Της καρδιάς οι γραμμές (✔)

❤ Σ' ένα μπαλκόνι ❤

Ζούσε μόνος του, σ' ένα απομακρυσμένο σπίτι, από τα άλλα σπίτια.
Του άρεσε η ησυχία, η μοναξιά...
Τα βραδιά, οι σκέψεις του, δεν τον άφηναν να κοιμηθεί...
Προσπαθούσε, να βρει τρόπο να ηρεμήσει...
Στο γραφείο του, είχε ακουμπισμένο ένα μολύβι και ένα χαρτί...
Σε κείνο ξεσπούσε.
Αλλοτε, έγραφε όσα σκεφτοταν, όσα ένιωθε κι άλλοτε γέμιζε το χαρτί με δάκρυα και μουτζούρες...
Το πλησίασε, διάβασε όσα έγραψε εχθές...
Ενιωθε τον πόνο στο στήθος του, τόσο δυνατό, που νόμιζε πως πνίγεται.
Επρεπε, επειγόντως να κάνει κάτι.
Επρεπε να πάρει αέρα.
Κατευθύνθηκε στο μπαλκόνι του.
Εβαλε τα χέρια του στα κάγκελα, για να κρατηθεί.
Εκλεισε τα μάτια του και καθώς πήρε μια βαθειά ανάσα, μύρισε ένα γυναικείο άρωμα...
Ενιωθε αμέσως να ηρεμεί.
Του φάνηκε, τόσο οικεία αυτή η μυρωδιά...
Ανοιξε τα μάτια του και έψαξε τριγύρω του, να δει από που προέρχεται...
Στο διπλανό δωμάτιο είδε μια γυναικεία φιγούρα...
Είχε στηρίξει το σώμα της πάνω στα κάγκελα...
Τους χώριζε ενα τζάμι...

Το φως του φεγγαριού δεν τον άφησε να δει καθαρά τα χαρακτηριστικά της.
Τα μάτια του, κολλημένα πάνω της, να παρακολουθεί τις κινήσεις της.
Ηθελε τόσο πολυ, να μάθει τι σκέφτεται...
Μέσα στην σιωπή, την άκουσε να ψιθυρίζει, τους στίχους ενός παλιού τραγουδιού...
Πλησίασε πιο πολύ το τζάμι, για να την νιώσει, όχι τόσο όμως, ώστε να την τρομάξει...
Εκλεισε τα μάτια του...

Εκείνη, συνέχιζε να τραγουδάει, ίσα που ακουγόταν...
Δεν είχε καταλάβει, οτι δεν ήταν μόνη της...
Είχε ανάγκη, να ξεφύγει από τους εφιάλτες της, να ξεφύγει απ' όσα την πληγώνουν...

Σ' ένα μπαλκόνι, να τους χωρίζουν λίγα εκατοστά...
Μια ατμόσφαιρα τόσο ρομαντική στα μάτια τρίτων...
Μια ατμόσφαιρα, με τόσο πόνο για εκείνους...
Ενα άρωμα, ένας ψίθυρος από κάποιο τραγούδι, ήταν αφορμή για εκείνον, κάθε βράδυ να την περιμένει να την ακούσει...
Κι εκείνη, λες και το ξερε, δεν του χαλούσε χατίρι...
Κάθε βράδυ ήταν εκεί.
#Α.Σ.