60 : Captured

22.2K 579 106
                                    



HAZEL


"I'm sorry I wasn't able to drive you home today." He said on the phone. Sa tono palang ng boses niya alam ko na nag-aalala, dismayado at malungkot ito.

"It's okay. I know and I understand your situation right now. You don't have to say sorry." I said.

Kasalukuyan akong nag lalakad pauwi ng bahay. Sumakay naman ako ng taxi pero hindi kasi ito pwede pumasok sa loob ng subdivision kaya kailangan ko pang mag lakad simula sa entrance hanggang bahay. Tsk.

"Bukas talaga, I'll make sure to drive you home."

I smiled, "You don't have to do that. Alam kong mas importante ang ginagawa mo ngayon. She's your twin after all." I said.

Nilaro-laro ko ang gulong ng skateboard ko. Miss ko na siya pero wala akong magagawa. Mas importante ang kalagayan ng kakambal niya. I don't know what's happening and I didn't ask them but I know one thing, they're looking for her. It's been a week but they still haven't seen her.

"She's my twin, yes. Her and mom is the most important women in my life and so are you. You're my princess. You are now one of the most precious and important person to me now." He seriously said.

Oh my god, kinikilig ako. Bwisit ka Damon!

"Okay, okay, you win." I said laughing. Narinig ko rin ang pagtawa niya sa kabiling linya kaya hindi ko mapigilang mapangiti ng malaki.

"Damn, I miss you" biglang sabi nito. Nemen eh.

"Nako haha I miss you too. Sige na, baka nakakaabala na ko sayo."

"You will never be."

Kkkkk.

I was about to say something, nang mapahinto ako sa paglalakad nang may makita kong nakatayo sa tapat ng bahay ko. Nakaharap pa ito dito at nakatingala sa mismong bintana ng kwarto ko. Bigla akong kinilabutan. What the freak is he doing?

Mukang napansin ako nito kaya bigla itong napatingin sa direksyon at medyo nagulat pa ko dahil ngayon ko lang napansin na nakasuot ito ng maskara.

"Hey, you still there?"

"Y- yeah, sorry, ano ulit yun sabi mo?" tanong ko kay Damon.

Nanatiling nakatingin ang mga mata ko sa taong iyon. Hindi naman ito gumalaw sa pwesto niya at nanatiling nakatingin sa 'kin. Gosh, this man is so creepy.

"Ang sabi ko magpahinga ka na, and why is your voice trembling?" bigla nitong tanong.

Napatingin naman ako sa cellphone ko, "Wala naman, maybe I was just tired."

"You shoud rest now."

"Hmm, you too..." natigil ako sa pag sasalita nang tignan ko muli ang pwesto ng lalaki kanina pero wala na ito don. Lumingon ako sa paligid ngunit wala na talaga. Damn, creepy.

Nagsimula na muli akong maglakad palapit sa bahay habang tumitingin-tingin parin sa paligid. That man is creepy as fck and you'll never know what is supposed to happen. Mas maganda ng maging alerto.

"Okay, take care. I'll call you again later. Rest well. I miss you. I love you."

I smiled. Biglang nawala yun kaba ko. "Okay, I miss you too. I love you. Bye."

"Later, bye." he said then I turned off the call. Gosh, I miss him.

Napabuntong hininga nalang ako at binuksan na ang gate ngunit muli akong kinabahan nang makitang hindi na ito nakalock. Napatingala ako sa bahay ko. Is he... in there?

The Enigmatic TwinsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon