Czarne chmury pojawiły się nad Stambułem i nastały niepewne czasy. Sułtan Sulejman umiera z powodu choroby, całe Imperium pogrąża się w rozpaczy. Jego jedynym żyjącym potomkiem jest Książę Çihangir. Jest on kaleką i nigdy nie śmiał nawet marzyć o zd...
"Czas pokaże kim jesteśmy; wrogami, czy przyjaciółmi..."
Imperium Osmańskie, Pałac Topkapy Trzy dni później
Sułtanka Hürrem rozejrzała się po haremie. Dziewczęta stały w dwóch rzędach z pochylonymi głowami, nie śmiąc nawet głębiej odetchnąć. Wszystko było czyste i posprzątane. A więc pałac był gotowy na przybycie Sułtanki Neslihan, siostry Sułtana Sulejmana, Allahu świeć nad jego duszą. Uśmiechnęła się władczo i skierowała do swojej komnaty. Teraz pozostało tylko czekać na wiadomość, że Neslihan dojechała. Mogło to stać się w każdej chwili, więc ubrała się już w szmaragdową suknie wyszywaną złotą nicią i koronę, która określała jasno jej pozycję. - Czy komnata jest gotowa? - zapytała zamyślona. - Tak Pani. - odparł pospiesznie Sümbül. - Wszystko lśni, wymieniliśmy pościel i daliśmy świeże kwiaty do wazonów. - A Mufidia i Elif są już gotowe. Przeniosły się do pokojów znajdujacych się obok z komnatą Sułtanki. - wtrąciła Fahriye. - Doskonale. - rzekła. - Wieczorem będzie zabawa z okazji jej przybycia. Dopilnujcie, żeby w haremie było spokojnie. Kolację zjemy w mojej komnacie. Przytaknęli, a Rokosolana zniknęła za rogiem z czterema służącymi. Wszystko musiało być zapięte na ostatni guzik, zwłaszcza, że nie wiedziała, czy Narcyz przyjechała zabrać jej władzę i knuć, czy po prostu chciała wrócić w rodzinne strony. Należało podjąć wszelkie kroki, żeby się tego dowiedzieć i w porę wyeliminować zagrożenie. Korytarzem przechodził również Mehmed Pasza, kiedy zobaczył Sułtankę Hürrem, podszedł bliżej i ukłonił się. - Co Cię sprowadza do pałacu Paszo? - Kilka drobnych obowiązków. Nic wielkiego, ale musiałem przyjechać. - Być może pokryje się to z przyjazdem Sułtanki Neslihan. - Wątpię Pani, właśnie miałem zbierać się do wyjścia. - odparł mężczyzna spoglądając wymownie w stronę dziedzińca. - Czy Sułtan powiedział coś więcej o polskiej propozycji? - zagadnęła zaciekawiona. - W sumie wiem tyle, co ty Pani. Sułtan tylko poinformował nas o niej na obradach Divanu, jednak mam wrażenie, że dostrzega w tym dużą szansę. - Sojusz z Królestwem Polskim da nam wiele nowych możliwości, jednak istnieją pewne zagrożenia. - rzekła Sułtanka ściszając głos. - Nie bardzo rozumiem... - mruknął. - Chodzi o polską księżniczkę, jej reputacja mnie... martwi. Obawiam się, że może zechcieć owinąć sobie Sułtana wokół palca. - oznajmiła otwarcie. - Rozumiem twoje obawy Sułtanko. Postaram się, żeby do tego nie doszło. - Liczę na to Paszo. Jeśli do tego nie dopuścisz doczekasz się należytej nagrody. - Twoje uznanie Pani jest dla mnie największą nagrodą. - rzekł kłaniając się nisko. Hürrem uśmiechnęła się zwycięsko i pozwoliła mu odejść. Dobrze wiedziała, że pomoc Mehmeda Paszy jest niezastąpiona, dynastii wszakże służył z mocą i oddaniem. Ponadto ludzie darzyli go szacunkiem, nie tylko członkowie Divanu, ale także poddani. Mieszkał w pałacu Ibrahima Paszy i prowadził się dobrze. Nie było na niego skarg ani zażaleń. Był jej jeszcze bardziej wierny niż Rüstem.
Popołudniu
Okazały powóz zajechał przed pałac Topkapy, zasłonki ukrywały zazdrośnie tożsamość osób będących w środku. Na dziedzińcu zebrali się ägowie, gotowi na polecenia rodziny sułtańskiej i pomoc nowoprzybyłym. Dzisiaj było zaskakująco ciepło, niebo było bezchmurne, a słońce przyświecało przyjemnie, mimo że wiosna niedawno się zaczęła. Z powozu wysiadła czarnowłosa kobieta w sukni koloru najszlachetniejszego szafiru z jasnoróżowymi elementami. Oczy szarozielonej barwy zaczęły wędrować po pałacu i służbie z ciekawością, ale biła z niej powaga i elegancja. Po chwili obok niej stanęły dwie młode dziewczyny - służące Sułtanki. Jeszcze raz rozejrzała się, wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się. - Destur! Neslihan Sultan Hazretreli!
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
