[ပထမ]ကြယ်ပုံပြင် ||HunHan OTP Completed||

Story ❇10❇

'' ေက်ာင္းတုန္းကအခ်ိန္ေတြျပန္ေရာက္သြားသလိုပဲ ''

Bubble tea ကိုျမံဳ႕လ်က္မွ Jungjin စကားကုိက်ြန္ေတာ္ေခါင္းညိတ္ေထာက္ခံျဖစ္သည္ ။

'' ငါေနာက္ထပ္လာလည္လို႕ရေသးတယ္မဟုတ္လား Luhan . . ''

က်ြန္ေတာ္ေထြျပားစြာျပံဳးမိသည္ ။ ေတြ႔လိုသည္လည္းမဟုတ္ ။ မေတြ႕လိုသည္လည္းမဟုတ္ ။ ဆံုမိသည့္အခါတိုင္း ေခါင္းေထာင္လာတတ္သည့္ အတိတ္အရိပ္တို႕ကိုငုပ္လ်ိဳးေစဖို႕ႀကိဳးစားရသည္ကေတာ့ပင္ပန္းတာအမွန္ ။

'' ရပါတယ္ . . လာေပါ့ . . အတန္းမရွိတဲ့အခ်ိန္ေတြဆို ငါမင္းကိုဧည့္ခံျဖစ္မွာပါ ''

'' အင္းပါ ငါအလိုက္သိပါ့မယ္ . . မင္းအတန္းခ်ိန္ေတြကိုဖဲ့မယူပါဘူး . . ''

ဒီတစ္ခါအျပံဳးကေတာ့အနည္းငယ္အားနာျခင္းစြက္သည္ ။ တကယ္ေတာ့ မျဖစ္မေနဒီေက်ာင္းကိုျပန္တက္ခ်င္လွလို႕ ဘြဲ႕တစ္ခုရယူခ်င္လွလို႕ဟူသည့္ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ိဳးလည္းက်ြန္ေတာ့္မွာမရွိ ။

ေလလြင့္ေပါ့သြမ္းႏိုင္လြန္းေသာ စိတ္အတြက္လုပ္စရာအလုပ္တစ္ခုမွမေပးထားလ်င္ ဘယ္အတိုင္းအတာထိက်ြန္ေတာ္ပ်က္ဆီးသြားမည္ကိုမသိႏိုင္၍ စိတ္ခ်ည္တိုင္တစ္ခုကိုကိုယ္တိုင္သတ္မွတ္ခ်ည္ေႏွာင္ထားသည့္သေဘာပါပဲ ။

'' ေနာက္မွထပ္ေတြ႕မယ္ေနာ္ . . ''

ေက်ာင္းတြင္းစားေသာက္တန္းမွပင္ Jungjin ႏွင့္က်ြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္လမ္းခြဲျဖစ္သည္ ။

ေန႕လယ္ခင္းအတန္းမ်ားကို က်ြန္ေတာ္ျပန္ဝင္ခ်င္စိတ္မရွိ ။ ခပ္ညိဳ႕ညိဳ႕အံု႕မိႈင္းေနသည့္ရာသီဥတုတြင္ လူက်ပ္က်ပ္အခန္းထဲထိုင္ကာ ပ်င္းရိတံု႕တြဲေသာအသံျဖင့္ ရြတ္ဆိုျပမည့္ စိတ္ဝင္စားစရာမေကာင္းသည့္ သင္ခန္းစာမ်ားကို နားမေထာင္လို ။

စာၾကည့္တိုက္ထဲသြားရမလား . . ။ ေမွာင္ပ်ပ်ေထာင့္တစ္ေနရာကိုယူျပီး စာအုပ္တစ္အုပ္ႏွင့္အေဖာ္လုပ္ ဒါမွမဟုတ္ . .။

'' . . . . . ''

ေလႏွင့္အတူလြင့္ပါလာသလို က်ြန္ေတာ့္ေရွ႕သို႔ဆိုက္ေရာက္လာေသာအရိပ္တစ္ခု ။ ေနမသာသည့္တိမ္ညိဳေကာင္းကင္မွာပင္ သက္တံ့လင္းသလိုအျပံဳးတစ္ခုကိုသယ္ေဆာင္လ်က္ ။