Her eyes...

•6•

«Να κοιτά εκεί πέρα..»λέω και δείχνω με το βλέμμα μου πίσω του...γυρνάει το κεφάλι και βλέπει την Έμμα και την Ζωή να μας κοιτάνε εχθρικά ώπα λάθος διόρθωση να με κοιτάνε...παναγια μου έρχονται προς τα εδώ...μέχρι να καταλάβω τι γίνεται μια σφαλιάρα προσγειώθηκε στο μάγουλο μου και εγω έπεσα κάτω αλλα πριν πέσω κάτω χτύπησα κάπου το κεφάλι μου...μετά από εκεί όλα μαυρα...
Ξύπνησα μετά από αρκετή ώρα υποθέτω και ήμουν σε ένα λευκό δωμάτιο κοίταξα γύρω μου και είδα το χέρι του Αλέξη δίπλα μου εκείνος κοιμόταν φαίνεται μου κρατούσε το χέρι αλλα καθώς αποκοιμήθηκε έμεινε το χέρι του εκεί εγω τον κοίταξα χαμογέλασα και του κράτησα το χέρι....

ο Αλέξης ένιωσε το άγγιγμα μου και άνοιξε τα μάτια του και μου χαμογέλασε...μετά από μερικά λεπτά σαν να συνήλθε και άρχισε να φωνάζει
«Επιτέλους ξύπνησες...παω να φωνάξω τους γιατρούς»λέει και βγαίνει γρήγορα έξω και μετά από μερικά δευτερόλεπτα γυρνάει με έναν γιατρό και με μια νοσοκόμα..
«Καλησπέρα» λέει ο γιατρός
«Εμ..καλησπέρα τι ώρα ειναι ;»
«Ειναι 04:00 τα ξημερώματα» απαντάει ο γιατρός
«Τι έχει γίνει ;»
«Θέλω να μας πεις μέχρι που θυμάσαι και μετά θα τα πούμε όλα»
«Εμ..θύμαμαι πως είχαμε βγει έξω και εγω έλεγα στον Αλέξη να φύγουμε γιατί είδαμε την Έμμα και την Ζωή και μέχρι να το καταλαβει ο Αλέξης προσγειώθηκε μια σφαλιάρα στο μάγουλο μου και έχασα την ισορροπία μου αλλα πριν πέσω κάτω χτύπησα κάπου το κεφάλι μου μετά από εκεί όλα μαυρα..»
«Μέχρι εδώ ειναι όλα σωστά το θέμα ειναι πως χτυπησες το κεφάλι σου σε μια γωνία ένας τραπεζιού δέχτηκες μια μικρη αιμορραγία αλλα την σταματήσαμε εγκαίρως και τωρα θέλω να μου πεις αν θυμάσαι αναμνήσεις και ονόματα»
«Θύμαμαι τα πάντα από όταν ήμουν μωρό μέχρι την στιγμή που μαύρισαν όλα»
«Μπορείς να μου πεις μια ανάμνηση με τον Αλέξη για να μας την επιβεβαιώσει;»
«Ναι φυσικά η καλύτερη ανάμνηση ειναι όταν βγήκαμε πρώτη φορά και κατεβήκαμε περπατήσαμε σε ένα δάσος και στο τέλος υπήρχε μια καταγάλανη παραλία,καθήσαμε κάτω στην άμμο και κοιτούσαμε το ηλιοβασίλεμα,εγω έγειρα το κεφάλι μου στον ώμο του και μετά του ζήτησα συγγνώμη εκείνος μου είπε να παω στην αγκαλιά του και μετά άρχισα να κρυώνω και φυγαμε ήταν εκείνη η φορά που μου είχε πει να γίνουμε φίλοι ή τουλάχιστον να μιλάμε»
Λέω και μόλις τελειώνω ένα δάκρυ κυλάει και χαμογελάω ο Αλέξης με περνει αγκαλιά και λέει
«Ειναι αλήθεια θυμάται»
«Πολύ ωραία θα παραμείνεις εδώ τις επόμενες 2 μέρες για να κάνουμε μερικές εξετάσεις ακόμα»
«Εντάξει»
«Σε αφήνουμε να ξεκουραστείς»
«Ευχαριστώ πολύ» λέω και βγαίνουν όλοι εκτός τον Αλέξη που με έχει ακόμα αγκαλιά
«Αλέξη..»
«Πες μου»
«Φοβάμαι φοβάμαι πολύ» λέω με βουρκωμένα μάτια
«Τι φοβάσαι μάτια μου;» Λέει και με σφίγγει περισσότερο στην αγκαλιά του
«Φοβάμαι τι άλλο θα μου κάνουν και τις 2 φορές με έστειλαν στο νοσοκομείο»λέω και πλέον τα μάγουλα μου έχουν γεμίσει δάκρυα
«Κοίταξε με» μου λέει και διστάζω
«Κοίταξε με είπα» λέει ακόμα μια φορά και εγω σηκώνω το κεφάλι μου σκουπίζει τα δάκρυα και μου λέει
«Θα κάνουμε τα πάντα για να μην σε ξανά κάνουν έτσι θα τους κάνουμε μήνυση θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας» λέει και με κοιτάει στα μάτια
«Όλα αυτά χρειάζονται χρόνο,χρήματα και υπομονή και όπως ξέρεις εγω στο σχολείο ειμαι με υποτροφία που σημαίνει οι γονείς μου δεν έχουν αρκετα χρήματα και καθόλου χρόνο ειναι όλη μέρα στις δουλειές τους»λέω και κατεβάζω το κεφάλι
«Κοίταξε με» λέει και μου πιάνει το κεφάλι και μου λέει
«Και εγω τι κάνω εδώ ;;»
«Όχι Αλέξη δεν γίνεται δεν ειναι σωστο»
«Έτσι θα γίνει και θα μιλήσουν οι γονείς μου με τους δικού σου γονείς»
«Όχι»
«Ναι είπα και τελειώνει εδώ το θέμα»
Καθήσαμε αγκαλιά μέχρι το βράδυ...Ξαφνικά ο Αλέξης μου λέει
«Θα παω για να πάρω καφέ θέλεις τίποτα ;»
«Αλέξη πήγαινε σπίτι σου να ξεκουραστείς»
«Εισαι τρελη ;»
«Γιατί να ειμαι τρελη ;»
«Εγω δεν φεύγω από εδώ χωρίς εσένα»
«Αλέξη αρκετα έκατσες θα σε ψάχνουν οι δικοι σου»
«Οι γονείς μου ήρθαν εδώ πριν 3 μέρες και είδαν την κατάσταση και ξέρουν»
«Ώπα κάτσε τι εννοείς πριν 3 μέρες ποσό καιρό κοιμόμουν ;;»
«Έπεσες σε κώμα και έκανες να ξυπνήσεις 1 βδομάδα»
«Και εμένα γιατί κανείς δεν μου είπε τίποτα;; Οι γονείς μου πρέπει να τους ενημερώσω»
«Ήρθαν χθες το βράδυ και μετά έφυγαν ήταν κάθε βράδυ όλοι ήταν εδώ οι γονείς σου,οι γονείς μου,η Δανάη και ο Βαγγέλης»
«Ποσό του μήνα έχουμε ;»
«17 Μαΐου»
«Ποτέ δίνουμε ;»
«Στις 29 Μαΐου»
«Ρε Αλέξη και πως θα διαβάσουμε λείπουμε 2-3 βδομαδες και δεν έχουμε τίποτα από σημειώσεις»
«Θα πας σπίτι σου και θα τις δεις όλες και θα διαβάσουμε μαζί»
«Πως ;»
«Εμείς δεν πήγαμε αλλα πήγαινε η Δανάη και ο Βαγγέλης»
«Κράτησε ο Βαγγέλης σημειώσεις ;»
«Θες να πεις κάτι για τον κολλητό μου ;»
«Εγω; Τίποτα από που κι ως που ;;» Λέω και γελάω λιγο
«Ναι κράτησε και μου είπε πως τον ρωτούσαν και όλοι οι καθηγητές αν έπαθε κάτι»
«Δεν μπορώ άλλο τελικά αυτή η Δανάη Καλο του κανει»
«Τι λες ρε και εγω με ποιον δεν θα γραφω στο μάθημα ;»
«Θα γράφεις με εμένα» λέω και χαμογελάω
«Δεν εννοούσα αυ...» πάει να πει αλλα εγω τον φιλάω
«Τι ήταν αυτό τωρα ;»
«Μιλάς πολύ αυτό ήταν» λέω με bitch face
«Άντε από εδώ»
«Αλέξη..»
«Πες μου»
——————————————————————