Her eyes...

•2•

Βερόνικας POV (Ξανά)
Η ώρα ειναι 21:00 το βράδυ ας παω να ετοιμαστώ για ύπνο και να σκεφτώ όλα αυτά που έγιναν σήμερα ξάπλωσα στο κρεβάτι όμως δεν μπορώ να κοιμηθώ σκέφτομαι τα σημερινά πέρασα πολύ ωραία δεν θέλω να ξεχάσω αυτή την βραδιά μου άρεσε πολύ που ο Αλέξης με καταδέχτηκε τόσο εύκολα και με θέλει για φίλη του αλλα εγω ; Εγω τον θέλω για φίλο μου ή έχω ερωτευτεί μαζί του; Αλλα όλο αυτό ειναι μια αφορμή για να ειμαι κοντά του έτσι δεν ειναι ; Τέλος πάντων θα μιλησω αύριο με την Δανάη για να δω τι θα του απαντήσω..προς το παρόν ας κοιμηθώ.
Αλέξης POV (Δεν το περιμένατε ε;)
Έχει ξημερώσει και δεν έχω κοιμηθεί καθόλου σκέφτομαι εκείνη όχι πως δεν την σκεφτόμουν κάθε βράδυ αλλα σήμερα πιο έντονα,το βλέμμα της τα πάντα ήταν τόσο όμορφη και ντροπαλή..Πέρασα πολύ ωραία μαζί της και θέλω πολύ να μου απαντήσει ναι στην πρόταση που της έκανα περιμένω πως και πως να την δω στο σχολείο...Τελικά δεν ειναι αυτό που δείχνει..Έξω από το σχολείο ειναι πολύ διαφορετική ούτε μια φορά δεν μου μίλησε για εκείνο το κτήριο ή για τα μαθήματα...Ελπίζω να πέρασε ωραία όπως εμένα θέλω να το ξανά επαναλάβουμε κάποια στιγμή..
Στο σχολείο..
«Καλημερα Αλέξη» Μόλις άκουσα την φωνή της φώτισε το πρόσωπο μου γύρισα και την είδα να χαμογελάει λατρεύω τα πανέμορφα λακακια της..
«Κα..Καλημερα Βερόνικα τι κανείς ;» Ρωτάω και εγω με ένα χαμόγελο
«Εμ..μια χαρά εσύ;»
«Χαίρομαι..Μια χαρά και εγω θέλεις να κάτσεις εδώ φώναξε αν θες και την φίλη σου και θα φωνάξω και εγω τον Βαγγέλη» λέω με μεγάλη χαρά
«Εμ..ναι θα την πάρω τηλέφωνο γιατί δεν ξέρω που βρίσκετε»
«Εντάξει έλα κάτσε εδώ»
«Εμ..Αλέξη να σε ρωτήσω κάτι ;»
«Ότι θέλεις»
«Εκείνες εκεί γιατί κοιτάνε έτσι» λέει και μου δείχνει με το βλέμμα της την Εμμα με την Ζωή να κοιτάνε την Βερόνικα εχθρικά
«Απλά σε ζηλεύουν»
«Εμένα για ποιο πράγμα;»
«Ξέρεις έχω πολύ καιρό να κάνω κάτι με κάποια κοπέλα περίπου 1 μήνα και αυτό γιατί να μπορεί να ακουστεί Φλωρικο αλλα ειμαι ερωτευμένος και δεν θέλω να πληγωσω την άλλη κοπέλα και ας μην το ξέρει»
«Καταλαβαίνω όποτε νομίζουν πως ειμαι η καινούργια σου κατάκτηση»
«Κάπως έτσι»
«Αλέξη κοιτά λιγο στην είσοδο» κοιτάω και βλέπω την φίλη της Βερόνικας νομίζω Δανάη την λενε με τον Βαγγέλη χέρι χέρι και να φιλιούνται ξέρω πως ο Βαγγέλης έχει φάει κόλλημα μαζί της καιρό αλλα τι ειναι αυτό ;
«Να σου πω την αλήθεια ο Βαγγέλης έχει φάει κόλλημα μαζί της αλλα δεν ξέρω τι γίνεται»
«Και η Δανάη το ίδιο λες να τα έφτιαξαν ;»
«Δεν ξέρω έτσι φαίνεται θα δούμε τωρα»
«Παιδιά θελουμε να σας πούμε κάτι» λέει ο Βαγγέλης μόλις έρχεται μαζί με την Δανάη εγω τον κοιτάω σε φάση την τυληξες ρε μπαγάσα και η Βερόνικα κοιτάει την Δανάη σε φάση έχεις πολλα να μου πεις..
«Πες το» λέω ταυτόχρονα με την Βερόνικα και γελάμε λιγάκι...Αχ το χαμογελο της με έχει τρελάνει
«Εγω με την Δανάη είμαστε μαζί»
«Προφανές» λέμε πάλι μαζί και κοιταζόμαστε στα μάτια λατρεύω τα μάτια της παρόλο που έχουν ένα καφετί χρώμα για εμένα δεν ειναι συνηθισμένα ειναι διαφορετικά από όλα τα αλλα...
Ντρινν Ντρινν
«Βερόνικα θέλω μια χάρη» Ακούω να λέει η Δανάη
«Άστο κατάλαβα...Αλέξη έλα λιγο»
«Παρακαλώ»
«Θα κάτσουμε μαζί»
«Κάτι κατάλαβα αλλα εμένα δεν με χαλάει εσένα ;»
«Ούτε και εμένα»

Μετά από 7 βασανιστικές ώρες...
Βερόνικας POV
Βγαίνω από την τάξη τελευταία και παω να αφήσω τα βιβλία τα παιδιά θα με περίμεναν έξω εκεί που κλείνω το ντουλαπάκι μου και γυρνάω μια δυνατή σφαλιάρα προσγειώνεται στο μάγουλο μου και πέφτω κάτω η σφαλιάρα ήταν από την Εμμα και δίπλα η Ζωή να την ενθαρρύνει έτσι όπως ειμαι πεσμένη κάτω πάει η μια από τα δεξιά και η άλλη από τα αριστερά και με κλωτσάνε στα πλευρά η Ζωή πάει πιο πέρα και η Εμμα έρχεται πάνω από το προσωπο μου και μου δίνει μια μπουνιά όχι πολύ δυνατή αλλα αρκετή για να ματώσει η μύτη μου μου είπε να μην ξανά πλησιάσω τον Αλέξη αλλιώς θα έχω κακά ξεμπερδέματα και πως αυτό ήταν η αρχή πλέον τα κοριτσια έχουν φύγει αλλα εγω δεν μπορώ να κουνηθώ πονάω πολύ δεν μπορώ καν να σηκωθώ περνάει αρκετή ώρα όμως μάταια πονάω πολύ και η αιμορραγία στην μύτη δεν λέει να σταματήσει ξαφνικά ακούω βήματα και την φωνή του Αλέξη να φωνάζει το όνομα μου εγω όμως δεν μπορώ να φωνάξω ή να μιλησω αλλα μόνο να βγάζω λυγμούς από το κλαμα νιώθω τα βήματα και την φωνή του πιο κοντά μου πονάω πολύ έχουν τελικά πολύ δύναμη και δεν τους το είχα τα μάγουλα μου ειναι γεμάτα δάκρυα,η μύτη και τα χείλη μου ειναι γεμάτα αιμα η μύτη μου δεν σταματάει να τρέχει αιμα ξαφνικά ακούω την φωνή του Αλέξη έτοιμη να λυγίσει να λέει
«Βερόνικα τι έπαθες;»
«Καλά ειμαι» προσπαθώ να πω όμως δύσκολα
Τον νιώθω να με περνει στα δυο του χέρια αγκαλιά σαν στυλ νύφης πως να το πω εγω έχω ακουμπήσει το κεφάλι μου στο στέρνο του και κλαίω με βλέπει και με ρωτάει
«Πονάς κάπου;»
«Τα..τα..πλευρά μου και το προσωπο μου»
«Σσς..ηρέμησε θα σε παω στο νοσοκομείο και μετά βλέπουμε»
«Φοβάμαι και πονάω»
«Ειμαι εγω εδώ μην φοβάσαι δεν θα πάθεις τίποτα»
Μου λέει κι εγω χαμογελάω όσο μπορώ και κάθομαι στην αγκαλιά του μέχρι να φτάσουμε νιώθω πολύ ασφαλής δίπλα του δεν φοβάμαι τίποτα...Η αιμορραγία δεν έχει σταματήσει και φοβάμαι πολύ αλλα ειναι εδώ ο Αλέξης και προσπαθώ να ηρεμισω κοιτάω την μπλούζα του και την έχω γεμίσει με αιμα σηκώνω το κεφάλι και του λέω
«Λερώθηκε η μπλούζα σου συγγνώμη»
Με κοιτάει παράξενα και μου λέει
«Σοβαρά τωρα ποιος νοιάζεται για την μπλούζα εσύ να εισαι καλά και σε παρακαλώ ηρέμησε σε 5 λεπτά φτάνουμε» εγω δεν λέω τίποτα απλά ξανά ξαπλώνω στο στέρνο του...Έχουμε φτάσει στο νοσοκομείο κάναμε τις εξετάσεις και τωρα μου έχουν βάλει όρο όταν τελειωσει μπορούμε να φύγουμε...Εκεί που ειμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι του νοσοκομείου μπαίνει μέσα ο Αλέξης έρχεται κάθεται δίπλα μου και μου πιάνει το χέρι τον κοιτάω στα μάτια και τον ρωτάω..
«Ενημέρωσε κάποιος την μαμά μου ; Θα έχει ανυσηχησει»
«Ειναι όλα εντάξει την ενημέρωσα» εγω τον κοιτάω και χαμογελάω
«Αλέξη κοιτά» λέω και του δείχνω την μπλούζα
«Βερόνικα σταματά αυτό το πράγμα δεν ειναι κάτι θα πληθεί ηρέμησε»
«Πφφ..καλά»
«Θέλω να σε ρωτήσω κάτι..»
«Πες μου..»
——————————————————————