*ეს თავი მთლიანად დაეთმობა ბიჭებს...იქნება დროში ნახტომები*
Suga's p.o.v
*ორი წლის წინ*
სახლის კარებს ვაღებ და შიგნით შევდივარ იქ კი ჩემთვის უძვირფასესი ადამიანები მხვდებიან...მათთან ერთად იმდენი რამ გადავიტანე...უბრალოდ შეუძლებელია მათ გარეშე ჩემი ცხოვრება არ ვიცი რატომ დამიბარეს...მითხრეს რაც შეიძლება მალე მოდიო
-სახლში ვარ (მე) ვყვირი და მათ ყურადღებას ვიქცევ...რატომ აქვთ ასეთი გამომეტყველება? და რატომ მიგრძნობს გული ცუდს? ყველა ფეხზე დგება
-რახდება? ასეთი საახები რატომ გაქვთ (მე) გაკვირვებული ვუყურებ ტაე სევდიანად მიღიმის და სავარძლისკენ მიბიძგებს ვჯდები და ყველას სათიოთაოდ ვავლებ თვალს...რა ჯანდაბა ხდება აქ?
-მოკლედ რაღაც მნიშვნელოვანი უნდა გითხრათ შუგა (ნამჯუნი) თავს ვუქნევ იმის ნიშნად რომ მას ვუსმენ თვალებს ხუჭავს შემდეგ კი ნაზად ახელს
-ჩვენ...ჯანდაბა ძალიან მიჭირს ამის თქმა! არ ვიცი ამას როგორ გადა...(ნამჯუნი)
-ნუ წელავ ნამჯუნ უბრალოდ მითხარი რა ხდება (მე) ჰაერს ღრმად ისუნთქავს და საუბარს აგრძელებს
-მოკლედ ჩვენ ერთმანეთს უნდა ჩამოვშორდეთ...ანუ იმას ვგულისხმობ რომ ჯგუფი უნდა დაიშალოს (ნამჯუნი) თვალები ყველას აუცრემლიანდა მე კი უბრალოდ სიცილი ავტეხე ყველა გაკვირვებული მიყურებდა
-კარგით რა ბიჭებო! ასე ნუ მეხუმრებით! ჰომ იცით არა ასეთ ხუმრობებზე რა დამოკიდებულებაც მაქვს? მოვრჩით ახლა კი ბარში წავიდეთ (მე) ფეხზე ვდგები და კარისკენ მივდივარ თან სიცილის ვაგრძელებ! რის გამო ვნერვიულობდი...მათ ხუმრობები! ხანდახან სასაცილოც კი არ არის მაგრამ ეს? ეს უბრალოდ ცუდი ხუმრობაა როგორ შეიძლება ამაზე ხუმრობა?
-ჯანდაბა შუგა! ჩვენ არ ვხუმრობთ! ჯგუფი იშლება გინდა თუ არა ეს (ჯიმინი) ყვირის მე კი ერთ ადგილას ვშეშდები და ღიმილი რომელიც სახეზე მქონდა აკრული მალევე შემახმა
