Της καρδιάς οι γραμμές (✔)

❤ Μια προσπάθεια για τραγούδι ❤

Απαγόρεψα στην καρδιά μου να σε θυμηθεί, να θυμηθεί όσα περάσαμε μαζί, μα αυτή δεν μ' άκουσε.

Προσπάθησα να σε ξεχάσω, να σβήσω τον πόνο που προκάλεσες, πάντα όμως καταλήγω να μην μπορώ.

Χιλιάδες σκέψεις έχω στο μυαλό κι άλλες τόσες με βασανίζουν κάθε λεπτό.

Τα όνειρα μου μεταμορφώνονται, κάθε βράδυ σε εφιάλτες, κι όσο παλεύω να ξεφύγω, κάθε φορά λουσμένη στον ιδρώτα θα ξυπνήσω.

Ισως να φταίει που δεν κατάφερα ποτέ να σου πω πόσο σ'αγαπώ, δεν το διάλεξα εγώ, εσύ μας έφερες έως εδώ.

Εγώ να πονώ κι εσύ να βρίσκεσαι σε μια άλλη αγκαλιά.

Τα δάκρυα μου, με κόπο συγκρατώ, δεν θέλω να δείξω πως νιώθω ένα κενό.

Η μέρα με βρίσκει να περπατώ σ' έναν κόσμο μουντό, χωρίς κανέναν σκοπό.

Κι όταν το βράδυ ξανάρθει, στο σκοτάδι και πάλι θα χαθώ.

Γράφω πολλά, μα όσα μέσα μου κρατώ δεν θα μπορέσω, ποτέ να τα εκφράσω.

Και αν ψάχνεις που έχω κρυφτεί, με ένα χαρτί και με ένα μολύβι θα με βρεις, σ' ένα λευκό χαρτί θα αποτυπώνω τις στιγμές που έζησα, έναν έρωτα που έχασα..

Μην ρωτήσεις πως τα καταφέρνω, πως έφτασα ως εδώ.

Δεν θα έχω τίποτα να σου πω.

Δικαιολογίες θα ψάχνω να βρω, για να μην καρφωθώ.

Κι αν τώρα έφτασα στο σημείο ακόμα να ζω, οφείλεται που πάνω στις σελίδες ξεσπώ.

Σελίδες με τόσες λέξεις πάνω, μα και με μουτζούρες γεμάτο.

Κάπου στην άκρη του θα δεις να είναι ποτισμένο από των ματιών μου τα δάκρυα.

Είναι εκείνες οι στιγμές που άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο, με το κεφάλι θολό, να ψιθυρίζω πως ακόμα σ'αγαπώ.

Κι αν κάποια στιγμή τα παράτησα είναι, γιατί στις σκέψεις μου χάθηκα...

Αλλή μια μέρα περνά, μια μέρα αδιάφορη,
σ' ένα μονοπάτι χωρίς αδιέξοδο κλείνομαι, ν' ακούσω την φωνή σου αρνούμαι και ζητώ μόνη μου να βρεθώ.

Την μυρωδιά σου, φέρνω στον νου μου, μονάχα εκείνη με ηρεμεί, μα κι αυτή σιγά σιγά μ' αφήνει.

Μια πίκρα έχω στο στόμα μου, την πίκρα της προδοσίας σου.

Απέφευγα να γράψω για σένα, μα οι λέξεις μια μια ξεπηδούν και φωνάζουν το όνομα σου.

Στους στίχους πάνω άφηνα ένα κομμάτι από σένα, να σου θυμίζει πως κάποτε σ'αγάπησα.

Κάνω ένα βήμα μπροστά, μα η μορφή σου με σταμάτα.

Και φοβάμαι.

Φοβάμαι, μην πάψω να γράφω.
Φοβάμαι, μήπως η μαγεία χαθεί.
Φοβάμαι μην καταντήσω, να γίνομαι κουραστική.

Τρέμω για εκείνη την ημέρα που θα ξημερώσει κι όλα αυτά θα ανήκουν στο παρελθόν.

Σ' ένα παρελθόν που θα μοιάζει με ένα  όνειρο μισό, χωρίς να έχει ποτέ τελιώσει.
#Α.Σ.