'.

Na die woorden loopt Finn met zijn tas naar boven. Finn is een slimme jongen, en dat valt te merken ook. Maar hoezo mist Niall me nu ineens? Vanmorgen zei hij nog dat ik hem met rust moet laten, en nu mist hij me ineens.

Die jongen maakt het zo moeilijk voor me.

Natuurlijk wil ik hem vergeven. Hij is mijn beste vriend en de liefste jongen van de wereld. Maar ik twijfel doordat hij me ergens toch pijn heeft gedaan. Al helemaal omdat ik hem probeerde te helpen. Leven is moeilijk.

Misschien moet ik het er nog even met Harry, Liam, Louis en Zayn. Ook al weet ik toch al wat ze gaan zeggen, toch wil ik even mijn hart luchten over de situatie. Ik denk dat ik dan het best even naar school kan gaan morgen tijdens de pauze.

De volgende dag zit ik rustig op de bank als alweer de bel gaat. Houd die bel nou nooit op? Zuchtend sta ik open open dan de deur. Verbaast kijk ik naar de 2 mannen in pak voor mijn deur.

Zouden dit de mensen zijn die de juf van Jake zou sturen?

Ik weet het niet. 'hallo mevrouw, mogen we binnen komen?' vraagt 1 van de mannen. 'tuurlijk'. De 2 mannen lopen naar binnen, zo door naar de woonkamer. Snel loop ik erachteraan en zie ze dan op de bank zitten.

Even check ik de 3 kinderen en ga dan bij de mannen zitten. 'waar kan ik jullie mee helpen' vraag ik uiteindelijk aan de mannen. 'wij hebben een melding gekregen van Mevrouw De Vries dat u als leerplichtig kind niet naar school gaat zonder enige goede reden'.

Wat is dit nou weer voor onzin? Ik vind het een hele goede reden om thuis te zitten. 'Ik heb geen oppas voor de 3 kinderen hier thuis, dus kan ik niet naar school. Reden genoeg lijkt mij' antwoord ik een beetje bot.

'Mevrouw De Vries had u voor dat u naar school ging een oppas gegeven, waar is die dan'. 'na omstandigheden is die weg en hoef ik haar ook niet meer te zien'. 'is er geen kinderopvang waar de kinderen naartoe kunnen?' vraagt de man.

'zie ik eruit alsof ik genoeg geld heb om elke maand voor 3 kinderen kinderopvang te kunnen betalen' antwoord ik terug. 'heeft u een baantje, zo ja, hoeveel verdient u per maand'.

'ja, ik verdien ongeveer 50 per maand' zeg ik na even denken. 'daarbij krijg ik de kinderbijslag op mijn rekening en 100 euro per maand van mijn ouders. Het huis wordt voor ons betaald, en het eten krijgen we 500 per maand voor' vertel ik er nog achteraan.

'als u ziet moet ik de kleren betalen, speelgoed, schoenen en soms iets leuks als afleiding van al het gedoe. Ik heb 150 euro om elke maand die dingen te kopen voor 6 kinderen die niet zo klein blijven als dat ze nu zijn. Vaak genoeg moeten er nieuwe kleren gekocht worden, en ook schoenen moeten regelmatig gekocht worden.

Speelgoed en dagjes weg zit er 9 van de 10 keer niet in. Al het speelgoed wat hier ligt is of lang gespaard of van mijzelf van vroeger. Als ik een kinderopvang moet betalen ben ik zo 150 euro kwijt' leg ik uit.

De enige oplossing die ik nu nog zie is Niall vergevenen smeken of zijn moeder op de kleintjes wil passen. Ik weet namelijk dat ze geen baan heeft. Maar om nu ineens naar Niall te gaan om het goed te maken en dan vragen of zijn moeder op komt passen is ook weer zo onbeleefd.

'maar u bent zelf nog een kind en uw ouders moeten zich zorgen maken om de oppas van de kinderen. Jij bent met welke reden dan ook gewoon leerplichtig en wordt vriendelijk verzorgt morgen weer aanwezig te zijn op school'.

'dat is het hele probleem. Het boeit mijn ouders niks als er geen oppas is. Ik moet daar voor zorgen anders komt er niks. Er is geen oppas die ik op dit moment kan vragen om te komen oppassen.

Willen jullie het op je geweten hebben dat hier dadelijk iets met de 3 kinderen gebeurd omdat ik naar school moest?'.

Boos kijk ik de 2 mannen voor me aan.

'u kunt ons in geen enkele situatie aanspreken als er iets met de kinderen gebeurd, dat is niet onze verantwoordelijkheid. Het gaat er ons om dat je naar school gaat, wat je voor de rest doet zie je zelf maar weer. Komt u morgen niet opdagen zal er een boeten opgestuurd worden die wel meer bedraagt dan 150 euro'.

De mannen staan op, geven me een hand en lopen dan weg, mij verbaast achterlatend. Vreemd dit. Die mannen hebben me wel weer bezig gehouden want nu kan ik gelijk door naar school van Louis, Liam, Harry en Zayn. Ik heb niet veel andere keus dan de 3 kleintjes mee te nemen, dus dat wordt nog eens gezellig.

Na dat ik ze alle 3 in de kinderwagen heb gezet loop ik met ze richting school. Kane slaapt terwijl dat de tweeling vrolijk aan het praten zijn. Op school krijg ik heel veel rare blikken. Gewoon negeren.

In de aula zie ik 5 jongens bij elkaar zitten. Zodra een blonde jongen met blauwe ogen de mijne ontmoeten, valt zijn mond open. Ik loop door naar de tafel waar ik stop.

Liam en Zayn kijken met een glimlach terwijl de andere 3 me raar aankijken. 'hallo jongens'. 'waarom ben je hier met de kleintjes, er kan zo veel gebeuren. Dadelijk pakt Dennis jou of een van hun'.

Niall blijft maar doorratelen waardoor ik hem raar aankijk. 'Niall, kun je even naar je kluisje. Ik moet iets met de jongens bespreken'. Ik probeer het zo vriendelijk mogelijk te laten klinken. 'waarom mag ik het niet weten' vraagt Niall verbaast. 'omdat ik dat even niet wil. Het duurt niet lang, alsjeblieft'.

Met een zucht staat Niall op en loopt dan weg. 'waarover wil je ons spreken'. 'help me alsjeblieft, Ik weet niet meer wat te doen met Niall. De ene keer zegt hij dat ik bij hem uit de buurt moet blijven en dan ineens zegt hij dat hij me mist. Ik snap hem gewoon niet meer en wordt gek van mijn eigen gedachtes' leg ik uit.

'praat met Niall alsjeblieft. Waar jij gek wordt van jezelf worden wij gek van hem. Hij blijft maar doorpraten over hoe graag hij je terug wilt en dat hij veel spijt heeft over wat hij heeft gezegd, maar hij weet gewoon niet hoe hij het moet zeggen tegen je. Elk mens maakt fouten. Niall doet dat, jij doet dat, iedereen doet dat'. De rest van de jongens knikken instemmend op de speech die Harry me net heeft gegeven.

'zal hij niet boos op me zijn' vraag ik. 'dat is de vraag die Niall ook steeds weer aan ons vraagt, dus ik denk het niet. Als jij nou naar hem toe loopt houden wij de kleintjes bij. We blijven gewoon zitten en zijn met zijn 4e dus er kan niks gebeuren'.

Even moet ik goed nadenken over het aanbod van Liam. Er kan zoveel gebeuren. Maar ik kan nu wel normaal met Niall praten. Ik heb Louis en Harry al eens laten oppassen, waarom nu dan niet? Het is nu zelfs veiliger dan toen ze met zijn 2e waren. 'oke, ik ga naar Niall' geef ik uiteindelijk toe. 'eindelijk' zucht Zayn grinnikend.