Czarne chmury pojawiły się nad Stambułem i nastały niepewne czasy. Sułtan Sulejman umiera z powodu choroby, całe Imperium pogrąża się w rozpaczy. Jego jedynym żyjącym potomkiem jest Książę Çihangir. Jest on kaleką i nigdy nie śmiał nawet marzyć o zd...
Wokół okazałego stołu zebrało się wielu mężczyzn, wpatrywali się w mapy na nim rozmieszczone z posępnymi minami. Czasami dało się słyszeć bardzo przyciszone szepty, nikt nie odważył się powiedzieć czegoś głośniej. Wszystko przerwało wkroczenie mężczyzny w średnim wieku i młodzieńca. Wszyscy od razu ukłonili się nisko, gdyż był to Król Zygmunt ze swoim synem - również Zygmuntem. Ich wzrok natychmiast padł na stół, podeszli do niego. - A więc jakie wieści? - zapytał władca, marszcząc brwi. - Nasze granice są bezpieczne Panie, ale na świecie źle się dzieje. - rzekł jeden z doradców. W sali byli sami zaufani ludzi króla, którzy przysłużyli się jakoś państwu. Byli doświadczeni i skrupulatni w swoich działaniach, nie wyciagali pochopnych wniosków i rzadko kiedy rzucali słowa na wiatr. - Chanatowi krymskiemu grozi wojna domowa, a Wenecja pragnie uwolnić się od zwierzchnictwa Imperium Osmańskiego. Papież namawia nas na świętą wojnę przeciwko niewiernym, ale nie spotkał się z pozytywnym odzewem. Tylko Cesarstwo Niemieckie zastanawia się nad powiększeniem swoich granic. - Imperium Osmańskie jest teraz osłabione? - zapytał zamyślony król. - Tak Panie. Drugi miesiąc mija od śmierci Sułtana Sulejmana, a na tronie zasiadł jego ostatni żyjący syn, kaleki Çihangir. Jeśli jemu zaś coś się stanie to Imperium pozostanie bez władcy. - odparł Kazimierz, bliski przyjaciel Zygmunta Starego. - A więc dlatego w Wenecji i Chanacie źle się dzieje. - mruknął panujący. - Czy powinniśmy się mieszać w ich sprawy ojcze? - zapytał książę ostrożnie. - Z Imperium Osmańskim mamy dobre stosunki dzięki Rokosolanie, żony zmarłego Sułtana Sulejmana; teraz rodzicielki obecnego Padyszacha. Myślę, że możemy to wykorzystać. - Ale jak Panie? - Tylko Osmanie mogą zaprowadzić porządek w Wenecji i Chanacie. Jeśli zaś na Krymie nastąpi przewrót, może się to zwrócić przeciwko nam. - Próba zaprowadzenia pokoju pomiędzy chrześcijańską Europą, a Imperium może sprowadzić na nas przychylność papieża i wdzięczność innych państw. - zauważył Kazimierz. - Czy chcesz mnie wysłać do Imperium? - zapytał wprost książę Zygmunt. - To byłoby zbyt ryzykowne, nie oskarżam Osmanów o złe zamiary, ale mamy wielu wrogów. - odparł Król. - Wróg mojego wroga jest moim przyjacielem. - oznajmił z uśmiechem Jan, główny doradca. - Tak i dlatego musimy wykorzystać tą okazję, żeby zawrzeć sojusz z Imperium. Zygmunt Stary pochylił się bardziej nad mapami, a minę miał bardzo poważną. Ten krok może zapewnić Królestwu Polskiemu silnego sojusznika i potęgę, z którą inni będą musieli się liczyć. Trzeba było jednak rozegrać to bardzo ostrożnie. - Wiem o czym myślisz ojcze... chcesz wydać moją siostrę za mąż, za Sułtana Çihangira. - odparł młodzieniec wpatrując się z uwagą w Króla. - Nie pomyślałem Zygmuncie, jednak twoje słowa podsunęły mi pewien pomysł. - rzekł z błyskiem w oku. - Nie martw się, nie wydam Marii za Sułtana. - dodał widząc troskę na twarzy swego jedynego syna. - Wiec co zamierzasz zrobić Mości Królu? - zapytał zaciekawiony Kazimierz. - Wyślę tam Marię, ale tylko po to, żeby poznała kulturę Imperium i rodzinę sułtańską. Dowie się, czy Padyszach chce w ogóle z nami rozmawiać, jeśli tak wyślemy posłów i ambasadorów, którzy ustalą warunki sojuszu. - Jednak czy moja siostra przystanie na to? - zapytał pełen niepokoju książę. - Znasz jej charakter ojcze... - Nie będzie miała wyboru. - uciął władca tonem nie znoszącym sprzeciwu. Nastała cisza, wszyscy doskonale wiedzieli, że nie mogą sprzeciwić się Królowi, ale zdali sobie sprawę, że księżniczka Maria zbuntuje się przeciwko woli ojca, a to oznaczało kłopoty. Duże kłopoty.
Południe
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
