XVIII

462 8 8
                                    

Chapter Eighteen

Heaven would flip, hell would raise and despite how surprised I was with everything, I still had the energy to get even more shocked.

I was shocked that I was here with Jungkook again but heaven and hell weren't still switching places yet. They were still on their grounds, tight and unmoving and that it was just me… it was just my world that quaked.

Ang buong akala ko noon ay hinding-hindi kami mapapagsama sa iisang lugar dahil hindi pa nga kami nagsasalita ay nag-aangilan na kami, nagtatapunan na ng masasamang tingin at pinapatay na ang bawat isa sa isipan ng isa't isa.

Who would think I would be silently giving in his simple and small talks? Siguro nga masyado pa akong gulat sa mga nalaman ko at napapagod na rin ako kaya hindi na ako nagmamatigas pa.

Alam kong nagulat siya kanina nang tahimik akong pumayag matapos niyang sabihing ihahatid na niya ako. Kahit nang pababa kami ng hagdan at palabas ng building patungo sa parking lot ay wala pa rin akong imik, samantalang napapansin ko ang paninitig niya sa akin.

He wasn't saying anything and I thanked him for that.

Gusto kong magprotesta at singhalan siya nang makita kong imbis na sasakyan ang naka-park sa usual spot niya ay nakita ko ang pamilyar niyang motor ngunit pinigilan ko ang sarili ko. I was seriously tired and I just wanted to go home.

Tamad ko siyang nilingon nang makalapit kami sa motor niya, madilim na ang paligid pero nakikita ko pa rin ang mukha niya dahil sa mga lighting sa parking lot. He bit his lower lip, seeing the hopeless situation. Sinulyapan niya muna ang motor niya bago niya pinasadahan ng tingin ang kabuuan ko, ang mga mata ay nagtagal sa suot kong skirt.

Of course, he should know that I couldn't ride his motorcycle with this skirt.

"I'm sorry, I have my motorcycle instead of—"

"And you're probably not thinking of making me ride that." Kunot-noong sinulyapan ko ang motor niya saka siya muling binalingan para lang makita ang pagbubuntong-hininga niya.

"Or you can just…" He stopped purposely as he avoided my eyes. "You can just use my blazer to cover your l-legs." Mariin niyang isinara ang bibig niya pagkatapos.

Once again, I agreed to him silently. Hinayaan ko siya nang hubarin niya ang suot niyang blazer at maingat na itinali paharap sa baywang ko ang mga manggas nito. Luckily, it reached below my knees, at least, longer than my skirt.

Pinasakay niya ako sa motor, patagilid ang pagkaka-upo ko at mahigpit na nakasara ang mga binti ko dahil kahit na nakatakip ang blazer niya ay puwede pa rin akong masilipan. Sa dulo ng motor ako humawak habang nakapatong sa mga binti ko ang bag ko at suot ko sa ulo ang isang puting helmet.

"Hold on tight," was all he said before maneuvering the controller, the wheels rolling slowly and very carefully as if he was afraid we would get into an accident if he would raise a single line in the speedometer.

Burden, all I could feel was burden all the way home. Kung may choice lang ako at kung may lakas lang ako ay hinding-hindi niya ako mapapasakay sa motor niya pero dahil gustong-gusto ko nang maka-uwi ay pumayag ako. Now, I was burdened so the ten-minute ride home seemed like forever for me, even when he pulled the vehicle stop in front of our bar gate.

Hindi ako mabait, lalong-lalo na pagdating sa mga taong kina-aayawan ko pero sumasakit ang mga mata ko sa pasang nasa gilid ng mga labi niya. It was my fault, and my conscience wouldn't probably let me live if I didn't do something about it.

"Ate Milan's probably inside, get in so she can tend your wound," saad ko habang inaalis ko ang helmet sa ulo ko bago ko inabot pabalik sa kaniya. I saw how he stopped and intently stared at me, his thick brows soon crossing but it didn't happen, instead, he slowly nodded his head. "I'll tell the guard to open the door so just get inside."

He Submits [BTS Fanfiction] √Donde viven las historias. Descúbrelo ahora