This is my life ✔

:11:

p.o.v Julia

Thuis aangekomen ondervraagt oma ons gelijk. Na alles te hebben uitgelegd ga ik met Jake tegen me aan op de bank zitten. Justin ploft gelijk op mijn schoot neer.

'wil je vandaag nog iets doen Jake' vraag ik hem. 'naar het park' antwoord hij. 'is goed'. Oma pakt Kane, Kate en Ryan en maakt ze alle 3 klaar om naar buiten te gaan. 'zal ik de kinderwagen duwen' vraag ik aan oma. 'natuurlijk, dan doe ik de buggy'.

Justin komt bij mij bij de kinderwagen staan, en ook Jake loopt met mij mee. Zo lopen we naar het parkje toe, het stuk met de speeltuin natuurlijk. Ik leg een groot, zacht kleed neer en zet daar Kane op. Ook Jake gaat er gelijk bij zitten. De andere 3 lopen samen met oma naar de speeltuin toe.

'was er een reden dat je een aanval kreeg daarnet' vraag ik aan Jake. 'ik wil er niet over praten' antwoord hij. 'je weet dat het goed voor je is om erover te praten, dus was er een aanleiding voor de aanval'. 'ze stonden buiten, voor het raam. Ze maakte bewegingen dat ik eraan ging. Ik werd echt bang van ze en al de beelden kwamen weer terug'. 'weet je zeker dat het papa en mama waren' vraag ik hem. 'nee. Maar het was wel echt op mij gericht'. 'vergeet niet dat we je beschermen he Jake. Je gaat niet zomaar alleen over straat of wat dan ook. Er zal jou niet zomaar iets gebeuren'.

'Kane gaat er vandoor voor als je het wil weten' zegt Jake met een glimlach. ik kijk naar Kane zijn kleed en zie hem inderdaad verderop kruipen. Snel sta ik op, en pak hem dan weer op. 'waar dacht jij heen te gaan kleine'. Het enige wat hij doet is lachen.

Ik leg Kane tussen Jake zijn benen, die gelijk Kane stevig vast neemt. Zo ga ik er ook weer bij zitten en kijk dan naar de 3 kinderen die lachend aan het spelen zijn. Ze rennen achter elkaar aan, klimmen en glijden van de glijbaan. Geweldig om ze zo vrolijk te zien. Al snel wordt ik gebeld door Finn.

Finn, 'hee zussie, waar zijn jullie'

Julia, 'oo shit, ik ben de tijd vergeten. We zijn in het park voor wat rust. Maar we komen terug naar huis'

Finn, 'is goed, dan zie ik je zo. Btw Niall was wat bezorgd. Echt schattig hoeveel hij van je is gaan houden in zo'n korte tijd'

Julia, 'komt wel goed, morgen ga ik weer naar school toe. Dan komt alles goed'

'we moeten naar huis toe'. Geen reactie. Ik kijk naast me en zie Jake half slapen.'Jakie, wakker blijven'. Met een schok schrikt hij op. 'slaap je wel goed' vraag ik bezorgd aan hem. 'jaa hoor'. 'ik geloof er geen zak van. Waarom slaap je niet goed'. 'ik ben gewoon bang'.

'wat nou als we kunnen kijken dat je samen met Finn op de kamer kan slapen. Hij kan je angst misschien wat weg nemen, en als je dan iemand nodig hebt om te praten wat je niet tegen mij wil zeggen kan je het tegen hem zeggen' stel ik voor. 'hij wil dat nooit'. 'natuurlijk wel. Voor jou wil hij dat wel'. 'oke'.

Na dat we iedereen weer hebben verzameld gaan we naar huis toe. Kane, Kate en Ryan gaan alle 3 naar bed toe voor hun middagslaapje. Beneden aangekomen nemen we nog afscheid van oma en dan zijn we met zijn 4e over.

'Finn, we hebben een vraag voor jou'. Finn kijkt me afwachtend aan, en zo kijk ik weer afwachtend naar Jake. Ik kan niet alles voor hem regelen, hij moet het zelf ook wat doen. 'i-ik wou vragen of ik met je op een kamer mag slapen' vraagt Jake, kijken naar beneden en wat stotterend. 'natuurlijk Jake, voor jou altijd'. 'Jake kan gewoon niet zo goed slapen doordat hij bang is, vooral als hij alleen op zijn kamer is. Aangezien je een relatief grote kamer hebt en jij hem het beste kan helpen dacht ik aan jou' leg ik uit. 'natuurlijk, ik vind het wel gezellig'.

Natuurlijk kan ik hem ook wel helpen, maar voor hem is het misschien fijner als hij niet alles gelijk tegen mij hoeft te zeggen. Hij kan dingen tegen Finn zeggen. Is het noodzakelijk voor mij om te weten, zal Finn het aan me vertellen. Jake heeft vaker dingen aan Finn verteld, en hij vertrouwt Finn dan ook goed. Ik houd van Jake, maar dat zal al wel duidelijk zijn.

'mag ik mee koken' vraagt Jake na een tijdje. 'natuurlijk, graag zelfs'. Samen met Jake loop ik naar de keuken waar ik het eten klaar maak. Het is gezellig. Maar na een tijdje gaat het over op wat serieuzer.

'zitten wij in de weg voor later' vraagt Jake ineens. 'nee, natuurlijk niet. Als jullie in de weg hadden gezeten had ik jullie al lang ergens naartoe gebracht. Maar beter gezegd, jullie zijn mijn toekomst. Ik zou niet zonder jullie 6 kunnen. Iedereen heeft wel weer iets wat mijn leven beter maakt, echt iedereen'.

'waarom zou ik jou leven beter maken'. Ik vind het alleen al zielig dat hij dit vraagt, dat hij erover nadenkt. Als 9 jarig kind hoort dat niet. 'jawel, jij bent zo lief voor iedereen. Ik hoef me geen zorgen te maken dat jij iets zal doen wat niet mag. Jij zal later een lief vriendinnetje vinden en ik weet zeker dat ze dan nooit meer bij je weg wil omdat je zo lief bent'. Even lichten zijn ogen op, maar dan richt hij zich weer op zijn eten.

'dankje' zegt hij na een tijdje uit het niets. 'het is waar Jakie, maar daar kom je nog achter. Jij denkt misschien dat we niks om je geven, maar dan had Finn net niet ingestemd om je op zijn kamer te laten. Dan zou de tweeling niet elke dag om jou vragen, en alles met je delen. En dan had ik de moeite niet genomen om je weg te halen bij papa en mama. het klinkt bot, maar het is wel zo. Maar omdat we van je houden doen we die dingen wel'.

'mag ik vanavond bij jou slapen'. 'natuurlijk Jake, altijd'. Na dat we hebben gegeten en ik Kane, Ryan, Kate en Justin weer in bad heb gedaan zit ik samen met Jake en Finn beneden. 'morgen nog naar school, en dan in het weekend zullen we je spulletjes naar Finn verhuizen'.

'wat ga je doen met Niall' vraagt Finn uit het niets. Jake kijkt ons verbaast aan. 'Niall is een vriend van school. Hij is heel lief en bezorgd' leg ik uit aan Jake. 'ik ga gewoon doen net zoals normaal'. 'waarom vertel je hem niet gewoon over de kinderen? Hij houd van kinderen en van jou'. 'ik ga hem niet in gevaar brengen. Papa en mama zullen het makkelijkste doelwit pakken en op dit moment zou dat Niall zijn. Daarbij zal hij niet meer met me om willen gaan'.

'waarom zouden papa en mama een doelwit willen?'. 'omdat ze ons haten' antwoord ik simpel. 'dat klopt' zucht Finn met een grinnik. 'ik denk dat je hem kwijtraakt als je het hem niet verteld. Dan zal hij denken dat jij hem niet vertrouwt ofzo'. 'ik vertel hem het niet, ook niet over papa en mama. Ik hoef niet zielig over te komen. Misschien vertel ik wel over Jake omdat dat soms nog wel handig is, maar meer niet'.

Na die woorden loop ik lichtelijk geïrriteerd naar boven toe. Finn moet zich met zijn dingen bemoeien, en niet met mijn problemen. Hij bedoelt het goed, dat weet ik ook wel, maar ik wil het gewoon even niet. Ik snap dat hij gewoon wil dat ik eindelijk een goede vriend heb en het niet verpest, maar toch wil ik dingen zelf beslissen.