«Θέλω να σε ρωτήσω κάτι..»
«Πες μου..»
«Θέλω να μου πεις ποιος σε έκανε έτσι και εγω θα τον κανονίσω»
«Κα..Κανείς..»
«Βερόνικα νοιάζομαι πολύ για εσένα θέλω να μου πεις ποιος μόνο όνομα..»
«Δεν..Δεν θέλω να σου πω δεν θέλω να τις κανείς κακό..»
«Τις;...Ήταν η Έμμα και η Ζωή έτσι ;;»
«Ο..όχι..»
«Βερόνικα μην με νευριάζεις πες μου και θα τις κανονίσω»
«Α..Αυτές ήταν...»
«Έπρεπε να το είχα καταλάβει....Γιατί;»
«Δε..Δεν..»
«Πες μου..» με διακόπτει
«Μου είπαν να μην σε ξανά πλησιάσω αλλιώς θα έχω κακά ξεμπερδέματα και πως αυτό ήταν η αρχή»
«Μάλιστα θα τις κανονίσω αύριο αυτές τωρα έχεις προτεραιότητα εσύ..Πως νιώθεις;»
«Μην τις πειράξεις σε παρακαλώ...καλά νομίζω δεν ξέρω»
«Ξέρω εγώ τι θα τις κάνω...τι εννοείς δεν ξέρεις;»
«Τι να σου πω αφού δεν καταλαβαινεις...πονανε ακόμα τα πλευρά μου..»
«Έτσι μπράβο...περιμένουμε τις εξετάσεις σε λίγα λεπτά θα έρθει ο γιατρός ηρέμησε..»
«Εντάξει..» λέω και αφήνω το κεφάλι μου απαλά πάνω στο κρεβάτι του νοσοκομείου
«Βερόνικα..»
«Πες μου»
«Άστο καλύτερα»
«Σίγουρα;»
«Δεν ειμαι σίγουρος ακόμα σε λιγο καιρό θα σου πω σίγουρα»
«Όπως θέλεις δεν σε πιέζω»
«Ευχαριστώ»
Τοκ τοκ
Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα ο γιατρός με ένα φάκελο
«Δεσποινίς Βερόνικα..»
«Παρακαλώ..» λέω και νιώθω το χέρι του Αλέξη να με σφίγγει σαν να με χάσει..
«Ειναι όλα εντάξει απλά τα πλευρά σας είχαν μια εσωτερική αιμορραγία τωρα δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα απλά χρειάζεστε 1 βδομάδα ξεκούραση που σημαίνει όχι σχολείο αλλα όλη μέρα στο κρεβάτι ξαπλωμένη»
«Κατάλαβα ευχαριστούμε πολύ..»λέω και ένα δάκρυ κυλάει
«Ποτέ μπορούμε να φύγουμε» ρωτάει ο Αλέξης
«Θα φωνάξω μια νοσοκόμα να αποσυνδέσει το όρο και θα μπορέσετε να φύγετε»
«Μάλιστα» απαντά ο Αλέξης
Ο γιατρός φεύγει και μένουμε πάλι μόνοι μας εκείνος να μου σφίγγει το χέρι και εγω να κλαίω με τα χάλια μου
«Ηρέμησε σε παρακαλώ» λέει και μου σκουπίζει τα δάκρυα από τα μάγουλα μου με τον αντίχειρα του εγώ του χαμογελάω και φαίνεται πως του αρέσει πάντα έτσι φαινόταν να του άρεσε το χαμογελο μου
Μπαίνει η νοσοκόμα βγάζει τον όρο και μας λέει πως μπορούμε να φύγουμε με μεγάλη προσοχή
«Αλέξη..»
«Πες μου»
«Μπορείς..μπορείς να μου κρατάς το χέρι;»
«Ναι αλλα γιατί;»
«Γιατί νιώθω ασφάλεια»
«Εντάξει τότε»λέει και με πιάνει από το χέρι και μου το σφίγγει ελαφρά
«Ευχαριστώ για όλα»
«Τίποτα αφού είπαμε νοιάζομαι για εσένα»
«Να σε ρωτήσω κάτι ;»
«Φυσικά»
«Μπορώ να έρθω στο δικό σου σπίτι μόνο για σήμερα η μητέρα μου έχει πάει στην δουλειά και θα γυρίσει αύριο και ο πατέρας μου λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι και φοβάμαι να μείνω μόνη μου»
«Ευχαρίστως κανένα πρόβλημα αλλα αν θες μπορώ να έρθω στο δικό σου σπίτι για να μην μετακίνησε αύριο»
«Όπως θέλεις»
«Ωραία..μπορούμε να καθίσουμε κάπου»
«Πονάς ;»
«Ναι πολύ»
«Έλα εδώ» λέει και σκύβει για να με πάρει πάλι στην αγκαλιά του όπως και όταν με βρήκε χτυπημένη..
«Δεν..Δεν..»
«Έλα σου είπα» λέει διακόπτοντας με
«Εντάξει τωρα;»τον ρωτάω αφού με 'κουβαλάει'
«Πολύ ωραία»
«Ρε Αλέξη ειμαι βαριά»
«Τι λες κοπέλα μου σαν πούπουλο εισαι»
«Ναι καλά αστα αυτά και κοιτά εκεί..»λέω και του δείχνω την Έμμα και την Ζωή να μας κοιτάνε επίμονα
«Λοιπόν βρήκα τι θα κάνουμε αλλα σε παρακαλώ μην αντιδράσεις εντάξει ;»
«Αν ειναι για το Καλο της σωματικής μου ακεραιότητας τότε εντάξει»λέω και με πιάνει και με φιλάει παθιασμένα,ένιωσα σαν να το θέλω και εγω αλλα και αυτός σαν να το χρειαζόμασταν,ένιωσα ένα ηλεκτρισμό τωρα ειμαι σίγουρη πως ειμαι ερωτευμένη μαζί του..Διακόπτει το φιλί και με κοιτάει στα μάτια και μου λέει
«Κοιτά τες..» τις κοιτάω και βράζουν στο ζουμί τους
«Πάμε από εκεί να τις χαιρετησεις να δεις κακιά» πάμε και περνάμε από δίπλα τους καθώς ο Αλέξης με έχει ακόμα στην αγκαλιά του και λέμε ταυτόχρονα
«Γεια σας κοριτσια» και φεύγουμε γελώντας
Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι δεν μιλήσαμε γιατί εγω αποκοιμήθηκα όταν φτασαμε άνοιξα τα μάτια αλλα τον άκουσα να λέει
«Κοιμήσου» και έτσι τα ξανά έκλεισα τον ένιωθα δίπλα μου δεν είχε φύγει καθόλου όλο το βράδυ ήταν εκεί και μου χάιδευε τα μαλλιά το καταλάβαινα αλλα δεν ήθελα να χαλάσω αυτή την ηρεμία...
Το επόμενο πρωί
Ξύπνησα και τον είδα δίπλα να ειναι ξύπνιος και να μου χαϊδεύει τα μαλλιά όπως και το βράδυ κοίταξα την ώρα και είδα πως ήταν 09:00 πήγα να σηκωθώ αλλα με εμποδίσε ο πόνος,ο Αλέξης με κοιτούσε σε φάση χαζό εισαι κοπέλα μου και μου είπε
«Τι κανείς εκεί ;»
«Έχουμε σχολείο και έχουμε αργήσει»
«Πας καλά ;»
«Τι;»
«Δεν άκουσες τι είπε ο γιατρός ;»
«Άκουσα αλλα..»
«Δεν έχει αλλα θα κάτσεις εδώ και εγω θα ειναι δίπλα σου αυτές τις μέρες κάθε λεπτό που θα με χρειαστείς»
«Τι να σου πω δεν καταλαβαινεις...και οι απουσίες σου ;»
«Το ξέρω πως δεν καταλαβαίνω...μπορεί να ειμαι το κακό αγόρι αλλα δεν έχω λείψει ποτέ θα ειναι οι πρώτες μου απουσίες..»
«Και θα κανείς απουσίες για εμένα ;»
«Γιατί δεν τις αξίζεις;»
«Γιατί τι σου ειμαι και τις αξίζω;»
«Εισαι..»
«Ειμαι;»
«Να εισαι..»
«Θα μου πεις ;»
«Ναι»
«Πες μου τότε..»
«Να..εισαι...»
——————————————————————
आप पढ़ रहे हैं
Her eyes...
किशोर उपन्यासΕκείνος...Το δημοφιλή,το badboy και player του σχολείου...Το αγόρι το οποίο θα ήθελε οποία δήποτε κοπέλα δίπλα της... Εκείνη...Το σεμνό,ευγενικό και σωστο κοριτσι του σχολείου...Κουκλάρα μεν αλλα φυτό δε...Περνάει απαρατήρητη και η μόνη συντροφιά τη...
