Sunshine (Zawgyi+Unicode)

Part 1

နာရီလက္တံႏွစ္ခုထပ္တူက်ခ်ိန္....
အပူ႐ွိန္ျပင္းလြန္းေသာ ေနလံုးပူပူႀကီးက ဦးေခါင္းတည့္တည့္ကို က်ေရာက္ေနသလို.....

မြန္းတည့္ခ်ိန္ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ.....

ေန႔လည္စာ နားခ်ိန္လည္းျဖစ္ ဒီေန႔မွ သိသိသာသာ အပူခ်ိန္ကလည္းပိုေနသည္မို႔ အမ်ားသူငွါ အပန္းေျဖဖို႔ ႐ွိေနတဲ့ ပန္းျခံေလးမွာ အနားယူေနသည့္ လူအေရအတြက္က ယခင္ေန႔မ်ားထက္ အေတာ္ေလးေတာ့မ်ားေနသည္။

ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္းထိုင္ေနက် လူသိပ္မလာေသာ ေခ်ာင္တေခ်ာင္မွာ႐ွိေနသည့္ အပင္ႀကီးေအာက္မွာေတာင္ မိသားစုတစ္စု႐ွိေနေလသည္။

အျမဲတမ္းဒီေနရာမွာပဲ ထိုင္ေနက်မို႔ တျခားထိုင္စရာေနရာလည္း မ႐ွာခ်င္ေတာ့ပီမို႔ ထိုမိသားစုနဲ႔ အနည္းငယ္လွမ္းသည့္ အပင္ေအာက္တစ္ေနရာမွာပဲ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။

ေျခေထာက္ဆင္းကာေျခပစ္လက္ပစ္ထိုင္လိုက္မွ တစ္မနက္လံုး မတ္တပ္ရပ္ထားရသည္မို႔ ေတာင့္တင္းေနသည့္ အေၾကာအ႐ွင္ေတြ အနည္းငယ္ေတာ့ ေျပေလ်ာ့သြားသလို။

အပင္ေအာက္ေနရိပ္တဲ့ ေနရာလည္းေရာက္ပီမို႔ အေပၚထပ္ဝတ္ထားသည့္ ႐ွပ္အနီကြက္လက္႐ွည္ေလးကို ခြၽတ္လိုက္သည္။

ကိုယ္တိုင္က အပူဒဏ္မခံႏိုင္။
သို႔ေသာ္လည္း အျပင္တစ္ခါ ထြက္တိုင္း လက္႐ွည္တစ္ထည္ ထပ္မဝတ္မိပါက တစ္ကိုယ္လံုးရဲစပ္လာတတ္ေသာ အထိမခံႏိုင္သည့္ အသားအေရေၾကာင့္ ပူအိုက္ေသာ္ျငားလည္း အေပၚဝတ္ကို အျမဲထပ္ဝတ္ရသည္။

ကိုယ္လုပ္ေနရသည့္ အလုပ္ေတြနဲ႔ ႏူးညံလြန္းသည့္ အသားအေရတို႔က တိုက္႐ိုက္အခ်ိဳးေတာ့မက်။

ရွပ္အက်ႌခ်ြတ္တုန္းက လက္ထဲကေန ေဘးမွာခ်ထားသည့္ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ထြက္လာတည္းက ဝယ္လာခဲ့သည့္ ထမင္းလိပ္နဲ႔ ေရဘူးအေသးေလးကို ယူလိုက္သည္။

အျပင္ကရာသီဥတုနဲ႔ ဆန္႔က်င္စြာ ေအးစက္ေနသည့္ ထမင္းလိပ္တို႔က ကိုယ့္ကို သနားေနသေယာင္။

ဘာရယ္မဟုတ္ မ်က္လံုးအၾကည့္ ေဝ့ဝိုက္မိကာ မလွမ္းမကမ္းက ထိုင္ေနသည့္ မိသားစုေလးရဲ႕ ေပ်ာ္ပြဲစား ထမင္းဝိုင္းဆီ အေရာက္မွာ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ ေငးမိသြားတာဝန္ခံပါသည္။