Της καρδιάς οι γραμμές (✔)

❤ Ενα κομμάτι του εαυτού μου ❤

Πόσες φορές άραγε έχω πει πως κουράστηκα?
Είναι στιγμές που σκέφτηκα να προχωρήσω, να σταματήσω να πονάω, να λεω "είμαι καλά" και να μην το εννοώ...
Πραγματικά το σκέφτηκα και το προσπάθησα μα, όπως φαίνεται δεν έχω την δύναμη να τα καταφέρω...

Η ζωή προχωρούσε, μαζί της προχωρούσαν κι όλοι που ήταν γύρω μου...
Εκαναν καινούργιες φιλίες, σχέσεις...
Κι εγώ παρέμεινα τα ίδια...
Εμεινα να τους κοιτάω...

Θέλησα πολλές φορές να κάνω μια νέα αρχή, όμως κι εκεί απέτυχα...
Πάλευα να πάω παρακάτω, χωρίς όμως να έχω λύσει, όλα εκείνα που με βασάνιζαν και συνεχίζουν να με βασανίζουν...

Δεν ήθελα κανέναν δίπλα μου...
Οχι, δεν έφταιγαν εκείνοι.Εγω.
Εγω, έφταιγα, δεν μ'άρεσε να τους βλέπω χάλια εξαιτίας μου, κι έτσι απομακρύνθηκα...
Λάθος μου, μα το έκανα...

Φαίνεται, ακόμα συνεχίζω να κάνω λάθη...
Δοκίμασα να μπω σε μια σχέση, να διώξω το κενό που ένιωθα μέσα μου, μα κατάλαβα πως δεν το έδιωξα, αντιθέτως πρόσθεσα κι άλλο ένα πρόβλημα στο κεφάλι μου...

Εκανα σχέσεις, μα δεν ήμουν εκατό τοις εκατό ο εαυτός μου...
Σε καμία μου σχέση...
Εφταιγε που φοβόμουν...
Φοβόμουν να εκφραστώ...
Να νιώσω ελεύθερη και να κάνω όνειρα...
Και το πληρώνω ακόμα αυτό...

Συνήθισα...
Συνήθισα να ζω στην μοναξιά μου...
Να τα κρατάω όλα μου μέσα, για να μην πληγώσω κανέναν...
Δεν έπρεπε, μα το έκανα...

Ενιωθα να χάνομαι...
Να μην ξέρω τι να κάνω...
Να μην θέλω κανέναν να δω...

Εδιωξαν πολλούς από δίπλα μου...
Ηταν λογικό, κάποια στιγμή να κουράστηκαν να περιμένουν πότε θα γυρίσω ή θα γίνω καλά...
Δεν του αδικώ, καλά έκαναν...

Δεν είχα σε ποιον να μιλήσω...
Ηταν δική μου επιλογή αυτό...
Κι έτσι άρχισα να γράφω...
Να γράφω όλο και πιο συχνά...

Το 'ξερα, όσα έγραφα δεν ήταν ποτέ τόσο χαρούμενα...
Αντιθέτως μέσα τους έκρυβαν μια μελαγχολία, έναν πόνο...
Τον δικό μου πόνο...
Μα συνέχιζα να γράφω...

Είχα κάνει το χαρτί φίλο μου...
Πάνω του έγραφα τις σκέψεις μου, τα παράπονα μου, ό,τι εκείνη την στιγμή ένιωθα...
Οχι, δεν βοηθούσε πάντα να νιώσω μια ανακούφιση, αλλά είχα βρει κάπου να τα λέω...

Ισως θα έπρεπε να μην είχα κλειστεί στον ευατό μου...
Να μην έλεγα ψέματα, πως είμαι καλά...
Ισως να έπρεπε να ειχα ζητήσει βοήθεια...
Μα δεν το έκανα...

Κι έτσι, τώρα ζω με τις συνέπειες των πράξεων μου...
Δεν μπόρεσα να ξεπεράσω τους φόβους μου, τις στεναχώριες μου...
Ακόμα είναι εδώ και με βασανίζουν...

Μπορεί όλα που βλέπεις πως γράφω να σε κουράζουν...
Να αναρωτιέσαι γιατί να τα γράφω...
Γιατί τα περισσότερα δεν είναι χαρούμενα...
Φταίει, που βλέπουμε τον κόσμο με άλλο μάτι, που περάσαμε άλλες καταστάσεις...

Μην κάτσεις να κρίνεις, προσπάθησε απλά να δεις αν κάτι σε άγγιξε έστω και τόσο δα...
Αν όχι, χαίρομαι που δεν τα έζησες...
Που δεν πόνεσες τόσο πολύ...
#Α.Σ.